Wim & Sara

Het was amper 7u15 toen de wekker al afging. Vroeg, veel te vroeg! We pakten de allerlaatste spullen in (het meeste stak al in de auto) en gingen naar het hoofdgebouw om uit te checken. Het duurde even eer we beweging zagen en aan het beloofde ontbijtpakket hadden ze niet meer gedacht. Dan maar met een lege maag de auto in (en misschien nog goed ook, want Lotte kon de bochtige rit niet appreciëren). Het was een koude ochtend (ongeveer 4 graden) en op de bergen lag verse sneeuw (ook al zijn die amper 300m hoog). Op een dik uur stonden we met een volgetankte auto op de luchthaven. Sleutels in de brievenbus en inchecken maar! Eén van onze valiezen was een beetje te zwaar en de onvriendelijke dame aan de incheckbalie deed er moeilijk over, maar gelukkig konden we het gewicht wat beter over de valiezen verdelen. Aan de gate maakten we dan maar wat boterhammetjes met korrels klaar. De vlucht van Tromsø naar Oslo verliep vlot, al moesten we toch een lolly bovenhalen om Lotte tijdens

Iets na 1u ging de telefoon: alarm in ons huis... Gelukkig was het vals alarm, maar we sliepen toch iets minder goed. Gelukkig maakte Lotte ons pas wakker om 8u15. Perfect op tijd dus voor het ontbijt dat pas vanaf 9u kon. Na het ontbijt trokken we onze warme kleren en muts aan voor een wandeling die in de buurt van ons huisje zou moeten beginnen. We liepen over het ganse domein en daarna via de grote weg terug. Pas helemaal op het einde zagen we de eerste pijltjes van de wandeling. We hadden het intussen al zo koud gekregen dat we terug naar het huisje stapten. Daar speelde Lotte een hele tijd. Wandelen is wel leuk, maar misschien heeft ze het spelen soms toch wat gemist. Het weer werd intussen veel beter, dus konden we buiten op het terras, uit de wind, genieten van het uitzicht en het zonnetje. We aten veel (onder andere lekkere pudding) en dronken veel water, zodat de meeste van onze restjes op waren. Wij pakten de valiezen en maakten een timelapse. Na

We hadden de wekker om 8u30 gezet, maar Lotte wekte ons een uurtje vroeger. Dat was niet zo slecht, want we hadden nog een lange rit van bijna 400km voor de boeg (en we hadden toch ook lang geslapen). Na het ontbijt (in de pizzeria van gisterenavond) konden we even na 9u de parkeergarage uitrijden en koers zetten richting Malangen, onze laatste verblijfplaats in Noorwegen (helaas). Het zonnetje verdween jammergenoeg achter de toenemende bewolking en na een tijd begon het zelfs te regenen. Heel jammer, want we reden bijna de hele tijd langs de fjorden en dat was nog mooier geweest als we een goed zicht zouden gehad hebben. Toen het nog relatief goed weer was, maakten we nog een ommetje richting Øksfjordjøkulen, een prachtige gletsjer. Erg dicht konden we niet komen, want de brug was gesloten wegens werkzaamheden. Maar we hebben een prachtige gletsjer gezien en bovendien kregen we er nog twee groepen rendieren zomaar bij. Het was dus zeker de moeite om die 15km extra te rijden

Lotte was al om 6u30 wakker. Gelukkig bleef ze nog rustig tot de wekker afliep om 8u30. Na het ontbijt, het opruimen en het inladen van de valiezen, stapten we naar het hoofdgebouw. Daar werden de husky's net voorbereid om een tocht te gaan lopen. We stonden dus nog een ganse tijd te kijken hoe de honden één voor één uit hun hok werden gehaald, ze direct afkwamen wanneer hun naam werd genoemd, ze werden ingesnoerd in hun harnas en daarna rustig gingen liggen wachten. Toen de eerste groep honden terugkwam, werden die honden losgekoppeld en werden de nieuwe honden aan het touw gebonden. De honden werden heel enthousiast en waren duidelijk blij toen ze (voor een quad of een soort go-cart) konden beginnen lopen. We zagen nog twee eekhoorns in de buurt. We betaalden en vertrokken pas rond 11u, veel later dan gepland (maar die hondjes waren zo interessant om naar te kijken). De rit verliep vlot, af en toe moesten we wel eens stoppen voor overstekende rendieren (of voor rendie

