Wim & Sara

Om 7u30 zou de taxi voor de deur staan, maar in het hostal hadden ons verzekerd dat er om 7u stipt al ontbijt ging zijn.  Alleen moesten ze om 7u20 nog naar de winkel om brood, dus het was een ontbijt in de rapte.  Onze malariapillen werden doorgeslikt met veel te hete thee (en een verbrande tong).  De taxichauffeur was nogal gehaast (het was drukker dan verwacht) en we werden geflitsts aan 80km/u waar we 60km/u mochten rijden.  In de luchthaven van Lima kochten we nog een boek over Manú; erg duur, maar de jungle was erg indrukwekkend.  Op het vliegtuig naar Miami bekeken we de foto's en filmpjes die ik tijdens de reis had gemaakt.  De filmpjes zijn niet bepaald van hoogstaande kwaliteit (het is moeilijk om een stabiel filmpje te maken in een schodderende jeep of boot), maar het geeft wel een idee. Tijdens het dalen naar Miami hadden we een goed zicht over de Everglades, de monding van een rivier van een 60-tal km breed.  Vergeleken met vorige keer, geraakten w

We hadden de wekker gezet om 8u30, maar iets na 6 lagen we al wakker. Uiteindelijk zijn we iets na 7 opgestaan. We maakten eerst onze valiezen en gingen dan ontbijten. Na het ontbijt gingen we geld wisselen en 3 flessen Pisco inslaan in de supermarkt. Daarna kuierden we wat rond door Cuzco, bezochten nog een marktje, kochten we een mooi tafeldoek, alpacasokken, nog een fles pisco en een knuffel-lama. We bezochten ook nog wat boekenwinkels, maar we konden niet echt een goed (én betaalbaar) boek over Manu vinden. Iets voor 12 uur gingen we dan eten. We dachten naar dezelfde pizzeria te gaan als op 31 oktober, maar die was blijkbaar gesloten. We zochten dan maar een andere pizzeria en vonden er uiteindelijk één (nadat we waren binnengelokt in een ander restaurant waar bleek dat ze de pizza's van hun menu toch niet konden klaarmaken). De pizza en de bijhorende pisco sour waren heel lekker.  Om 13 uur namen we de taxi naar de luchthaven. Daar werden we omgeboek

Alweer had het de hele nacht geregend en was het gestopt toen we om 6u30 opstonden.  Het gekwaak van de kikkers had vrijwel de hele nacht geduurd en ook 's morgens was het nog volop aan de gang.  Aangezien we zouden terugkeren naar de grote hoogte had ik maar voor de zekerheid diamox ingenomen, maar dat zorgde er wel voor dat ik veelvuldig was moeten opstaan om naar het toilet te gaan.  Ook hier gold dezelfde procedure: schoenen checken en kijken of er geen slangen in de badkamer zaten.  Natuurlijk hadden we er niet direct aan gedacht dat er licht was in de slaapkamer.  Na het ontbijt kropen we in de boot voor een halfuurtje, tot in Atalaya.  Daar namen we afscheid van de twee bootmannen en werden wij, de gids en de kokkin opgepikt door een monovolumewagen.  Dat was al een betere grootte dan de bus van de eerste dag. Squirrel monkey. Aangezien het 's nachts zo geregend had, lag de weg er op sommige plaatsen erg slecht bij en dreigden we onszelf vast te

Deze nacht werden we een paar keer wakker. Eerst was er een kindje hard aan het wenen net naast onze kamer, we moesten een paar keer naar het toilet (met kaarsjes deze keer, want onze zaklamp vinden we niet meer) en de laatste keer werden we wakker door een enorm onweer. Toen we om 6 uur gingen ontbijten was het alweer gestopt met regenen. Iets voor 7 uur zaten we alweer op de boot richting Paititi. We zagen niet zo veel diertjes meer, maar wel nog een groep slapende Red Howler aapjes boven in een boom. We zagen ook twee toucans die de eieren van de Oropendula aan het stukmaken waren. We zagen ook nog enkele Roseata Spoonbill. De nesten van een Oropendula en een geïnteresseerde Toecan. Rond 12 uur kwamen we aan bij de warmwaterbronnen. Het deed deugd om ons eens te kunnen onderdompelen in het water. We roken zwavel en konden genieten van een (te) warm bad in het midden van de jungle.  Genieten van de warmwaterbronnen. Toen we weer vertrokken, werd de

