Wim & Sara

Toen de wekker om 7u afliep en de zon al in ons gezicht scheen, wisten we dat we de juiste dag hadden uitgekozen om het Peer Gynt-pad (aka de Bessegen) te lopen. We wilden de boot van Gjendesheim naar Memurubu van 9u30 nog halen en we wisten dat het nipt zou worden, heel nipt. Dus: direct opstaan, Lotte vlug een flesje geven, zelf eten op weg van de keuken naar de auto,... en rijden maar! Van de prachtige naaldbossen en meren onderweg konden we (nog) niet genieten ('s avonds wel), daarvoor waren we te fel gehaast en bovendien werd Lotteke nog ziek onderweg. Gelukkig was ze daarna weer haar vrolijke zelf! Waar we echter geen rekening meer gehouden hadden, was dat het zo druk zou zijn. Iederéén leek wel de Bessegen-graat over te willen vandaag! Parkeren moesten we dus 2km voor de aanlegkade (en er reed een shuttlebusje heen en weer). Toen we tickets voor de boot gingen vragen, kregen we te horen dat we pas om 11u konden vertrekken (alle vroegere boten zaten vol). Zo hadden we...

Na ons ontbijt (spek met te veel eitjes) maakten we ons klaar om aan een wandeling te beginnen van bij ons huisje. Het zonnetje scheen en het was tamelijk warm. Ideaal wandelweer dus.  De wandeling begon onmiddellijk met een steile klim: dat was zweten! We vonden dat we te warm waren aangekleed. We kregen al snel een mooi uitzicht op het meer (Otrøvatnet) waar ons huisje ligt. Het pad was steil, maar gelukkig waren er niet te veel stenen die het stappen moeilijk maakten. We moesten opnieuw door wat beekjes en sneeuw stappen.  Na een uurtje klimmen werd het paadje meer golvend en moesten we dus minder klimmen. Rondom ons zagen we besneeuwde bergtoppen: heel mooi. Na 1u40 zagen we de hutjes van Sulebu liggen bij een meertje. Op de achtergrond twee mooie, besneeuwde bergen.  We spreidden ons picknickdekentje uit en aten bij het meertje, terwijl we een timelapse-filmpje maakten. Na het eten twijfelden we nog om door te stappen naar het Øvre Sulevatnet-me...

We waren alledrie blijkbaar heel moe, want het was al bijna half tien toen ons vrolijke wekkertje begon rond te springen in haar bedje. Dat had ons wel deugd gedaan en bovendien was het druilerig weer, dus we moesten geen spijt hebben dat we hadden geslapen i.p.v. avonturen te beleven. De rest van de voormiddag spendeerden we aan een uitgebreid ochtendritueel: Lotte op het potje en dan in bad, samen spelen,... Ik stelde voor om in de namiddag naar Sanddalen te rijden om daar mooie stenen te gaan zoeken, zoals ons reisgidjes suggereerde. Binnenzitten gaat ook maar vervelen en een lange wandeling maken was ook niet echt een optie. Niet dat we zouden smelten van de regen, maar er zijn plezantere dingen... Het laatste stuk naar Sanddalen (7km) was een tolweg, maar het was toch het slechtste baantje tot nu toe, zij het niet het spannendste. Bij het hekken (waar de tolweg begin), werd ik (na het betalen) aangesproken door een Hollander, die dolblij was dat we geld konden wis...