Het was amper 6u toen Lotte bij ons kwam met de melding dat ze goed had geslapen.  Tja, hier is het natuurlijk een uurtje vroeger dan in Finland...  We probeerden het moment van opstaan zo lang mogelijk uit te stellen, maar aan de andere kant: het was schitterend weer (wel een beetje koud: 3˚C)! Na een ontbijt van trollenpap en een korte rit met de auto, waren we rond 9u al aan het wandelen... in korte broek (dat zouden we bij deze temperatuur thuis nooit in ons hoofd halen). Een aarden baantje met veel plassen, door een naaldbos, vormde het begin van de wandeling.  Lotte stapte flink zelf en wilde in iedere plas wel eens haar stokje steken.  Toen er geen plassen meer waren en het zanderige pad naar boven ging, sloeg de verveling wat toe bij haar en moesten we haar een beetje afleiden met koekjes, haar drinkbus, de vele gigantische paddenstoelen (veel vliegenzwammen, alweer) langs het pad, lekkere besjes om te plukken en direct in haar mondje te laten verdwijnen,... Toe

Om 7u45 maakte Lotte ons wakker.  Iets te vroeg, want de wekker stond pas om 8u30.  Na het ontbijt laadden we alles in en gingen we uitchecken.  Rond 9u15 vertrokken we in de regen richting Noorwegen. We stopten een eerste keer in Ivalo, waar er een Sami-toeristenwinkeltje is.  De eerste winkel waar we binnengingen was eerder een kringloopwinkel.  Gelukkig zagen we de andere kant van de straat wel de toeristenwinkel. Iets voor Inari maakten we een tussenstop op een aardebaantje.  Daar vertrekt een wandeling vanwaar je mooie uitzichten hebt op het meer van Inari.  Het was jammer genoeg zo hard aan het regenen dat we gewoon in de auto een koekje aten en verder reden. In Inari stopten we nog eens bij een toeristenwinkeltje, maar dat was heel klein en niet interessant, zodat we snel weer verder reden.  We verlieten de Artic Highway (E75) en namen de veel interessantere weg 92 richting Noorwegen.  Al snel zagen we een groep van 7 rendieren tamelijk dichtbij in het bos.  De w

Tegen half 9 werden we wakker en werden we begroet door een vrolijk snoetje dat boven het babybedje uitkeek.  Regenen deed het niet meer, maar het was wel nog erg mistig. Nadat onze kommetjes pudding op waren en we wat hadden gespeeld met Lotte en haar knuffels, vertrokken we voor een wandeling in het nationaal park Uhro Kekkonen.  Vlakbij het hoofdgebouw moesten we door een houten "huisje" stappen en konden we aan onze wandeling beginnen. In het begin lagen er vlonderpaadjes met trapjes, daarna kwam er een breed paadje met steentjes (gelukkig, want alles lag er nat bij).  Na ongeveer 600m begon Lotte te duimen en in haar haartjes te draaien, dus was het geen verrassing dat ze vroeg om bij papa in de rugzak te mogen.  Na een klein plateautje leidden houten trapjes ons de berg op, de mist en de wolken in. Ik was me net aan het afvragen wat nu eigenlijk de toegevoegde waarde was van de trapjes (want je kan er evengoed naast lopen), toen Lotte ineens riep: "Kij

