De kloof van Aradena

Ons kleine meisje was al vroeg wakker (voor 8u dus) en na een uitgebreid ontbijt zaten we dus al om 9u10 in de auto, op weg naar Aradena, goed voor een rit van twee uur (in het naar daar gaan dan toch).  Om daar te geraken, moesten we wel de bergen over, dus er kwam heel wat bochtenwerk aan te pas.  We daalden af tot bijna bij de zee en daarna ging het met haarspeldbochten verder tot in Aradena, waar we ons parkeerden in de buurt van de brug over de kloof.

Op weg naar de Aradena kloof.

Het eerste deel van onze tocht, richting Livaniana, verliep over asfalt, maar gelukkig moesten we op de duur de bochten afsnijden via smalle muilezelpaden.

Vele geitjes op weg naar Livaniana.

We hadden er ons een beetje verlekkerd om in Livaniana onze innerlijke mens te versterken in de taverna, maar die was niet open, dus daalden we verder af tot in Lykos, waar het wandelpad letterlijk over het terras van enkele taverna's liep.  Net wat we nodig hadden!

Eén van de taverna's in Lykos.

Verder liep het paadje een stuk vlak langs de zee om dan over de rotsen naar boven te klimmen en tot een smalle richel te verworden.  Leuk om van daaruit de prachtige kleuren van de zee te bewonderen.

In Marmara overwogen we nog even om te gaan zwemmen, maar aangezien het sowieso al laat ging worden, zijn we toch maar voortgestapt, de uitgedroogde rivierbedding op de bodem van de kloof in.  Makkelijke, vlakke passages wisselden af met heuse klauterpartijen over grote stenen en rotsblokken.  Het was niet altijd evident om hier over te geraken en het gebruik van handen was geen overbodige luxe maar pure noodzaak.  De vele geitjes die we onderweg tegenkwamen, deden dat een heel pak vlotter!

De kloof van Aradena.

Tenslotte kwam de brug in zicht (wat een irritant geluid als daar een auto over rijdt!) en even nadat we eronder door waren gepasseerd, begonnen we aan de klim tot in het spookdorp Aradena.  Aangezien sommige relingen langs het pad stuk waren, voelden we er niet veel voor om de resterende relingen te gebruiken.

Samen in de kloof van Aradena.

Na de korte maar krachtige klim kwamen we bovenaan in het dorp uit.  We liepen door de straatjes van dit verlaten dorp.  Tussen de vele vervallen huizen bleken hier en daar toch goede, bewoonde huizen te staan.

Het spookdorp Aradena.

Bijna aan de brug moesten we door het zoveelste geitenpoortje, maar we waren zo moe dat we zelfs niet zagen hoe we het moesten opendoen (gelukkig werden er ons al snel instructies toegeroepen).  Die cola was dus welverdiend.

We staken de brug over om tot bij de auto te komen.  Na een verluier-, eet- en speelsessie met Lotte kropen we in de auto en vertrokken terug naar het hotel.  De gps gaf nu een andere route aan waar het één en ander kan over verteld worden.  Tja, die bergen: we moesten er weer over en de gps had daar wel een heel interessante route voor uitgestippeld: smalle wegen, veel haarspeldbochten, veel stenen op de weg, hier een daar een hoopje geiten of schapen, de invallende duisternis,...

Lotte moest nog eten en in bad (wij trouwens ook), dus tegen de tijd dat wij konden gaan eten, was het restaurant eigenlijk al gesloten en waren ze alles al aan het klaarzetten voor het ontbijt.  Gelukkig konden we nog wel iets eten.

Daarna zaten we nog een beetje op ons terras alvorens in bedje te kruipen.