Karasjok

Het was amper 6u toen Lotte bij ons kwam met de melding dat ze goed had geslapen.  Tja, hier is het natuurlijk een uurtje vroeger dan in Finland...  We probeerden het moment van opstaan zo lang mogelijk uit te stellen, maar aan de andere kant: het was schitterend weer (wel een beetje koud: 3˚C)!

Na een ontbijt van trollenpap en een korte rit met de auto, waren we rond 9u al aan het wandelen... in korte broek (dat zouden we bij deze temperatuur thuis nooit in ons hoofd halen).

Een aarden baantje met veel plassen, door een naaldbos, vormde het begin van de wandeling.  Lotte stapte flink zelf en wilde in iedere plas wel eens haar stokje steken.  Toen er geen plassen meer waren en het zanderige pad naar boven ging, sloeg de verveling wat toe bij haar en moesten we haar een beetje afleiden met koekjes, haar drinkbus, de vele gigantische paddenstoelen (veel vliegenzwammen, alweer) langs het pad, lekkere besjes om te plukken en direct in haar mondje te laten verdwijnen,...

Toen kwam de "redding": op ons pad liep een beekje, soms twee, en we vonden het alledrie heel leuk om daar in te stappen (Jip & Janneke to the rescue).  Zo stapte Lotte toch alweer 2.5km helemaal zelf (met de nodige begeleiding uiteraard).

Uiteindelijk wilde ze dan toch liever bij mama in de rugzak dan zelf nog verder te wandelen, maar wij bleven lekker verder door het beekje waden.  De naaldbomen waren intussen helemaal verdwenen en we zagen enkel nog berkenbomen, die het uitzicht helaas belemmerden.

Ik vond de schedel van een rendier (zonder onderkaak maar met klein gewei) en die zeulden we de rest van de wandeling natuurlijk mee.  Het eerste plekje waar we ons picknickdekentje konden uitspreiden, vonden we tegen de middag, dus hielden we daar halt om onze boterhammetjes op te eten.

We besloten om terug te keren en jammergenoeg moest dat (in principe) langs dezelfde weg gebeuren... maar daar hadden we niet echt zin in.  Dus van zodra het ging, lieten we ons "allemansrett" gelden: toen er weer naaldbomen verschenen, liet de bodemvegetatie het stilaan toe om te struinen.  De wandeling werd er zo natuurlijk wel zwaarder op maar véél leuker dan gewoon dezelfde weg terug te nemen...

Dikke lagen mos waarin we wegzakten, heel veel paddenstoelen (waarvan er sommigen accidenteel vertrappeld werden), laaghangende takken om opzij te duwen, besjes om op te snoepen,... En dan - ineens - stonden we in een volledig ander bos: enkel nog naaldbomen, gemakkelijke ondergrond,... Alleen jammer van die draad bijna helemaal op het einde, die ons nog een kilometertje deed omlopen...

We legden onze spullen in de auto en staken de straat over om bij de rivier een koekje te eten (en wat stenen in het water te gooien).  Daarna keerden we met de auto terug naar het huisje, waar we een lekkere "Lofoten fiskesuppe" aten.

We maakten nog een wandeling op het domein van de Engholm Husky Lodge en gingen dan naar de honden kijken.  Daar raakten we aan de praat met een sympathiek koppel uit Tessenderlo en hun lieve dochter Kato.  Blijkbaar hadden zij ons al gezien in Kiilopää.

's Avonds (nadat we nog even in ons huisje waren gaan opwarmen), aten we ook samen in de gezellige keuken, waar we eland geserveerd kregen.  Lekker!

Het werd al snel laat en Lotte viel bijna ter plekke in slaap.  We legden haar dus maar snel in bed en keken nog naar een filmpje voor we zelf ook onder de wol kropen.