Wim & Sara

Gelukkig hadden we 12 uur om te slapen, want we werden nogal gestoord. Eerst was er een of ander concert op de Plaza de Armas en aangezien ons hotel nogal dicht bij lag, konden we de muziek dus horen. Later begon het (hard?) te regenen en konden we de regen heel goed horen. Rond 1 uur was er dan een bende Spaanstaligen die nogal veel lawaai maakte in de buurt van onze kamer. Optocht in Cuzco. Toen we opstonden, dachten we dat het intussen zomertijd was geworden in Peru, maar blijkbaar doen ze in Peru niet mee met de zomertijd en was het dus nog maar 8 uur in plaats van 9 uur. Toen we na het ontbijt nog wat gingen winkelen, zagen we dat er een grote optocht bezig was op de plaza de Armas : militairen, politie, vlaggen die werden opgetrokken, fanfare en heel veel groepen van mensen (van een school) en iedereen die op de maat van de muziek marcheerde (of dat toch probeerde). Leuk om eens mee te maken. Nadat we genoeg hadden gezien van de optocht, kochten we ee...

Buiten een nachtelijke controle om 1u30 - meer schijnvertoning dan iets anders - hadden we een rustige busrit en konden we zelfs wat slapen.  We kregen geen kussentje of dekentje, maar gelukkig had ik nog het dekentje van American Airlines, waar we ons onder konden nestelen. Om 4u ging het licht onherroepelijk aan, toen we in Cuzco aankwamen,  Het was nog pikdonker en veel te vroeg om naar de stad af te zakken.  We zetten ons dan maar in de wachtzaal, waar alle maatschappijen hun bustickets trachten te verkopen.  Ze verkopen die bustickets zoals ze bij ons prei verkopen op de markt.  Vrouwen met de meest irritante stemmen roepen een waslijst van bestemmingen af, en het gaat over en weer. Zicht op de Plaza de Armas. Van zodra de zon op was en het licht begon te worden, trokken we met onze rugzak in de richting van de Plaza de Armas.  Enorm veel taxichauffeurs probeerden ons ervan te overtuigen dat wandelen geen goed plan was, maar wij ha...

We mochten opnieuw vroeg uit ons bedje, want tussen 7u en 7u20 zou de bus ons komen ophalen. Om de een of de andere reden konden we het tweede deel van de nacht (vanaf 3 uur) niet meer goed slapen. Rond 7u15 kwam de bus ons ophalen en reed toen nog een eind door La Paz, om andere toeristen op te halen. Daarna stopte de bus aan de busterminal, waar er nog een heleboel mensen opstapten. Uiteindelijk vertrokken we om 8u15. We moesten opnieuw, net als gisteren en net als bij het vertrek van de trektocht in de Cordillera Real, door het veel te drukke El Alto. Lago Titicaca. Het was een lange rit, soms met mooie uitzichten op de Andes en na een tijdje ook op het Titicaca-meer. We kwamen tamelijk veel herdersvrouwtjes tegen langs de kant van de weg. Rond 11 uur moesten we allemaal van de bus stappen en overstappen op een bootje, de bus werd met een grotere boot overgezet. Om 12 uur kwamen we dan eindelijk aan in Copacabana. Daar werden we opgewacht door iemand va...

Het probleem van vannacht was niet meer dat de grond te hard was, of de wind te fel woei, maar dat iedere positie zo zalig goed lag ("l'embarras du choix"). In elk geval stonden we om 8u op de stoep en werden we even later opgepikt door een camionette, die ons naar Tiwanaku zou brengen.  Het viel ons al snel op dat één van onze medereizigers de hele tijd filmpjes zat te maken met zijn fototoestel, van de idiootste dingen eerst.  En het zou nog erger worden ter plaatse: hij zou de mensen van hun sokken lopen om toch maar te kunnen filmen, ook al was dat soms expliciet verboden.  We konden dus maar moeilijk ons gegniffel onderdrukken, toen zijn batterij het stilaan begon te begeven. Tiwanaku. Het eerste object dat we te zien kregen, was een enorme monoliet (8m hoog): een afbeelding van een figuur, die wederkerigheid symboliseerde.  Onze gids vertelde dat je dat kon zien aan de "verkeerde" rechterhand (of had die figuur twee linkerhanden?...

Rond 2u15 slopen we uit onze tent, voorbij de gids, uit het huisje naar buiten om de toiletten te bezoeken. Het was duidelijk al een paar dagen na volle maan, want we zagen een heel mooie sterrenhemel, met de Magelhaense wolken en nog wat andere neveltjes. We zouden ontbijten om 7u30, maar om 6u50 riep Ramiro ons al wakker. We hadden iets beter geslapen in de tent in het huis, maar toch nog altijd niet echt goed. Het was wel een heel stuk warmer, maar de grond was nog niet zacht genoeg. Prachtige omgeving bij onze slaapplaats. Toen we opstonden, was de lucht super-blauw. Het bijna-onweer van gisteren was dus heel ver weg. Om 8 uur vertrokken we voor het laatste deel van onze trektocht, een tocht van 2 uur, volgens Ramiro toch. Het eerste deel was een zware beklimming op de flanken van Huayna Potosi. Het was dus nogal zwaar, maar we zagen wel steeds nieuwe, mooie uitzichten van Huayna Potosi. Genieten van de Huayna Potosi. Na een dik uurtje waren we ...

