Wim & Sara

De voorbije jaren hebben we heel wat van de wereld gezien. Tijdens onze vakanties in Europa hebben we  timelapse filmpjes gemaakt en dit compilatiefilmpje toont hoe mooi de natuur in Europa wel is.  Deze nieuwe versie bevat de nieuwe filmpjes van onze vakanties in 2021.  

De voorbije jaren hebben we heel wat van de wereld gezien. Tijdens onze vakanties in Europa hebben we heel wat timelapse filmpjes gemaakt en dit compilatiefilmpje toont hoe mooi de natuur in Europa wel is.  Deze nieuwe versie bevat de nieuwe filmpjes van onze vakanties in 2020.

Om 7u45 maakte Lotte ons wakker.  Iets te vroeg, want de wekker stond pas om 8u30.  Na het ontbijt laadden we alles in en gingen we uitchecken.  Rond 9u15 vertrokken we in de regen richting Noorwegen. We stopten een eerste keer in Ivalo, waar er een Sami-toeristenwinkeltje is.  De eerste winkel waar we binnengingen was eerder een kringloopwinkel.  Gelukkig zagen we de andere kant van de straat wel de toeristenwinkel. Iets voor Inari maakten we een tussenstop op een aardebaantje.  Daar vertrekt een wandeling vanwaar je mooie uitzichten hebt op het meer van Inari.  Het was jammer genoeg zo hard aan het regenen dat we gewoon in de auto een koekje aten en verder reden. In Inari stopten we nog eens bij een toeristenwinkeltje, maar dat was heel klein en niet interessant, zodat we snel weer verder reden.  We verlieten de Artic Highway (E75) en namen de veel interessantere weg 92 richting Noorwegen.  Al snel zagen we een groep van 7 r...

Tegen half 9 werden we wakker en werden we begroet door een vrolijk snoetje dat boven het babybedje uitkeek.  Regenen deed het niet meer, maar het was wel nog erg mistig. Nadat onze kommetjes pudding op waren en we wat hadden gespeeld met Lotte en haar knuffels, vertrokken we voor een wandeling in het nationaal park Uhro Kekkonen.  Vlakbij het hoofdgebouw moesten we door een houten "huisje" stappen en konden we aan onze wandeling beginnen. In het begin lagen er vlonderpaadjes met trapjes, daarna kwam er een breed paadje met steentjes (gelukkig, want alles lag er nat bij).  Na ongeveer 600m begon Lotte te duimen en in haar haartjes te draaien, dus was het geen verrassing dat ze vroeg om bij papa in de rugzak te mogen.  Na een klein plateautje leidden houten trapjes ons de berg op, de mist en de wolken in. Ik was me net aan het afvragen wat nu eigenlijk de toegevoegde waarde was van de trapjes (want je kan er evengoed naast lopen), toen Lotte ineens riep: ...

Om 1u15 hoorden we een bonk, gevolgd door gehuil: Lotte was uit bed gevallen... Gelukkig was ze snel getroost en sliep ze snel weer verder.  We waren allemaal moe, want we sliepen nog allemaal toen de wekker om 8u30 afliep.  Na het ontbijt pakten we de rest van de spullen in, laadden de auto vol en zagen we een eekhoorn.  Om 9u45 vertrokken we om de sleutel af te geven. Al snel waren we in de mist aan het rijden.  Toch zagen we drie rendieren langs de kant van de weg zitten, waaronder een wit rendier.  Gelukkig verdween de mist na een kwartiertje en konden we goed doorrijden op de grote en brede wegen.  Op de E75, de Artic Highway, reden honderden moto's ons tegemoet.  Gelukkig was het richting het noorden veel rustiger. Langs deze E75 zag mama een grote roofvogel zitten, dus keerde ik snel terug zodat we de vogel goed konden bekijken.  Iets verder zagen we vier rendieren.  Eén van de rendieren stak nogal in paniek de straat ov...

