Wim & Sara

Lotte was opnieuw tamelijk vroeg wakker. Sara voelde zich niet zo lekker zodat het allemaal wat langer duurde om alles op te ruimen. Toch zaten we al rond 10u in de auto op weg naar Knossos. We passeerden door Heraklion en daar was het echt enorm druk. Ook in Knossos was het heel druk. Aanschuiven om de auto te parkeren en ook aanschuiven om een ticketje te kopen om binnen te gaan. Knossos. Knossos is een beetje te vergelijken met Phaistos: wel iets groter en iets meer opnieuw opgebouwd, en veel drukker natuurlijk. We wandelden wat rond en zagen af van de hitte. Vooral het grote plein, de half-heropgebouwde gebouwen (met gekleurde zuilen) en de tekeningen op de muren trokken de aandacht. Knossos. Nadat we alles gezien hadden, gingen we lookbroodjes en moesaka eten. Daarna reden we door naar het Cretaquarium. Het lampje voor de benzine dat al een ganse tijd aan het branden was, begon nu ook te knipperen. We wisten dus niet of we tot aan de luchthaven zouden raken, maar

Ons kleine meisje was al vroeg wakker (voor 8u dus) en na een uitgebreid ontbijt zaten we dus al om 9u10 in de auto, op weg naar Aradena, goed voor een rit van twee uur (in het naar daar gaan dan toch).  Om daar te geraken, moesten we wel de bergen over, dus er kwam heel wat bochtenwerk aan te pas.  We daalden af tot bijna bij de zee en daarna ging het met haarspeldbochten verder tot in Aradena, waar we ons parkeerden in de buurt van de brug over de kloof. Op weg naar de Aradena kloof. Het eerste deel van onze tocht, richting Livaniana, verliep over asfalt, maar gelukkig moesten we op de duur de bochten afsnijden via smalle muilezelpaden. Vele geitjes op weg naar Livaniana. We hadden er ons een beetje verlekkerd om in Livaniana onze innerlijke mens te versterken in de taverna , maar die was niet open, dus daalden we verder af tot in Lykos, waar het wandelpad letterlijk over het terras van enkele taverna 's liep.  Net wat we nodig hadden! Eén van de taverna&#

Lotte had een heel slechte nacht. Eerst wenend wakker worden met koorts, een uur later met een stinkende (en volle) broek en uiteindelijk om 7 uur omdat ze honger had. Aangezien we te moe waren om de Aradenakloof te doen, beslisten we om een wandeling naar Preveli Beach te maken. Na een klein uurtje rijden (of slapen) kwamen we aan bij het beginpunt van de wandeling. We vertrokken bij een mooie, oude brug, net waar de Megalopotamos een meertje vormt. De brug bij het beginpunt van de wandeling. Het straatje werd snel een verharde weg en iets later een smal paadje. We klommen en zagen af en toe de Megalopotamos onder ons liggen. Er stond een stevige wind en af en toe moesten we het paadje delen met een grote kudde schapen. Lotte was intussen vrolijk aan het zingen in de draagrugzak. Het paadje werd versperd door een grote kudde schapen. Na enkele kilometer wandelen op het mooie paadje zagen we de Libische zee, met twee eilanden. Het paadje ging nu snel naar beneden. We m

Lotte had er niet zo'n goeie nacht opzitten (veel hoesten...) en wij dus ook niet.  Vandaar dat we toch maar voor een rustigere dag opteerden i.p.v. een lange zware wandeling te maken. Na een lekker ontbijtje reden we naar het schiereiland Akrotiri, toch een rit van ongeveer anderhalf uur.  Vooral het laatste gedeelte van de rit was heel "interessant".  De weg naar het klooster van Agia Triada was een smalle ommuurde straat met witgekalkte bomen.  Verderop werd de weg nog smaller, van ellendig beton, met  rotsen en struiken aan de zijkant en hier en daar een geit.  Tenslotte kwamen we uit bij het klooster van Moni Gouverneto, waar we parkeerden en onze wandelschoenen aantrokken. Het klooster van Moni Gouverneto.  We wandelden de kloostertuin door en begonnen aan de afdaling naar de Kretenzische Zee, langs een geplaveid pad.  Na een kwartiertje kwamen we bij de ruïnes van huizen en de ingang van een druipsteengrot (Arkaidiotissa).  Na een bezoekje aan de grot