We konden wat uitslapen vandaag, want we werden pas om 7u voor het ontbijt verwacht.  Het had toen al uren geregend en er stonden overal grote plassen.  We vreesden al dat we niet naar de observatietoren zouden kunnen gaan, maar gelukkig hield het op met regenen en viel er alleen maar water van het gebladerte naar beneden.  Na het ontbijt gingen we dus toch op pad. De mooie paddenstoel die gisteren zo snel tevoorschijn was gekomen, was alweer verdwenen. Sprinkhaan. Plots hoorden we in het struikgewas iets dat op gesnurk leek en we moesten muisstil verder wandelen.  De gids vertelde ons dat er even verderop  een jaguar moest zitten.  Mooie beestjes, maar je wilt ze liever niet tegenkomen als je in de jungle rondwandelt.  De gids was er toch ook niet gerust in, want hij wandelde voort met zijn hand op zijn mes.  Met ingehouden adem schoven we voetje voor voetje door de jungle en we waren opgelucht toen we de jaguar  even later de andere kant hoorden uitgaan.  We

Deze nacht moesten we twee keer naar het toilet en in de jungle is dat toch altijd een beetje spannend. Eerst de lamp zoeken, dan controleren of er geen beesten op het muskietennet zitten, kleren met lange mouwen aantrekken, controleren of er geen dieren in onze laarzen zijn gekropen, laarzen aantrekken, goed rondkijken terwijl we naar het toilet wandelen, toiletten controleren op slangen en andere beesten en dan pas kan je naar het toilet gaan. Om 6 uur werden we aan het ontbijt verwacht. We waren alle twee nog een beetje moe. Na het ontbijt kropen we opnieuw in de boot om naar het Salvador meer te varen. We waren nog niet lang vertrokken, toen Carlos begon te roepen dat hij twee jaguars in de rivier zag zwemmen. De snelheid van de boot werd opgedreven en iets later zaten we heel dicht bij twee baby-jaguars. Heel schattige zwemmers! Op de oever hoorden we de mama-jaguar roepen. Al heel snel kropen de baby-jaguars uit het water, het dichte woud in.  Een jaguar v

Om 6u kregen we als ontbijt een lekker omeletje met kaas en daarna nog een rijkelijke schotel fruitsla met vers fruit (banaan, appel, mandarijn en veel papaya).  Een uurtje later zaten we alweer op de boot.  We verlieten de Madre de Dios en voeren de Manu-rivier op.  We passeerden zelfs de plaats waar die gevaarlijke inboorlingen leven, maar daar hebben we gelukkig niks van gemerkt. Ara's. Op onze boottocht naar Otorongo kwamen we veel vogels en andere dieren tegen, die we gisteren ook al hadden gezien, maar nu nog meer prachtige macaws.  We zagen opnieuw twee capybara's, maar deze keer was er een baby-exemplaar.  Het is volop het moment van de jonge diertjes in de jungle, want we zagen ook nog een kleine black spider monkey en een kleine red howler monkey.  Die spidermonkeys zijn trouwens zotte beestjes, zoals die door de bomen slingeren.  Je vindt deze dieren nog een best door te zoeken naar bomen die plotseling fel bewegen.  De schildpadden vind je

Om 6u30 stond er voor ons een lekker ontbijtje klaar, met een spiegeleitje. Tijdens het ontbijt was het tamelijk fel aan het regenen. We gooiden onze spullen op de bus en trokken te voet weg, op zoek naar vogeltjes. We trokken over een brugje en al snel zagen we de eerste vogels: verschillende tanagers, macaws (eerst ver weg, later ook dichterbij) en de gids zag zelfs een toecan. Het lukte ons vandaag duidelijk beter om de vogeltjes te zien. Op zoek naar vogeltjes. Na een tijdje pikte de bus ons op en reden we voort. Iets verder gingen we opnieuw te voet verder op zoek naar vogeltjes. Een volgende stop was bij een kleine familie waar ze een coca-plantage hebben. We zagen daar een klein wild varkentje en ze hadden daar ook twee macaws. We mochten de macaws op onze hand nemen voor een foto, maar bij mij kroop die direct in mijn nek. Een macaw in mijn nek. We kropen terug in de bus, maar na een tijdje moesten we stoppen omdat een vrachtwagen zich had vastgere

Het was een erg korte nacht, want om 4u40 ging de wekker alweer.  Iets voor 5u belde onze gids Carlos al aan bij het hostel.  Het was noodzakelijk om vroeg te vertrekken voor onze tocht door de jungle, omdat er een stuk weg enkel 's morgens vroeg en 's avonds laat toegankelijk is wegens werken. Onze eerste stop was rond 8u in een klein dorpje, waar we konden ontbijten.  We hadden dan toch al wat kunnen rusten in de bus.  We zaten met ons tweetjes alleen op de bus met de gids, de kokkin en de chauffeur.  Na een tijdje hielden we halt in Paucartambo, een klein en moeilijk bereikbaar dorpje, dat ieder jaar in juli opleeft tijdens het feest van de Virgen de Carmen.  Vanuit het hele land (en vanuit Bolivië) komen de mensen afgezakt om er te dansen in hun kenmerkende kostuums.  We liepen met de gids door dit dorpje, passeerden langs een bakker en kregen bij de fontein uitleg over de verschillende kostuums tijdens de festiviteiten. Fontein in Paucartambo. D

