Beklimming van de Hoven

Even voor 8u kwam ons vrolijke meisje ons wekken.  Het zonnetje scheen, dus we hadden alledrie wel zin in een wandeling.  Nadat we even in onze boekjes hadden gesnuisterd, besloten we naar Hov te rijden, op het volgende eiland van de Lofoten, Gimsøy.

Onderweg naar het beginpunt van de wandeling konden we genieten van de prachtige Henningsvær- en Gimsøystraumen en de bergen die overal uit het water oprijzen.  Hoewel deze bergen helemaal niet zo hoog zijn, doet hun ruwe aanblik anders vermoeden.  Bovendien ligt de boomgrens hier belachelijk laag en zelfs op zeeniveau zijn de berken eerder struiken dan bomen...

Even voor 11u parkeerden we onze auto op de (betaal)parking van de golfclub (trouwens één van de noordelijkste golfterreinen ter wereld).  Voor we aan de wandeling begonnen, aten we eerst nog een koekje (of twee) op een bankje langs de "green".

In tegenstelling tot wat ons reisgidsje beweerde, was het begin van het pad heel gemakkelijk te vinden (er stonden zelfs pijltjes: Hoven 368 m.a.s.) en doen toch heel wat mensen deze wandeling. Lotte had gelukkig haar rode laarsjes aan, want ze wilde per se zelf wandelen en de eerste hectometers waren nogal zompig (met katoengras hier en daar).  Een vervaarlijk geslurp!

Nadat we toch al wat geklommen hadden, werd het geleidelijk droger, met heide en veel besjes (die we toch maar niet geproefd hebben).  Na 900m (zelf) stappen, werd Lotte moe en wilde ze toch bij papa in de rugzak.  Onze zakken waren intussen gevuld met gras en stenen, zorgvuldig en liefdevol door Lotte verzameld.

Heel even regende het zachtjes terwijl de zon (gelukkig) bleef schijnen.  Die mooie regenboog maakte het uitzicht op de andere eilanden van de Lofotten en Vesterålen nog mooier (al vond Lotte het spijtig dat de regenboog in de zee gevallen was).

Voor we de (echte) top hadden bereikt, dachten we al een paar keer dat we er bijna waren, maar helemaal boven hadden we natuurlijk het mooiste zicht.  In de verte konden we zelfs een visarend onderscheiden!

Terwijl we op ons picknickdekentje onze boterhammetjes opaten, lieten we het fototoestel een reeks foto's nemen voor een timelapse.  Dat was vandaag wat moeilijker dan gewoonlijk met (lompe) mensen die voor de camera bleven staan of hun wit mormel eens lieten passeren.

Nadat we onze ogen de kost hadden gegeven, daalden we - langs dezelfde weg - terug af.  Lotte protesteerde luidkeels dat ze zelf wilde wandelen i.p.v. in de rugzak te moeten zitten, maar de afdaling was zo al moeilijk genoeg.  Enfin, of een bepaald moment gleed ik toch uit en was ik toch blij dat die "onnozele" berkjes er stonden om mij "op te vangen".  Wim hielp mij terug het (spreekwoordelijke) rechte pad op.  Op een geschaafd scheenbeen (en een gedeukt ego) na was er niks aan de hand.

We beëindigden de wandeling zoals ze was begonnen: met een koekje op het bankje van het golfterrein.  Dat golfterrein had de mooie uitzichten - tegen mijn verwachtingen in - gelukkig niet verpest!

Langs een iets andere weg reden we terug naar ons huisje in Svolvær op Austvagøy en het viel ons op dat de berg die we hadden beklommen zo apart stond.

Terug in onze "rorbu" maakten we eten klaar (Lotte had de rauwe rode paprika al bijna naar binnen gespeeld nog voor we aan tafel kwamen) en namen we samen nog een welverdiende douche, voor we Lotte in haar bedje legden.

We schreven nog het reisverhaal, kozen fotootjes uit om naar huis te sturen en keken naar een filmpje, terwijl we af en toe naar buiten keken om van het mooie landschap te genieten.