Cuzco - Wayllabamba

Tussen 6u20 en 6u40 moesten we gereed staan aan de basiliek, dus de wekker ging alweer vroeg af (5u50).  Het regende toen we buiten kwamen en Cuzco likte haar wonden na halloween.

Toen we daar om 6u50 nog altijd (in de gietende regen) stonden, werden we toch ongerust en ging ik in het hostel informeren, maar daar hadden ze ook niemand gezien.  Gelukkig merkten we dan tamelijk snel een groep trekkers op.  Blijkbaar waren zij daar gaan schuilen en stond de gids bij hen.

We vonden het wel vervelend dat we uiteindelijk een uur later dan voorzien vertrokken, maar we waren tegelijk opgelucht dat we de start niet hadden gemist.

Na een busrit van een tweetal uur kwamen we toe in Ollataytambo, waar we een dik halfuur werden losgelaten.  Sommigen begonnen te hamsteren, wij schaften ons een wandelstok aan.

Na 40 minuten kwamen we toe in Piskacucho, ook wel bekend als "km 82", het begin van de "Inka Trail".  Hier moesten we met al onze spullen van de bus en kregen we slaapmatjes.  Het liefst waren we gewoon vertrokken, maar we moesten wachten op eten.  In totaal waren er 28 trekkers, 4 gidsen en een leger dragers, dus we zaten eigenlijk gewoon naar elkaar te kijken, zonder dat mensen elkaar leerden kennen.  Eigenlijk verveelde ik mij, maar zonder eten kan je natuurlijk niet trekken.

Het officiële begin van de "Inka Trail" in Piskacucho.

Na een soepje en spaghetti konden we er eindelijk aan beginnen.  We moesten wel nog eerst langs een soort grenspost passeren, waar ons toegangsticket werd gecontroleerd en waar we een nieuwe stempel in onze reisgids kregen, alsof we een nieuw land betraden.

De groep werd niet opgesplitst, maar iedereen mocht zijn eigen tempo volgen en de gidsen pasten zich aan.  Al snel bleken wij vooraan te zitten met twee Zweden, Victoria en David, en we hadden eigenlijk een gids voor ons vieren.

Het pad vandaag was "Inka flat", zoals de gidsen het zo mooi noemen.  Op een paar gemene stukjes bergop na, was het parcours zeer goed doenbaar, zeker omdat we na ieder moeilijker stuk pauzeren en wachten tot de groep weer bijeen is.  Tegen dat de laatsten er zijn, zijn wij alweer op adem gekomen en begint het zweet langzaam af te koelen.  En zweten hebben we wel gedaan.  Af en toe begon het te regenen en dan deden we onze poncho en waterafstotende broek aan, maar daar krijg je al snel te warm in.  Gelukkig konden die warme spullen na een tijdje toch uitgetrokken worden.
Onderweg konden we genieten van de mooie natuur (orchideeën, kolibri's,...) en verbaasden we er ons opnieuw over dat de koeien hier gewoon vrij rondlopen.

We kwamen ook langs een oude nederzetting van de Inca's, Llactapata, de grootste nederzetting die we zullen tegenkomen op ons pad, buiten Machu Picchu zelf.  We waren hier al danig van onder de indruk.  Er moeten hier ongeveer 180 mensen geleefd hebben.  Het dorpje strekte zich uit over de oever van de Urubamba en kon volledig in eigen onderhoud voorzien: terrassen werden gebruikt voor landbouw en de huizen keken erop uit.  De oogst (maïs, coca en aardappels) werd opgeslagen in opslagruimtes die door de wind natuurlijk werden gekoeld.

Llactapata. 


Rond 17u30 kwamen we toe op de kampeerplaats, waar de dragers al alle tenten hadden opgesteld.  Dat voelde wat onwennig.  Die mannen lopen op ongeschikt schoeisel het pad af, geladen met tenten, eten, kookgerief, vouwtafels en krukjes; ze stellen de tenten op, maken eten,...

"Room" with a view.

Kort na de verdeling van de tenten was er al thee met koekjes en popcorn, en we kropen allemaal gezellig samen in de eettent.  Daarna moesten we nog een uurtje proberen wakker te blijven in het donker, alvorens er kon gegeten worden.  Na een soepje en een kippenboutje, kregen we zelfs nog een dessertje, gelatine met een perziksmaakje en een koekje bovenop, maar dat vond ik maar vies.  Daarna kropen we in onze tent, maar hier moesten we niet zoveel lagen aandoen als in de Cordillera Real.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het einde van de wereld

Regendag