Aangezien we pas om middernacht in bed waren geraakt, waren we blij dat Lotte pas tegen half 9 naar mama en papa op zoek ging.  Na een lekker potje pudding waren we om 10u klaar voor een kort ritje met de auto.  We waren de straat nog niet uit of we werden al "opgehouden" door een rendier dat in het midden van de weg stond.  We konden het alledrie heel goed zien en Lotte ging op de achterbank uit haar dak.  Na en tijdje zagen we nog een kalfje vlakbij, gewoon in de tuin van een huis. We reden nog even verder en parkeerden bij een stoeterij.  We volgden te voet een breed zanderig pad, tot we de rivier hoorden en besloten om een klein paadje te volgen, dat was uitgesleten tussen de struikjes, het mos en de paddenstoelen. Naarmate we dichter bij de rivier kwamen, daalde het pad fel af, vaak over stenen die fameus met mos waren bedekt.  Soms wel wat glad, maar erg leuk! We keken wat naar het water en wandelden verder langs de rivier over een (vaa...

Om 6u45 hoorden we een bonk in de kamer van Lotte en iets later stond ze wenend in onze kamer. Ze bleef nog een tijdje rustig bij ons in bed liggen tot we om 8u opstonden.  Na het ontbijt reden we richting het Kesänkijärvi-meer.  Voor we daar aankwamen (en het was maar 4 kilometer) zagen we al een rendier aan de kant van de weg.  Aan het meer begonnen we aan het Tähtipolku-pad (sterrenpad). Voor we echt vertrokken waren, viel Lotte pardoes op haar buik.  Na een beetje wenen, stapte ze toch vlotjes 1,2km voordat ze in de rugzak wou. Het begin van het pad (de eerste twee kilometer) was heel eenvoudig: een vlak en breed pad langs het meer.  We zagen een kleine kikker wegspringen voor onze voeten.  Toen we na twee kilometer aan het eind van het meer kwamen, draaide ons pad scherp naar links.  We zagen de eerste panelen met informatie over de sterrenhemel.  Het pad ging nu steil naar boven.  Als ze in Lapland een pad naar de top van...

Om 8u (Finse tijd) kwam Lotte onze kamer binnengestommeld.  Ze vleide zich tegen ons aan en zo konden we nog een uurtje soezelen.  Na het ontbijt maakte ik de rugzak klaar voor de dag en reden we met de auto naar het Kellokas-bezoekerscentrum.  Onze kaart en de wegwijzers waren niet echt behulpzaam in het uitstippelen van een wandeling, maar gelukkig was er OpenStreetMap...  We kozen zomaar een richting en keken dan onderweg wel hoe we zouden stappen. Aanvankelijk was het pad breed genoeg om hand in hand naast elkaar te wandelen en een tijdje was het zelfs breed genoeg voor een auto (of twee).  Lotte had voorlopig nog geen zin om zelf te wandelen. Na een 3-tal km moesten we kiezen: afslaan en na een kilometertje alweer bij de auto staan of nog even volgen en een langere ronde wandelen.  We kozen (natuurlijk) het laatste en even later kwamen we terecht op een paadje zoals we ze graag hebben: een smal paadje (we moesten dus achter elkaar lopen) leidd...

We waren alledrie moe, want we werden pas wakker toen de wekker afliep om 8u30.  We genoten van het ontbijt, met lekkere eitjes, maar helaas zonder zalm en checkten even later uit.   Om exact 10u reden we de parking van het hotel af.  Al snel waren we Kiruna uit en reden we verder op de E10.  De wegen hier in Lapland zijn veel comfortabeler dan die in midden-Noorwegen.  We konden dus goed doorrijden, meestal aan 100km/u.  Af en toe moesten we wachten voor verkeerslichten aan wegenwerken. We namen de E45 richting Vittangi en dan de 395.  Ook deze 'kleinere' wegen waren nog heel breed, zodat we goed opschoten.  Bij wegenwerken zagen we plots twee rendieren heel dicht bij de weg zitten.  We stopten langs de kant van de weg en konden de rendieren heel goed zien. Rond 12u stopten we in Junosuando, waar er enkele bankjes stonden bij een grote rivier.  We installeerden ons op het bankje en aten onze slaatjes op die we 's ochtends h...