Vandaag stond Phaistos opnieuw op het programma, zonder tussenstop deze keer zodat we er zeker zouden raken. Na het ontbijt vertrokken we dus voor een rit van 1u30. Aan het hotel was het tamelijk bewolkt en niet zo warm. Ze voorspelden ook onweer in de namiddag. Eens we in het zuiden van Kreta waren zagen we alleen nog zon en was het heel warm. Net voor we in Phaistos aankwamen, beslisten we om eerst te stoppen in Agia Triada waar de resten van een Minoïsche villa te zien zijn. Om de parking te bereiken moesten we eerst een heuvel op rijden. Om de villa te zien moesten we opnieuw naar beneden stappen. Toch wel een beetje raar. Agia Triada. Bij de ingang hadden we een mooi overzicht over de ruïnes. Aangezien alles daar al zo lang verlaten is, zijn er niet echt spectaculaire overblijfselen. Je kon wel mooi zien waar de verschillende huizen stonden, waar de tempel was en ook van de aquaduct waren er nog stukken te zien. Aan het uiteinde van het domein was er een kapelletje van r

Even na 8u waren we alledrie wakker, al bleven we nog een tijdje liggen: Lotte lag heerlijk te rollebollen, terwijl wij stiekem toekeken. We namen rustig de tijd voor het ochtendritueel en een lekker ontbijtje (wat een drukte alweer in de ontbijtzaal).  Daarna bekeken we wat we vandaag zouden gaan doen.  We besloten Phaistos te gaan bezoeken, een Minoïsche vindplaats, en onderweg nog een paar extraatjes uit de reisgids mee te pikken. In Armeni. Onze eerste stopplaats was bij de necropool van Armeni, waar een 200-tal graven uit de laat-Minoïsche periode in 1969 werden blootgelegd. Je kon de site gratis bezoeken en zelfs afdalen in de tombes, al was daar - afgezien van een zweverige bende vrouwen met wierrook - niet veel te zien. De necropool van Armeni. Daarna wilden we naar Chromonastiri om de kerk van Pelagia te gaan bekijken.  We vonden de kortste (in afstand dan toch) weg er naartoe, maar laat ons zeggen dat het niet de meest optimale weg was.  In het begin vi

Lotte maakte ons wakker en stond recht in bed te kijken wanneer we haar eruit zouden halen. We namen uitgebreid de tijd voor een lekker ontbijt. Daarna sprongen we in de auto richting Plakias. Het eerste deel was over de grote weg langs de kust, toen we bij Rethimnon het binnenland in reden werd het al snel smaller. Na een tijdje moesten we een zijweg nemen naar Plakias: tamelijk smal met af en toe een overstekende geit. Net voor we in Plakias aankwamen reden we nog door een mooie kloof (de kloof van Kourtaliotis). Aan de rand van Plakias, dicht bij de Libische zee, vonden we een grote parking. We liepen wat langs de zee, staken de Molenbeek over, waarin we veel visjes zagen zwemmen en begonnen onze wandeling richting Mirthios. Al snel waren we uit Plakias en liepen we over rustige weggetjes naar boven. We liepen tussen de olijfbomen en kwamen al snel bij de (grote) overblijfselen van een oude molen. We steken de Molenbeek over. Iets later moesten we over stenen de Molenb

Onmenselijk, zo om 2u20 moeten opstaan (omdat de taxi ons om 3u kwam oppikken).  Belachelijk als je beseft dat ons vliegtuig pas om 6u05 zou opstijgen...  Maar de taxichauffeur drukte ons op het hart dat het toch noodzakelijk is om zo lang op voorhand te vertrekken, zelfs zo vroeg op de dag.  We waren, zoals verwacht, véél te vroeg in de luchhaven.  Er was daar wel al wat volk, maar we moesten nergens wachten. Aan de gate lieten we Lotte nog wat spelen, rondkruipen en (aan twee handjes) rondstappen, want daarna moest ze nog lang genoeg stilzitten.  De vlucht zou immers 3u30 duren en je kan wel verwachten dat het verhaal van de giraf in de rode auto en de twee panda's in de gele auto na een keer of vijf wel gaat vervelen.  We zaten nog niet op het vliegtuig of Lotte had haar charmes al bovengehaald (zelfs als ze supermoe is, werken die dus nog) en was ze al andere mensen (veelal oudere dames) aan het verleiden. Op het vliegtuig maakten we onszelf en Lotte vast en nog voor

Vandaag is ons kleine meisje al geen echt baby meer, maar begint ze stilaan een echte, flinke peuter te worden! Vandaag hebben wij verlof genomen en zijn we met ons drietjes naar Pairi Daiza gegaan, waar we van een mooie maar vermoeiende (zie foto) dag hebben gehad. We hebben haar afgelopen jaar iedere dag eventjes gefilmd. Uit al dat beeldmateriaal hebben we voor iedere dag één seconde gekozen (moeilijk!) en al die secondes zijn aaneen geplakt in onderstaand filmpje. Het was een prachtig jaar en we hebben er met volle teugen van genoten! 

