Wim & Sara

Zoals ieder jaar hebben ook nu weer een filmpje van onze zomervakantie gemaakt.  Geniet van onze avonturen in Spanje!  

Om half acht ging de wekker af.  Het was hier muisstil vannacht, dus we hadden alledrie goed geslapen.  Toen we rond 8u45 vertrokken, was het nog aangenaam fris (14°C).  Wat een vreemde gewaarwording! De eerste kilometers verliepen over binnenbaantjes door een bosrijk heuvellandschap (buiten de smalle baantjes in de dorpjes dan) en ons geluk kon niet op toen we vlakbij een hert zagen oversteken. Tegen de middag was de temperatuur tot boven de 30°C opgelopen, maar dat voelde eigenlijk best wel aangenaam na de hitte van de afgelopen weken. Onopgemerkt waren we Luxemburg binnengereden en even na half zes waren we al thuis.  De valiezen werden in razendsnel tempo uitgepakt, het eerste wasje werd al gedaan en we aten frietjes.  Na een Skype-sessie met omi en opi gingen we nog een mini-wandeling maken.  We verzorgden ons vijvertje nog even (dat was bijna helemaal opgedroogd) en daarna mocht Lotte in bed.

We hadden de wekker om 8 uur gezet, maar we waren nog moe omdat de buren tot na 2 uur naar (een veel te luide) TV aan het kijken waren.  Iets na 9 uur was de rest van onze spullen ingeladen en vertrokken we naar Barruera om brood te kopen.  Toen we uit de tunnel van Vielha reden, zaten we zowaar in de mist.  Het bleef zwaar bewolkt tot we de Pyreneeën uit waren.  De auto's (en de fietswedstrijd) werkten niet echt mee, maar eens we in Frankrijk op de snelweg zaten, konden we goed doorrijden. We stopten twee keer voor een korte plaspauze en wat langer om te eten.  We passeerden heel wat auto's van de tourcaravaan, terwijl we de oude, uitgedoofde vulkanen zagen liggen (Puy de Dome).  Net voor we aankwamen, stopten we nog eens in de Intermarché om beleg en extra ingrediënten voor de pastasaus te kopen.   We vonden het huisje vlot en belden naar moemoe om haar een gelukkige verjaardag te wensen.  We maakten een kleine wandeling en genoten daarna van een aperitiefje.  We aten buiten

De kaap van de 200km wandelen is zo goed als gerond, dus vonden we dat we wel een rustig dagje hadden verdiend.  Geen wekker gezet maar toch voor 9u wakker, nog even knuffelen met ons drietjes in bed.  Rustig ontbijt, tijd om bij te benen met de reisverhalen (papa en Lotte) en te lezen (mama).  Dat het alweer een erg warme dag zou worden, ondervonden we al toen we naar de winkel wandelden, ook al is die niet ver. Na een middagmaal met wat tapas  uit de frigo, namen we de auto richting Moncortès.  In het boek over goede zwemplekjes wordt het meer daar aangeraden.  De rit naar daar verliep (gedurende een uur) over erg bochtige wegen en dat werd Lotte toch nét te veel op de terugweg, de arme schat. Het meer lag in de brandende zon, maar we was geen volk te bespeuren (ideaal voor wat skinny dipping ).  Dat het een gezond meertje was, bewezen de paling (of was het een slang?) die haastig wegzwom, de kikker die in het riet sprong en de vissen die af en toe uit het water opsprongen. Wim had e