Er was erg veel wind vannacht en het leek er soms op dat we met tent en al zouden wegvliegen.  Ik meende twee keer voetstappen te horen van iemand die onze tent daarvan weerhield; of misschien zat er een lama aan onze tent te knabbelen, al zag ze er 's morgens nog gaaf uit. We moesten er een uurtje vroeger uit en normaal gezien zouden we samen met een andere groep (twee Belgen en twee Nederlanders) wandelen, maar er was een probleempje met hoogteziekte en gebrek aan slaap wegens de kou (al was het door de bewolking een "warmere" nacht geweest), dus wij vertrokken alleen met Ramiro. Toen we opstonden, lag er een fijn wit laagje op de grond.  We dachten toen nog aan aangevroren dauw. maar na een tijdje wandelen, begon het te sneeuwen (en nog fel ook).  In de sneeuw overwonnen we de eerste piek van de dag van 5000m.  Een pet was voldoende, maar onze handen hadden wel de wollen handschoenen nodig.  De klim ging heel vlot (zelfs zonder pauze) en...

We waren al wat voorbereid op de koude temperaturen 's nachts, dus hadden we extra laagjes klaarliggen. Toen onze voetjes opnieuw koud kregen, openden we een pakje handverwarmers en daarmee konden we onze voetjes toch bijna gans de nacht warm houden. Op een gegeven moment vroeg Sara waar haar lama was gebleven. Toen ik nog eens vroeg of ze haar lama echt wel kwijt was, antwoordde ze 'ja ja' en ben ik maar in de slaapzak gaan zoeken naar haar voetverwarmer. Rond 8 uur kropen we uit bedje, maakten onze rugzakken klaar en kregen ons ontbijt. Daarna begonnen we aan onze klim naar een pas van 5100 meter en bleek dat we vandaag een trip rond onze kampeerplaats zouden maken en dus onze bagage helemaal niet moesten inpakken. Aan het meer. We begonnen onmiddellijk te stijgen en onze tentjes werden kleiner en kleiner. We kregen een steeds mooier zicht op de Condoriri en de andere bergen. Op deze hoogte voel je direct aan je adem dat je aan het klimmen b...

Even voor 8u ging de wekker en we waren blij dat het zonnetje op onze tent scheen.  Zo konden we eindelijk onze voeten terug opwarmen.  We hadden tijdens de nacht steeds meer lagen aangetrokken: thermisch ondergoed, dikke pyjama, alpakasokken, nog een extra paar sokken, lopersbroek, lopersjasje, muts,...  Maar ondanks al die lagen, bleven onze voeten koud, en de grond hard.  En toen begonnen mijn darmen alweer te borrelen. Toen we kort na zonsopgang even uit de tent kropen voor een sanitaire stop, merkten we dat de lama's, die gisteren in stilte waren bijeengedreven, terug stilaan het wijdse landschap introkken. Het mooie berglandschap bij het begin van de wandeling. Na een karig ontbijt (we hadden niet veel honger), werden de tenten afgebroken en vertrokken we voor onze trektocht.  De tenten en onze zware rugzakken werden klaargelegd voor de ezeltjes, die zouden nakomen.  Zelf hadden we niet meer te dragen dan een lichte rugzak en ...

Vandaag begonnen we aan onze trektocht door de Cordillera Real. Hoewel, eigenlijk reden we gewoon naar Tuni, waar we een rustige dag hadden. Vanaf morgen begint de trektocht echt. Om 8 uur ging de wekker. Na een douche (de laatste voor een paar dagen) en een ontbijt stond de gids ons exact om 9 uur op te wachten. We stegen en stegen steeds hoger, naar El Alto. La Paz is echt een heel rare stad. Langs alle kanten is La Paz omringd door bergen en die zijn allemaal volgebouwd met huisjes. Tijdens de rit gebruikten we af en toe 3 rijvakken, terwijl er maar 1 voorzien was. Af en toe konden we een glimp opvangen van de besneeuwde bergtoppen van de Cordillera Real. La Paz en de bergen er rond. Rond 11 uur kwamen we aan in Tuni, een dorpje van 14 inwoners waar we zouden overnachten. Een mooie omgeving, met veel groen, een beekje en besneeuwde bergen: Echt wel de moeite! We gingen een klein wandelingetje maken... Als het omhoog gaat, dan voelen we het wel dat we op...

