Árnafjørður

Toen we rond 8u30 opstonden, had Lotte het ontbijt al voorbereid: chocolade gehakt, appel gesneden, besjes klaargenomen, ...

Na het skyr-ontbijt bladerden we door het Rother-gidsje, op zoek naar een geschikte wandeling: mooie uitzichten, niet té ver, uitkomen bij het beginpunt, geen ferry nodig,...  We kozen voor zwarte topwandeling #34: Árnafjørður-Runde.  De rit naar het beginpunt was grotendeels dezelfde als gisteren, alleen waren we er al bij het derde eiland, Borðoy.

In de baai van Árnafjørður parkeerden we bij het kerkje.  Bergschoenen, jas, rugzak,...  Klaar voor vertrek!  Het "probleem" met vertrekken op een lokaal minimum: je moet onherroepelijk de hoogte in.  Even het asfalt langs de baai volgen, dan een poortje door en de beklimming ging van start.  Het was een heel steil pad door grasland met heide, waarbij we ons moesten oriënteren op (te) lage rode paaltjes, die nauwelijks opvielen en soms ook te ver uit elkaar stonden.  Bij nevel blijf je hier beter weg.  Gelukkig wisten we wel ongeveer hoe we moesten stappen en liet ons gevoel voor richting ons niet in de steek.

Een hoge rots raakten we boven met een echte ladder en even dacht ik dat we de eerste klim al hadden overwonnen.  Het was wel even vlakker en makkelijker, maar al snel kwam het vervolg van de klim.  De paaltjes werden kariger en de oriëntatie moest op steenmannetjes gebeuren.

Het zicht op het dorpje diep onder ons verdween, maar we kregen meertjes en zicht op andere eilanden in ruil.

Na een relatief vlakke passage over grote stenen volgde dan een pittige afdaling.  We waren nog niet halverwege, maar we zagen de auto alweer...  Tussen rotspartijen baanden we ons een weg naar beneden.  Een echt pad was er niet, dus het was opletten geblazen, maar we vonden het wel heel plezant.

Eénmaal tussen de rotsen uit, konden we stilaan terug paaltjes vinden, terwijl we langs de bergflank liepen,  Dat het de hele tijd naar links afhelde, voelde toch niet zo aangenaam...

Verderop, toen het wat vlakker was en de steenmannetjes weer overnamen, zochten we een plekje om te eten.  Lang bleven we niet zitten, want het was frisjes.  Terug op pad!

Een omheining over en even verderop begon klim 2 dan écht.  We klommen zelfs te ver naar boven, maar zo hadden we nog een mooi uitzicht op de westelijke eilanden.

De finale afdaling was veel makkelijker dan de vorige.  Hier en daar waren er wel rotsen, maar roestige, deels losgeraakte en kromme "trapleuningen" hielpen ons er vlot door.  Een laatste steil stuk bracht ons bij een poortje en daarna volgde er nog een krul over het asfalt.

Dan vanaf Borðoy, via Streymoy, helemaal terug naar Eysturoy.  Even een tussenstop in de winkel en daarna - met dank aan Lotte - een soepje om terug op te warmen.  En een douche.

Na het avondeten (tortillas met rauwe groentjes) was het ineens al laat en ging Lotte slapen.  Wij bleven nog even wakker om te lezen en wat foto's te bewerken.  De wolken en mist kwamen stilaan opzetten.  Dat gaf aan Nolsoy een mysterieuze aanblik.  Hopelijk is het tegen morgenvroeg wel uitgeklaard.