We hadden de wekker om 8 uur gezet, zodat we nog een laatste lange wandeling konden doen.  Rond 9 uur vertrokken we naar Banhs de Tredos.  We stopten wel eerst nog eens in het kleine supermarktje in Barruero om brood en berensnoepjes te kopen.  We reden door de lange tunnel van Vielha, naar de Arán-vallei.  De laatste 10km reden we op een smal wegje, maar het wegje was wel in goeie staat.  We werden tegengehouden, maar omdat we Belgen zijn, mochten we gratis doorrijden tot aan de parking. De wandeling begon over een licht stijgend paadje en al snel kwamen we bij een mooie waterval.  Iets verderop raakten de mensen voor ons hun loslopende hond kwijt.  We hoorden hen nog lang roepen terwijl wij verder wandelden.  Gelukkig liepen we door het bos, zodat we veel schaduw hadden, want het was opnieuw heel warm.  We kruisten af en toe een 'grote' weg en na ongeveer 5km begonnen we aan de echte klim naar de Refugi de Colomèrs.   We liepen over de stuwdam van het Estany Major de Colomèrs

Het was nog geen middernacht toen we wakker werden gebruld (ik overdrijf - helaas - niet) door een kind aan de overkant van de straat, ergens binnen.  Het blééf maar duren en op een bepaald moment leek hij/zij zelfs om hulp te roepen, maar dat kon ook onze verbeelding geweest zijn die wat op hol sloeg...  Na lange tijd stopte het dan toch en we dachten rustig verder te kunnen slapen... Even later ging de TV aan bij de buren (dachten we).  Er klonk in alle geval luid lawaai, waardoor verder slapen onmogelijk was.  Een documentaire van Jacques Cousteau?  National Geographic met een programma over vissers van king crab  op de ruige zee? Het bleef nog uren duren en enkel oordopjes konden redding (en slaap) brengen. Tegen 9u werden we dan (uit onszelf) wakker.  Het was nog aangenaam "fris", dus zetten we alle ramen wagenwijd open.  Na het ontbijt sloten we alles weer hermetisch af en vertrokken we met de auto naar het stuwmeer Estany de Llauset in Aneto.  De rit van een uur werd e

De wekker zong ons wakker om 8u30.  Na het ontbijt ruimden we alles op en stopten we alles in de auto.  Lotte werd nog platgeknuffeld door de eigenares voor we vertrokken richting Jaca.  We tankten bij de Eroski (naast de Carrefour) en reden toen voort naar het klooster van San Juan de Peña, over een bochtig wegje waar de maximumsnelheid 30km/u was. Gelukkig waren er veel bomen op de parking, zodat de auto in de schaduw kon staan.  We wandelden voorbij het nieuwe klooster, naar het kapelletje van San Voto en dan verder naar het uitzichtpunt waar we het oude klooster konden zien.   We wandelden voort naar het oude klooster, al was dat niet zo een goed idee om dat op onze sandalen te doen.  122 trappen en heel wat haarspeldbochten later, zagen we het mooie oude klooster tegen (en onder) een grote rots.  Prachtig! We keerden terug naar de auto en probeerden terug naar de Carrefour te rijden.  Door wegenwerken zagen we eerst 4 keer hetzelfde rond punt, maar uiteindelijk konden we toch een

Om de hitte en de drukte voor te zijn, hadden we de wekker gezet om 7u30.  Er was nog stokbrood voor een mini-ontbijt, dus passeerden we nog langs de winkel.  Die zou officieel pas een halfuur opengaan (maar dat wisten we niet), maar gelukkig vonden ze het niet erg om al klanten over de vloer te krijgen. We reden vervolgens naar Torla (een rit van ca. 30 minuutjes), waar we de auto parkeerden en direct op de al goed gevulde bus naar Valle de Ordesa konden springen.  Een dik kwartier later werden we na enig op-en-neer gewip afgezet op de grote (maar nu gesloten) parking.  Bijna iedereen doet hier dezelfde wandeling (heen en weer naar de grote waterval langs het grote pad), maar nadat we een topografische kaart hadden gekregen en bestudeerd, kozen we voor een stevige klim door het bos (lees: in de schaduw) langs de ene oever van de rivier en dan terugkeren over het "gewone" pad op de andere oever. We volgden de Sendero de los Cazadores  het bos in, waar het pad eerst bescheiden

