Njulla & Kiruna

Tegen kwart voor 7 kwam Lotte bij ons in bed gekropen, maar we konden toch nog een dik uur verder slapen.  Ontbijten, inladen en uitchecken duurden slechts een uurtje.

We reden naar Abisko, naar het dalstation van de Linbana-stoeltjeslift, voorbij het officiële startpunt van de Kungsleden.  Hier konden we - voor het eerst - cash betalen (tot nu toe konden we in Zweden enkel met de kaart betalen) en even later zaten we met ons drietjes op een tweepersoonsstoeltjeslift, met een dekentje over onze knieën, de rugzak met onze spullen op het volgende stoeltje.  Achter ons strekte zich een prachtig uitzicht op het Torneträsk-meer en de Lapporten uit, onder ons slingerde een paadje naar boven.  Wij verlekkerden ons al op een warm tomatensoepje, waarover we beneden gelezen hadden.

Zolang we op de lift zaten, wilde Lotte eraf en van zodra we eraf waren, wilde ze er weer op. In wandelen had ze ook al geen zin (voor een keer dat we de draagrugzak niet mee hadden...).  Maar 's avonds zei ze toch zelf dat ze met de lift naar boven was gegaan en dan had geweend en gezeurd...

Die 2km tot op de top van de Njulla waren dus lange kilometers (zeker voor papa, die haar droeg). Zelfs een koekje bracht weinig soelaas...

Op de terugweg naar het bergstation van de stoeltjeslift viel ze gewoon in de armen van papa in slaap. Dat deed haar duidelijk deugd, want toen we terug bij de hut bij het bergstation waren, huppelde ze alweer vrolijk rond, zoals we van haar gewoon zijn.

We installeerden ons op het terras en genoten van het uitzicht.  Jammergenoeg waren er vandaag geen warme bereidingen te verkrijgen, dus we konden fluiten naar onze tomatensoep.  Gelukkig was er wel warme (jawel) chocomelk en koffiekoeken met veel kaneel.

Daarna namen we de stoeltjeslift weer naar beneden.  Lotte zat nu niet op schoot maar tussen ons in en dat vonden we alledrie veel leuker.  Beneden afgestapt, waren er al direct andere mensen die op "ons" stoeltje naar boven gingen.  Dat vond Lotte niet leuk, want zij wilde nog wel eens naar boven en nu hadden die mensen onze plaats afgepakt...  In onze vergeefse zoektocht naar een geocache, vond ik een weggegooide wandelstok, die niet meer kon gebruikt worden door grote mensen maar perfect was voor Lotte.  Wat was ze blij!

We kropen in de auto (nadat we even naar de lift waren blijven kijken en de "nieuwe" wandelstok was uitgetest) en vertrokken langs de E10 naar Kiruna, een geplande mijnstad die moet verplaatst worden omwille van de instabiliteit door de mijnwerkzaamheden.

Het landschap werd minder bergachtig en er kwamen meer en meer naaldbomen (hoewel nog steeds minder dan we hadden gedacht).  Rond 17u waren we in het hotel, waar ze toch wel even moesten zoeken naar onze boeking.  Met enkel de essentiële spullen gingen we naar onze kamer (met kenmerkend uitzicht op de mijn).

In het zonnetje wandelden we door de stad, op zoek naar een gezellig plekje om te eten.  Wel veel ruimte en groen...

We vonden vooral fastfood, maar we kwamen uiteindelijk uit op de Arctic Thai & Grill: lekker en (atypisch voor Scandinavië) goedkoop.

Terug in onze kamer speelden we nog wat met Lotte.  Toen ze in bedje lag, lazen wij nog een beetje (met een heel klein beetje licht), maar om 21u deden we het licht uit.