Toen we wakker werden, pakten we nog wat verder in. We gaven onze winterspulletjes terug en genoten van ons ontbijt. We namen afscheid van Jelle en om 9u45 stond de taxi klaar om ons naar de luchthaven te voeren. We konden (voor het eerst deze vakantie) de mooie kleuren van de zonsopkomst zien. Laatste zicht op de Saija Lodge. De wegen lagen vol met sneeuw, maar in Finland is dat geen enkel probleem om daar door te rijden (aan 80-90 km/h). We zagen nog enkele rendieren en moesten twee keer vertragen omdat er vogels op de weg zaten. Om 11u kwamen we aan op de kleine luchthaven van Kuusamo. Er stond een heel lange rij om in te checken en ook bij de security moesten we een tijdje aanschuiven. Voor we aan de security aankwamen, namen we afscheid van Judith en Lena.  We zaten niet naast elkaar op de vlucht, dus lazen we wat. Na een dik uurtje vliegen landden we op de luchthaven van Helsinki. We kochten een broodje en keken wat rond in de winkeltjes. We gingen op een bankje ...

Vanmorgen moesten we al om 9u15 klaar staan, dus we zetten de wekker iets vroeger en drukten minder op de snoozeknop.  We kleedden ons lekker warm aan en kropen in de taxi.  Na drie kwartier (waarbij we onderweg enele rendieren zagen, zelfs op de weg) kwamen we aan bij het huis van een rendierhouder: een heel vriendelijke en interessante man (die volgende week 60 jaar wordt), die de geschiedenis van zijn familie koestert en een superschattig hondje (Charpi of Zwartkopje) heeft.  Dat hondje was meteen iedereens vriend en liep overal mee naartoe. Rendieren. We kregen het gezelschap van een groep Britten, maar - zoals Wim het zo mooi zei - dat was een stelletje ongelikte beren die beter een winterslaap zouden houden.  Allereerste mochte we tussen de rendieren om ze (met de emmer) te voederen.  Daarbij moet je wel oppassen voor het gewei van die beestjes.  Blijkbaar lopen de dieren het merendeel van de tijd vrij rond en was het dus niet verbazingwekke...

Na het ontbijt werden we om 10u opnieuw aan het onthaal verwacht om onze helmen op te halen. Daarna stapten we naar onze sneeuwscooters, die iets verder stonden. We kregen een uitgebreide uitleg over het gebruik en het besturen van de sneeuwscooters door Jarno. We zagen er allemaal heel stoer uit toen we gingen vertrekken (daar hadden de helmen heel wat mee te maken!). Klaar om te vertrekken! In het begin was het rijden met zo een sneeuwscooter wel wat wennen. Het stuur beweegt mee met alle oneffenheden en je moet nogal wat kracht gebruiken om echt te kunnen sturen. We vertrokken over het meer. Onze snelheid was ongeveer 20 km/h, maar sneller moest dat voor mij niet. Toen we van het meer af waren en in de bossen kwamen, merkten we dat de sneeuwscooters meer met ons reden dan wij met de scooters. Na 12 km namen we een pauze op een mooi heuveltje tussen twee meren.  Lekkere soep om op te warmen. Het deel na de pauze ging al een stuk vlotter. We kregen de sneeuwscoote...

Na het ontbijt trokken we onze warme kleren aan om om 10u aan een nieuw avontuur te beginnen: sneeuwschoenwandelen.  In het "boothuis" kregen we rakketten aangemeten en verbazingwekkend lange stokken.  We liepen samen met gids Jelle, met in ons kielzog twee Duitse zussen, nog een Duitser alleen (Klaus) en ten slotte nog het Italiaanse koppen en de tolk-gids Danila. Sara klaar om te vertrekken. We liepen een tijdje over echte paadjes, maar uiteindelijk baanden we ons een weg door het bos, tussen struiken door.  Onderweg zagen we sporen van hazen, vossen,... en kwamen we langs een halfbevroren rivier. Sara en gids Jelle aan het wachten op de Italianen. Na anderhalf uur hielden we halt bij een vuurplaats, bij een brug over een rivier.  Onder die brug zou een otter leven, maar die kregen we helaas niet te zien.  Jelle maakte vuur, we kregen thee en bessensap (uit een berkenhouten tas) en kregen ook een soort doughnut om op een stok te roosteren en...