Aan alle mooie liedjes komt een einde, zo ook aan deze vakantie.  We hadden vandaag een autorit van 1002km voor de boeg, dus we stonden maar vroeg op (om 5u al!), om de drukte voor te zijn en op een deftig uur thuis te zijn (zodat Lotte niet meteen moet gaan slapen). Even voor 6u zaten we al in de auto.  Lotte had haar flesje op, de laatste spullen waren ingeladen,...  Op zo'n onooglijk uur is er nog niemand op de baan, buiten een handvol leveranciers die de winkels in alle vroegte komen bevoorraden. Afgelopen nacht hadden we een onweer over ons heen gekregen en dat was er duidelijk aan te merken: het regende fel toen we vertrokken en er lagen veel stenen op de baan. Het uitzicht op de Col du Lautaret. De kilometers tot in Grenoble werden maar traag afgelegd (wegens geen autostrade), maar wel langs mooie landschappen, o.a. met de Col de Lautaret (waar we een prachtig zicht hadden op besneeuwde toppen) en de watervallen in La Grave, even verderop. De watervall

Om 0u45 ging mijn telefoon (die blijkbaar op maximaal volume stond), direct daarna ging die van Sara. Blijkbaar hadden we opnieuw vals alarm in onze veranda. Heel goed slapen deden we voor de rest van de nacht niet meer… Rond 10u vertrokken we voor onze wandeling richting Croix de Curlet. Het was in het begin nogal moeilijk om de GR te vinden, maar dankzij onze kaart vonden we die dan toch beneden aan de parking. Het eerste stuk van de wandeling ging goed naar beneden. Bij elke stap sprongen er een heleboel sprinkhanen weg. Na een kwartiertje stappen kwamen we bij Pont du Moulin waar we een mooi bergriviertje overstaken. Vandaar stond de wandeltijd tot Croix de Curlet aangeduid als 1u55. Het mooie uitzicht op weg naar de Croix de Curlet. Het paadje (een klein wegje waar een tractor zou moeten op kunnen rijden) begon direct heel hard te klimmen. Het was echt afzien! We wandelden door een bos waar de sprinkhanen al snel plaats maakten voor een heleboel vlinders. Na een tijdje

Vandaag was ons plan om naar het marktje in Saint-Véran te gaan en daarna in het dorpje iets te eten alvorens eropuit te trekken.  Even voor half 11 stonden we dan op het marktje, maar er stond slechts een handvol kraampjes, waar honing verkocht werd, wol, kruiden,... maar geen brood.  We waren dus heel snel rond en keerden terug naar ons huisje, waar we nog een beetje lazen, terwijl Lotte een dik uur sliep. We gingen 's middags terug eten in hetzelfde restaurantje als een paar dagen geleden (tartiflette deze keer), maar dat had nogal wat voeten in de aarde.  We zaten op de "verkeerde helft" van het terras en werden bediend door een dienster die zich de benen soms van het lijf liep maar heel inefficiënt werkte.  Het duurde eerst al heel lang eer we de menukaart kregen en eer ze onze bestelling had opgenomen, hadden de mensen naast ons haar al gevraagd of ze ons soms vergeten had.  Maar enfin, we hebben ons eten besteld en gekregen en het was heel lekker. Op weg

Vandaag sliepen we een beetje langer uit. Toen we Lotte om 9u30 uit bedje gingen halen, stond ze vrolijk recht, rond te kijken, in haar bedje. Toen we klaar waren om te vertrekken was het al na 11u. We reden richting Guillestre, maar sloegen iets vroeger af richting Ceillac. Op de grote weg richting Guillestre zagen we veel groepjes wielrenners, maar op het kronkelende zigzagwegje naar Ceillac was het heel rustig. Boven Ceillac zagen we meer dan 20 parapentisten. We parkeerden ons iets verder naast een mooi bergbeekje. Iets na 12 begonnen we aan de wandeling. De eerste 200m waren naast het beekje en dus tamelijk vlak, maar daarna sloegen we af en ging het (heel) steil naar boven. Ook al hadden we elk ongeveer 10kg op onze rug, toch haalden we veel andere wandelaars in (en werden we zelf niet ingehaald). Het steile paadje. Na ongeveer 40 minuten klauteren (wat was dat zwaar!) kwamen we bij een mooie waterval, de Cascade de la Pisse. Ook na de waterval bleef het serieus klimmen