We hadden vandaag de wekker gezet om 8 uur en het was zowaar nog niet te warm buiten (amper 22 graden).  Iets na 9 uur vertrokken we richting Parzán.  We vonden de parking niet direct, maar net voor we Frankrijk binnenreden vonden we dan toch de juiste parking, met nog één plekje vrij.  We hadden intussen ook al een auto op zijn kop zien liggen, ook al zijn de wegen hier heel breed. We begonnen met een klimmetje, maar de weg was wel breed.  Het was nog steeds maar 22 graden (het startpunt lag op 1400 meter) en we hadden heel wat schaduw.  Een echte verademing vergeleken met de vorige dagen.  Op één of andere manier ging het pad over van een brede weg naar een smal paadje.  We kregen meer en meer Circo de Barrosa te zien (de achterkant van de Cirque de Troumouse) en wandelden door een paar riviertjes, terwijl we in de verte een vijftal gemzen zagen lopen.   Iets voorbij de hut vonden we wat schaduw naast een rots.  Dat was ons plaatsje om te eten, met een schitterend zicht op de Circo d

Het was al rond een uur of tien toen we opstonden.  Ons brood bleek volledig uitgedroogd, dus reden we naar de winkel om vers brood.  Na het ontbijt lazen we nog wat (ik ga in "lectuurnood" komen), terwijl Lotte haar hartje ophaalde in de speeltuin van het huisje. Na een minder-Spartaans-dan-gewoonlijk middagmaal reden we naar de Carrefour in Jaca om eten te kopen voor de volgende dagen... en een ijsje, broodnodig want het kwik stijgt hier vlotjes richting 40°C. Terug in het huisje staken we alles in de frigo, pakten we onze zwemspullen bijeen en sprongen we de auto in, gewapend met het boek "Wild Swimming Spain."  Onze eerste stopplek was aan het stuwmeer Embalse de Mediano.  Daar steekt de oude kerktoren boven het water uit (als het water laag genoeg staat), sinds 1974 toen het dorpje onder water werd gezet.  In de brandende zon moesten we anderhalve kilometer stappen tot bij het water.  Die kerktoren was wel de moeite, maar qua zwemplek was het een ontgoocheling:

We werden tussen 9u en 9u30 wakker.  Na ons ontbijt vertrokken we naar Escalona, om de Cañón de Añisclo te bezoeken.  We zaten een tijdje achter een bus en op het eerste deel van de weg ging dat maar traag vooruit. Net voorbij Escalona reden we een smal wegje op en werden we verwend met prachtige landschappen.  Een prachtige canyon, met hoge bergen op de achtergrond.  We stopten af en toe eens op een kleine parking om te genieten van het uitzicht en om foto's te nemen.  Het wegje werd slechter en we werden door elkaar gerammeld door alle (opgevulde) putten op de weg.  Gelukkig was het wegje intussen 1-richtingsverkeer geworden. We parkeerden bij San Úrbez, waar we begonnen aan een schitterende wandeling door de canyon.  Meestal liepen we op een breed pad.  Het was opnieuw verschrikkelijk warm, dus vonden we het jammer dat we niet in het water mochten.  We passeerden het mooie kapelletje van San Úrbez en zochten wat later een mooi plekje uit naast het water om te picknicken. Gelukki

Aangezien we vandaag meer dan 600km moesten rijden, hadden we de wekker gezet om 8u.  Toen was het nog aangenaam "fris", maar lang zou dat niet duren... Even na 9u zat alles en iedereen in de auto en konden we op weg, met een korte stop bij de bakker.  Na het eerste bochtenwerk kwamen we op een brede weg door de "beestjesvallei", waar we deze keer maar liefst 24 ooievaars, een reiger en een ree zagen! Toen we stopten om te eten, moesten we wel uit de auto en viel de warmte echt op ons.  Het zou niet lang duren tot de thermometer 40°C aanduidde. Ongeveer een halfuur rijden van het nieuwe huisje stopten we (na enig zoekwerk) bij de Carrefour in Jaca.  We keken onze ogen uit!  Na een weekje zonder deftige winkel leek dit wel het paradijs. In Borrastre moesten we wel even zoeken naar het huisje, omdat Waze en Google Maps er andere ideeën om nahielden.  Bleken we toch de eerste keer (min of meer) goed gezeten te hebben! Na een korte rondleiding maakten we de auto zo snel

