Calama - San Pedro de Atacama

We hadden er een bewogen busrit opzitten, toen we om 6u (het was nog donker) in Calama toekwamen.  Eerst was er dus de panne en om 3u moesten we allemaal met al onze spullen van de bus af voor een controle.  Nauwelijks een uur later zaten we alweer op de bus, nu naar San Pedro de Atacama.  Hoewel de rit maar een uurtje duurde, hebben we toch allebei wat geslapen.  We merkten na onze aankomst al snel dat het leven in Chili 's morgens wat trager op gang komt, want de meeste winkeltjes en reisbureaus openen pas rond 10u - 10u30.  We zochten snel een overnachtingsplaats en merkten dat de prijzen hier een heel stuk hoger liggen.

Het kerkje van San Pedro de Atacama.

We trokken iets anders aan en gingen op verkenning.  De eerste souvenirs zijn gekocht: een nieuwe rugzak voor mijn schatje en een brede sjaal voor mij (om mijn schouders tegen de zon te beschermen).  In het reisbureau kregen we wat meer uitleg over de rondrit door de Salar de Uyuni en we wisten alweer voor ons tweetjes korting te versieren met mijn studentenkaart.  Maar dan de betaling!  Die moest gebeuren in Chileense peso's en dus gingen we op zoek naar een bankautomaat.  Kaartje erin, verwerking gebeurd en de automaat blokkeert... met de kaart erin.  Nadat windows terug was opgestart, kwam de kaart er gelukkig terug uit, maar het was toch even schrikken.

Het stadje loopt ook vol met honden, die zo tam zijn dat je er soms eentje moet redden van de overrijding en dan ben je hun beste vriendje natuurlijk. San Perro de Atacama...

We waren blij dat we nog eens op internet konden om de thuisblijvers op de hoogte te brengen van onze avonturen.  Na de middag hebben we ons op ons bedje gelegd en nog goed geslapen, vooraleer we om 16u naar de Valle de la Luna vertrokken.  Bij de Valle de la Muerte keken we eerst in de verte naar de vulkanen (o.a.  Licancabur) en wandelden we door een oeroude maar prachtige rivierbedding.  We waren omgeven door steile rotswanden, die - door de voortdurende seismische activiteit - vervaarlijk kraakten.

Valle de La Luna.

Daarna reden we naar de "Tres Marias", een rotsformatie die een biddende Christus met drie Maria's voorstelt.  Van de derde Maria blijft niet veel meer over dan de voeten, omdat er in 2006 iemand een steen naar gesmeten heeft.  Sindsdien moet je ook betalen om al dat moois te zien.

De 'Tres (?) Marias'.

Tot slot reden we nog naar de "Great Dune", waar we een zanderige helling opstoven om naar de zonsondergang te kijken.  Het ging niet zozeer om de verkleuring van de hemel, maar wel om die van het landschap.  De Licancabur was de laatste vulkaan die het zwakker wordende zonlicht zag verdwijnen.

De zonsondergang vanop de 'Great Dune'.

We hadden graag nog gebleven om de hemel te zien verkleuren (en eigenlijk ook nog om de sterrenhemel te bewonderen), maar we moesten alweer de bus op naar San Pedro de Atacama.  Daar maakten we ons gereed voor het avontuur dat morgen begint : de rit door de zoutvlakte van de Salar de Uyuni in Bolivië.

We moesten 's avonds alweer vaststellen dat warm water pure luxe is, want de douche was echt véél te koud om ons te wassen.  Gelukkig stond er een warm bedje op ons te wachten.