Het was nog geen middernacht toen we wakker werden gebruld (ik overdrijf - helaas - niet) door een kind aan de overkant van de straat, ergens binnen. Het blééf maar duren en op een bepaald moment leek hij/zij zelfs om hulp te roepen, maar dat kon ook onze verbeelding geweest zijn die wat op hol sloeg... Na lange tijd stopte het dan toch en we dachten rustig verder te kunnen slapen...
Even later ging de TV aan bij de buren (dachten we). Er klonk in alle geval luid lawaai, waardoor verder slapen onmogelijk was. Een documentaire van Jacques Cousteau? National Geographic met een programma over vissers van king crab op de ruige zee?
Het bleef nog uren duren en enkel oordopjes konden redding (en slaap) brengen.
Tegen 9u werden we dan (uit onszelf) wakker. Het was nog aangenaam "fris", dus zetten we alle ramen wagenwijd open. Na het ontbijt sloten we alles weer hermetisch af en vertrokken we met de auto naar het stuwmeer Estany de Llauset in Aneto. De rit van een uur werd enkel onderbroken door een tussenstop voor vers brood. De laatste 10km was wel interessant: een bochtige "straat" met variërende kwaliteit van ondergrond (brokkelig asfalt met grote gaten, grind, steenslag,...) leidde ons de bergen in. We vonden nog de schedel (van een schaap?). Die namen we mee voor de collectie.
Ook de twee tunnels die we door moesten, zijn het vermelden waard: in de eerste moesten we een scherpe bocht maken en de tweede hobbelde enorm, zeker in het begin. Oh, en we kregen ook het allereerste marmotje van de vakantie te zien!
Tot onze grote verbazing stonden er best wel wat auto's op de parking. Het uitzicht op het stuwmeer en de omliggende bergen was grandioos. Dat alleen al was de hobbelige rit waard (en dan hadden we nog niet gewandeld)!
We trokken onze zware botinnen aan en dat was een keuze waarvan we geen spijt zouden krijgen... Klaar om op pad te gaan!
We moesten eerst door een korte tunnel stappen en dan begon meteen het zigzaggen, steil de berg op. Gelukkig zitten we hier een heel stuk hoger, waardoor de temperatuur wel meevalt!
Bovengekomen op de Coll d'Anglios kregen we een prachtig uitzicht op de lager gelegen meren. Veel steenhellingen hier, maar geen marmotten.
We daalden af naar het eerste meer, waar we even pauze namen om te eten. We vervolgden onze weg over gras dat bezaaid was met stenen en passeerden langs enkele meren. Dit gezapige paadje ging echter genadeloos over in een vreselijk steile helling, bezaaid met stenen en hier en daar een aanduiding van hoe het pad (rood-wit van de GR11) hier loopt. We waren blij (en een beetje moe) toen we boven kwamen op de Coll de Rio Bueno.
Van daar ging het pad weer omlaag, naar het Lago de Cap de Llauset. De te moderne hut (naar onze smaak althans) lieten we links liggen en weken van de GR11 af om over een pad met veel rotsen uit te komen bij het Lago de Botormas en vervolgens bij het grote stuwmeer van vanmorgen. Dat moesten we nog een halfuur volgen, maar het pad was niet zo vlak als je zou verwachten. We werden wel nog beloond met enkele marmotjes, alvorens we nog een paar wandelaars inhaalden (dik tegen hun gedacht).
Na de schoenenwissel hobbelden we terug naar beneden. We maakten nog een welverdiende tussenstop voor een ijsje en daarna werd Lotte verwend met een deugddoend badje. We gingen vlug nog wat tapas eten en daarna kon Lotte (eindelijk) in bed.
Wij lazen nog wat, namen een douche, schreven het reisverhaal en bewerkten foto's.
Reacties
Een reactie posten