Het was opnieuw al na 10 uur toen we uit bed kropen.  De onderburen hadden tot laat TV gekeken en het was verschrikkelijk warm in het huisje.  Na ons ontbijt trokken we naar La Malva om aan onze wandeling te beginnen.  We begonnen met een klim en voelden al snel dat het nog warmer was dan gisteren, want  we waren onmiddellijk nat van het zweet.  Er waren gelukkig wel wat wolkjes. Er waren heel wat informatiepanelen langs de kant van het paadje.  Veel prachtige uitzichtpunten waren er niet, want we liepen (gelukkig) vaak in de schaduw van de bomen.  Na 3km (vooral klimmen) namen we een pauze om wat te eten. Na de pauze daalden we nog een kilometer af, tot net voor Castro.  We keerden terug en waren heel blij toen we weer boven waren.  Aangezien we hier bijna altijd via dezelfde weg moeten terugkeren, wisten we dat we nu alleen nog moesten dalen.  Na 8km kwamen we overhit terug bij de auto.  Terug in het huisje probeerden we wat te schuilen voor de hitte.  We genoten buiten van een aperi

Het was alweer rond 10u toen we opstonden.  Vannacht had het er op een bepaald moment op geleken dat álle honden van de hele buurt (en omstreken) tegelijk aan het blaffen waren. Al ons brood was op, dus reden we - gewapend met drie repen chocolade - naar Pola de Somiedo om bij de ietwat norse bakkersvrouw stokbrood te kopen.  Maar eerst zaten we nog even vast achter een ontsnapte koe, die met lichte aandrang terug richting weide werd geleid. Even voorbij Caunedo sloegen we linksaf, waar we onze auto parkeerden.  Oei, pet vergeten!  Gelukkig mocht ik de mooie, roze pet van Lotte lenen, zij zou haar hoed opzetten.  Een hoofddeksel is écht geen overbodige luxe bij zo'n brandende zon!  Zonnecrème en liters water trouwens ook niet. Dat het hier helemaal niet toeristisch is, merk je aan de paden die je hier moet volgen: vaak loop je hier over brede tractorpaden en geen enkel paadje gaat écht naar een bergtop.  De uitzichten zijn er weliswaar niet minder om! Langzaam maar zeker klommen we

We waren precies nog wat moe van de luidruchtige nacht gisteren, want het was 10 uur toen we uit bed kropen.  Na het ontbijt maakten we ons klaar om naar Lago del Valle te wandelen.  We vertrokken om 11u45 en het was opnieuw een snikhete dag.  Het eerste deel van de wandeling was over de grote weg tot in Outeiro.  Daar mochten we gelukkig een klein paadje nemen, maar veel schaduw op het schaduwpad hadden we toch niet.   We zagen een heleboel vlinders (soms wel 20 bij elkaar), mooie vogeltjes, hagedisjes, ...  Er staan ook heel wat mooie hutjes met een dak van stro.  Na een klim van 400 meter kwamen we aan bij Lago del Valle.  We aten ons laat middagmaal bij het meertje, terwijl er een timelapse liep.  De visjes zwommen nieuwsgierig langs de tenen van de meisjes. De terugweg liep langs een grotere weg, en deze keer wel in de volle zon (gelukkig waren er af en toe wat wolkjes).  Het grootste deel liep naar beneden.  We neurieden liedjes terwijl we van het mooie landschap genoten.  In Ou