Het was nogal een ferme busrit vannacht.  Tijdens de eerste 150 km werden we enorm door elkaar geschud.  De bus hobbelde met een behoorlijke snelheid over een aarden paadje, stopte zo nu en dan bruusk om een grote hobbel te overwinnen en trok dan weer enorm op.  We hebben al bij al nog goed geslapen, maar 's morgens vonden we wel ons flesje water niet meer terug (maar wij waren niet de enigen met dat probleem). La Paz. Gelukkig lijkt er - dankzij het triumviraat immodium, buscopan en diamox - stilaan een einde te komen aan de interne strijd die zich de laatste dagen in mijn spijsverteringskanaal heeft afgespeeld.  Dat werd hoog tijd, want ik was aanzienlijk verzwakt. Het was rond 6u30 toen Dagmar, Wim en ik in La Paz toekwamen.  Ik voelde me al meteen overrompeld door de drukte; dat overkomt me wel vaker als ik enkele dagen in de natuur heb gezeten.  We waren nog niet uit de busterminal vertrokken of het viel ons al op dat bedele...

We moesten nogal vroeg uit bed, want het plan was om de zonsopkomst in de Salar de Uyuni te bekijken. Om 5 uur maakte de wekker ons wakker en om 5u20 zaten we al in de jeep. Al heel snel zaten we in de Salar de Uyuni. Het was nog donker, maar toch konden we al zien dat het landschap heel spectaculair is.  De zonsopkomst was heel mooi. Het viel ons op hoe snel de zon hier wel klimt. We konden een enorm grote zoutvlakte zien, enorm wit, met een mooie zeshoekige structuur op de grond. Echt heel bijzonder: voor zover je kan zien, zie je het witte zout. Zonsopkomst in de Salar de Uyuni. Onze volgende stop was Isla Inca Huasi, een 'eiland' in de Salar de Uyuni. Het eiland staat vol met enorm grote cactussen. Het was een eindje klimmen tot de top, maar het uitzicht was fantastisch! Langs alle kanten zagen we het witte zout. Toen we terug beneden waren, kregen we een lekker ontbijt (en zelfs Sara kon weer wat eten!). Isla Inca Huasi. We stopten in he...

Het was wat vervelend om op te staan om 7u, want de nacht was - gezien het gerommel in mijn darmen en de bijhorende diarree - niet echt een succes.  We waren allemaal in bed gekropen met thermisch ondergoed, pyjama, sokken, slaapzak en een hoop dekens, en tegen de ochend begon het toch wat warm te worden. Na 8u vertrokken we met de jeep voor een erg lange rit.  De eerste stop was bij de "arbol de piedra", een rots in de vorm van een boom. De 'Arbol de Piedra'. Even later stopten we bij een rotsformatie waarop we een vizcacha zagen zitten.  Dit beestje lijkt op een groot konijn met de staart van een eekhoorn en is familie van de chinchilla. Een Vizcacha. We kwamen ook nog langs vier meren (verrijkt met het giftige borax) met redelijk veel flamingo's.  Ik blijf het vreemd vinden om deze beestjes in het wild te zien.  Bij het 3e meer aten we, maar ik kwam helaas niet verder dan een paar stukjes tomaat. Een flamingo. Na de mere...

Om 5u40 werden we wakker omdat we water hoorden stromen. Blijkbaar had onze douche besloten om automatisch aan te springen. Nadat ik de douche had uitgezet (wat niet eenvoudig was), konden we nog tot 6u50 verder slapen. Toch was de kraan nog niet volledig dicht.  Om 7u10 konden we genieten van een ontbijt in ons hotel en iets na 8u vertrokken we met een busje naar Bolivië, samen met Brian en Sean. Op de bus maakten we kennis met elkaar. Sean is een ultraloper en had vorig weekend nog een wedstrijd van 80 kilometer gelopen in de woestijn rond Santiago (in 9 uur tijd!). We waren nog maar net San Pedro de Atacama uit of we kregen al een grenscontrole (en stempel) van Chili. We bleven maar klimmen en de omgeving werd mooier en mooier. De Licancabur-vulkaan had daar veel mee te maken. Na een tijdje kwamen we aan bij de Boliviaanse grens. Echt niet te geloven! Een kleine barak en een slagboom, meer was er niet te beleven! De grensovergang tussen Chili en Bolivi...

We hadden er een bewogen busrit opzitten, toen we om 6u (het was nog donker) in Calama toekwamen.  Eerst was er dus de panne en om 3u moesten we allemaal met al onze spullen van de bus af voor een controle.  Nauwelijks een uur later zaten we alweer op de bus, nu naar San Pedro de Atacama.  Hoewel de rit maar een uurtje duurde, hebben we toch allebei wat geslapen.  We merkten na onze aankomst al snel dat het leven in Chili 's morgens wat trager op gang komt, want de meeste winkeltjes en reisbureaus openen pas rond 10u - 10u30.  We zochten snel een overnachtingsplaats en merkten dat de prijzen hier een heel stuk hoger liggen. Het kerkje van San Pedro de Atacama. We trokken iets anders aan en gingen op verkenning.  De eerste souvenirs zijn gekocht: een nieuwe rugzak voor mijn schatje en een brede sjaal voor mij (om mijn schouders tegen de zon te beschermen).  In het reisbureau kregen we wat meer uitleg over de rondrit door de Salar ...