Om 1u15 hoorden we een bonk, gevolgd door gehuil: Lotte was uit bed gevallen... Gelukkig was ze snel getroost en sliep ze snel weer verder.  We waren allemaal moe, want we sliepen nog allemaal toen de wekker om 8u30 afliep.  Na het ontbijt pakten we de rest van de spullen in, laadden de auto vol en zagen we een eekhoorn.  Om 9u45 vertrokken we om de sleutel af te geven. Al snel waren we in de mist aan het rijden.  Toch zagen we drie rendieren langs de kant van de weg zitten, waaronder een wit rendier.  Gelukkig verdween de mist na een kwartiertje en konden we goed doorrijden op de grote en brede wegen.  Op de E75, de Artic Highway, reden honderden moto's ons tegemoet.  Gelukkig was het richting het noorden veel rustiger. Langs deze E75 zag mama een grote roofvogel zitten, dus keerde ik snel terug zodat we de vogel goed konden bekijken.  Iets verder zagen we vier rendieren.  Eén van de rendieren stak nogal in paniek de straat over.  Gelukkig stonden we al zo goed als

Aangezien we pas om middernacht in bed waren geraakt, waren we blij dat Lotte pas tegen half 9 naar mama en papa op zoek ging.  Na een lekker potje pudding waren we om 10u klaar voor een kort ritje met de auto.  We waren de straat nog niet uit of we werden al "opgehouden" door een rendier dat in het midden van de weg stond.  We konden het alledrie heel goed zien en Lotte ging op de achterbank uit haar dak.  Na en tijdje zagen we nog een kalfje vlakbij, gewoon in de tuin van een huis. We reden nog even verder en parkeerden bij een stoeterij.  We volgden te voet een breed zanderig pad, tot we de rivier hoorden en besloten om een klein paadje te volgen, dat was uitgesleten tussen de struikjes, het mos en de paddenstoelen. Naarmate we dichter bij de rivier kwamen, daalde het pad fel af, vaak over stenen die fameus met mos waren bedekt.  Soms wel wat glad, maar erg leuk! We keken wat naar het water en wandelden verder langs de rivier over een (vaak) onduidelijk pad.

Om 6u45 hoorden we een bonk in de kamer van Lotte en iets later stond ze wenend in onze kamer. Ze bleef nog een tijdje rustig bij ons in bed liggen tot we om 8u opstonden.  Na het ontbijt reden we richting het Kesänkijärvi-meer.  Voor we daar aankwamen (en het was maar 4 kilometer) zagen we al een rendier aan de kant van de weg.  Aan het meer begonnen we aan het Tähtipolku-pad (sterrenpad). Voor we echt vertrokken waren, viel Lotte pardoes op haar buik.  Na een beetje wenen, stapte ze toch vlotjes 1,2km voordat ze in de rugzak wou. Het begin van het pad (de eerste twee kilometer) was heel eenvoudig: een vlak en breed pad langs het meer.  We zagen een kleine kikker wegspringen voor onze voeten.  Toen we na twee kilometer aan het eind van het meer kwamen, draaide ons pad scherp naar links.  We zagen de eerste panelen met informatie over de sterrenhemel.  Het pad ging nu steil naar boven.  Als ze in Lapland een pad naar de top van een berg willen leiden, doen ze dat blijkba

Om 8u (Finse tijd) kwam Lotte onze kamer binnengestommeld.  Ze vleide zich tegen ons aan en zo konden we nog een uurtje soezelen.  Na het ontbijt maakte ik de rugzak klaar voor de dag en reden we met de auto naar het Kellokas-bezoekerscentrum.  Onze kaart en de wegwijzers waren niet echt behulpzaam in het uitstippelen van een wandeling, maar gelukkig was er OpenStreetMap...  We kozen zomaar een richting en keken dan onderweg wel hoe we zouden stappen. Aanvankelijk was het pad breed genoeg om hand in hand naast elkaar te wandelen en een tijdje was het zelfs breed genoeg voor een auto (of twee).  Lotte had voorlopig nog geen zin om zelf te wandelen. Na een 3-tal km moesten we kiezen: afslaan en na een kilometertje alweer bij de auto staan of nog even volgen en een langere ronde wandelen.  We kozen (natuurlijk) het laatste en even later kwamen we terecht op een paadje zoals we ze graag hebben: een smal paadje (we moesten dus achter elkaar lopen) leidde ons door het naaldbos.  Een