Toen we deze nacht een sanitaire stop maakten, konden we de weg wel gemakkelijk vinden. Op het onmenselijk vroege uur (3u30) maakten de dragers ons wakker. Ik hoorde de dragers al van enkele tenten verder komen, Sara lag nog lekker te slapen toen de dragers aan de tent kwamen schudden.   Na het inpakken van de valiezen, zaten we om 4 uur aan de ontbijttafel. Vandaag was de eerste dag dat we niet zoveel honger hadden, dus aten we alleen een pannenkoek. Toch vertrokken we pas om 5u15 voor onze tocht naar Machu Picchu. Vijf minuutjes later stonden we al in de file, want er was een controlepost die maar om 5u30 openging. We stapten stevig door op een niet zo moeilijk paadje. Af en toe was het bewolkt en af en toe konden we beneden in het dal Aguas Calientes zien liggen. Wolken en af en toe zon op weg naar Machu Picchu. Na 50 minuutjes kwamen we toe in Inti Punku, de zonnepoort. Tijdens het winter-solstitium schijnt de zon door de zonnepoort naar de zonnetempel

We werden alweer om 5u30 wakker gemaakt met een tas cocathee.  Terwijl we die leegdronken, maakten we ons klaar voor het ontbijt (een lekker omeletje) en de lange dag die er zat aan te komen. Vroeg opstaan... Net gewekt met een tas cocathee. Tegen 7u trokken we de berg op en halverwege stopten we bij de archeologische site Runkurakay. Deze plaats diende als wachttoren en om boodschappen door te sturen en eventuele passanten onderdak te bieden voor de nacht.  Dit gebouw had de vorm van het rituele mes van de Inka's, dat werd gebruikt om dieren te offeren. Runkurakay. We wandelden verder naar boven en passeerden enkele meertjes.  Na van het mooie uitzicht te hebben genoten, daalden we af naar Sayacmarca.  Dit waren huizen waar de Inka's vroeger - op weg naar Machu Picchu - rituele baden konden nemen om hun lichaam te zuiveren. Rond de middag kwamen we toe op een camping, waar we alweer  lekker aten.  Daarna volgden we een tof paadje (95% Inka)

Toen we 's nachts naar het toilet gingen (ook al was dat gesloten) zagen we een wondermooie sterrenhemel. Veel konden we niet herkennen, maar we zagen wel heel duidelijk de grote Magelhaense wolk. Om 5u30 werden we gewekt door de dragers, die met een kopje coca-thee voor de tent stonden. Tegen 6 uur kregen we een enorm uitgebreid ontbijt: de meest vloeibare havermoutpap ooit gezien, gevolgd door zeer voedzame pannenkoeken. Iets voor zeven begonnen we aan de zwaarste dag van de Inka-trail. Het eerste stuk, tot aan het controlepunt, ging al goed naar boven. Dit stuk liepen we nog met de ganse groep samen. Na het controlepunt werden we losgelaten en konden we ons eigen tempo stappen. Al van in het begin vormden David, Victoria, Sara en ik een groepje. De rest zouden we pas op het einde terugzien. Het pad voor vandaag. Het eerste deel viel al bij al nog mee. Het pad steeg goed, maar af en toe was er een stukje vlak, ideaal om te recupereren. Al heel snel

Tussen 6u20 en 6u40 moesten we gereed staan aan de basiliek, dus de wekker ging alweer vroeg af (5u50).  Het regende toen we buiten kwamen en Cuzco likte haar wonden na halloween. Toen we daar om 6u50 nog altijd (in de gietende regen) stonden, werden we toch ongerust en ging ik in het hostel informeren, maar daar hadden ze ook niemand gezien.  Gelukkig merkten we dan tamelijk snel een groep trekkers op.  Blijkbaar waren zij daar gaan schuilen en stond de gids bij hen. We vonden het wel vervelend dat we uiteindelijk een uur later dan voorzien vertrokken, maar we waren tegelijk opgelucht dat we de start niet hadden gemist. Na een busrit van een tweetal uur kwamen we toe in Ollataytambo , waar we een dik halfuur werden losgelaten.  Sommigen begonnen te hamsteren, wij schaften ons een wandelstok aan. Na 40 minuten kwamen we toe in Piskacucho, ook wel bekend als "km 82", het begin van de " Inka Trail" .  Hier moesten we met al onze spullen van