Deze ochtend aten we trollenpap met een lekker warme chocomelk. Na het ontbijt was het al rond 9u45, tijd dus om te vertrekken naar de Intersport, in de hoop dat ze daar onze draagrugzak konden herstellen.  De man de de Intersport was een hele tijd op zoek naar de juiste vijs en moer. Helaas kon hij wel een correcte moer vinden, maar geen vijs die lang genoeg was. Hij vertelde ons dat ze in de Joker (net er naast) normaal wel vijzen verkopen. We kochten nog een nieuwe trekbroek voor Sara en gingen naar de Joker. Daar vonden we enkel houtvijzen, dus niet de benodigde vijs met moer. We vroegen het aan een bediende en die ging op zoek naar een goeie vijs in een opslagplaats van de winkel. Uiteindelijk vond hij een passende vijs, maar hij had geen schroevendraaier om alles vast te zetten. We deden nog onze boodschappen en trokken terug naar de Intersport waar ze de rugzak nu wel konden repareren. De vriendelijke Noren hebben enorm hun best gedaan. En dat allemaal gratis! ...

Rond 7u30 werden we wakker met de zon op ons gericht en een Lotte die stond te “zingen” in haar bedje. Wat een heerlijk begin van de dag! Van zo'n mooi weer móesten we gewoon profiteren (en dat hebben we gedaan)! Rond 9u kropen we in de auto voor een prachtige rit naar Tungastølen (die weliswaar vier uur in beslag zou nemen). Daar moesten we ons parkeren bij de voormalige DNT-hytte en aan de wandeling tot bij de gletsjer beginnen. Wat bedoeld werd met “voormalig” wisten we toen nog niet... Maar die rit met de auto dus... Tot in Øvre Årdal hadden beide richtingen een volwaardige rijstrook: als het landschap (een groot meer omzoomd met besneeuwde bergen) zo mooi niet was geweest, hadden we echt vaart kunnen maken. In Øvre Årdal begon dan een interessante passage van ongeveer 40km tot in Turtagrø. Deze tolweg begon stevig met een aantal aardige haarspeldbochten op een weg die nauwelijks breed genoeg was voor één auto, laat staan voor twee kruisende auto's....

Lotte maakte ons om 7u15 wakker. Toen we buiten keken zagen we dat het hard aan het regenen was. Na ons ontbijt speelden we dan maar binnen met Lotte. We maakten een puzzel en lazen veel boekjes. De legpuzzel kan ze helemaal alleen maken en het is niet te geloven hoe snel ze nieuwe woordjes leert. Lotte was precies wel moe van de voorbije dagen, dus stopten we haar rond 10u alweer in bed. Wij keken intussen naar een filmpje en lazen nog wat.  Toen Lotte om 12u30 wakker werd, had ze grote honger, want ze speelde 70 gram pasta vlotjes naar binnen. Na het eten gingen we naar de winkel. In de Intersport kochten we de stafkaarten van Jotunheimen. Verder kochten we ook nog eten voor de komende dagen. Terug bij het huisje stopte het eindelijk met regenen, We beslisten om nog een wandelingetje in de buurt te maken, We hadden gehoopt een mooi zicht op het meer te hebben, maar dat viel wat tegen.  Na de wandeling genoten we van een lekkere Noorse vissoep met...

Vandaag hadden we een lange rit voor de boeg (tot aan ons volgende huisje in Gamlestøga), dus hadden we de wekker maar gezet om 8u en al een geluk, want we lagen nog alledrie lekker te slapen. Wim liep met de spullen naar de auto, terwijl ik de laatste dingen inpakte en Lotte in de gaten hield. Rond 9u45 konden we dan in het Kaffeen aanschuiven voor pannenkoeken à volonté, mét “kinnekessuiker” en warme chocomelk. Een uurtje laten konden we dan vertrekken. Alweer die prachtige natuur: meren, watervallen, bossen, bergen,... We kozen de “scenic route” over de Snøvegen (i.e. de sneeuwweg) i.p.v. door de langste tunnel ter wereld (24.5km) te rijden. Dat was bij wijlen een hachelijke onderneming, want de weg was heel smal en tegenliggers kruisen kon niet zomaar overal, zeker niet als het onzekere chauffeurs van veel te brede mobilhomes betrof. Een onbeleefde Duitser (met mobilhome dus) wilde zelfs aanvankelijk van geen wijken weten... Maar het was de extra tijd, de schrikmome...