Ruta del Cares

Voor onze wandeling van vandaag moesten we een heel eind rijden (bijna anderhalf uur), dus hadden we de wekker "al" om 8u gezet.  Niet dat beginpunt Poncebos zo ver ligt van ons huisje in Pido, je moet gewoon ver omrijden om er te geraken.  Maar in zo'n landschap kan je dat geen straf noemen, de vallei van de Deva uit, de vallei van de Cares in.  Allebei prachtige valleien, met een brede, goed berijdbare weg, die niet ál te veel slingert.  Dat we onderweg een geit hadden zien staan, hoog op de bergflank, vonden we toen nog spectaculair en het stoppen waard.  Wisten wij veel!

In Poncebos vonden we gelukkig (en tegen de verwachting in) snel een parkeerplaats aan de kant van de weg, niet te ver van het eigenlijke begin van de wandeling.  Na een kort stukje langs de weg, draaide ons pad naar rechts en begonnen we al meteen goed te klimmen.  Aangezien de wandeling na terugkeer uit Caín op haar stappen terugkeert, zou dat 's avonds nog een mooie afdaling worden.

Deze ruta is erg populair - en terecht - maar gelukkig werd het nergens irritant druk, behalve met geiten soms.  Ons wandelgidsje had ons tunnels beloofd, maar we begonnen toch te twijfelen: de enige tunnels die we tot dan toe hadden gezien, stonden onder water (en nog veel water ook).  Maar na een kilometer of zes kwamen de tunneltjes dan toch.  Een zaklamp was weliswaar nergens nodig.

Het was niet gemakkelijk om een plekje te vinden om 's middags te eten: het mocht zeker geen pipiplek zijn en het mocht niet naar geiten ruiken.  Toen we toch een plekje gevonden hadden om ons picknickdekentje uit te spreiden, trok dat ook meteen de aandacht van een mamageit en haar kleintje.  Op de duur liep de grote geit ongegeneerd over ons deken en zette ze haar voorpoot op mijn schouder.  Ze mochten schooien zoveel ze wilden, van ons krijgen ze niks!

Hoewel het geen superweer was, waren de uitzichten in de kloof schitterend.  Onder ons zocht het water van de Cares haar weg de kloof uit.

Dicht bij het keerpunt in Caín had een houten stokje in de mond van een tegenligger ons al verraden dat we nog heel even moesten verder wandelen: een ijsje hadden we wel verdiend!

Na deze verfrissing keerden we op onze stappen terug, richting Poncebos.  Alle tunnels en stenen passeerde de revue,  ook al deden onze voeten pijn en werden we stilaan moe, we stapten onversaagbaar verder naar de auto.

Wat waren we blij dat onze schoenen uit konden (voel ik daar een blaar?) en we aan de terugrit konden beginnen.  In Potes maakten we nog een tussenstop in de winkel en dan: recht naar huis.  Enkel nog tijd voor een "aperitiefmaaltijd" en een douche...