Posts

Posts uit augustus, 2014 tonen

Saint-Véran - Roosbeek

Afbeelding
Aan alle mooie liedjes komt een einde, zo ook aan deze vakantie.  We hadden vandaag een autorit van 1002km voor de boeg, dus we stonden maar vroeg op (om 5u al!), om de drukte voor te zijn en op een deftig uur thuis te zijn (zodat Lotte niet meteen moet gaan slapen). Even voor 6u zaten we al in de auto.  Lotte had haar flesje op, de laatste spullen waren ingeladen,...  Op zo'n onooglijk uur is er nog niemand op de baan, buiten een handvol leveranciers die de winkels in alle vroegte komen bevoorraden. Afgelopen nacht hadden we een onweer over ons heen gekregen en dat was er duidelijk aan te merken: het regende fel toen we vertrokken en er lagen veel stenen op de baan. Het uitzicht op de Col du Lautaret. De kilometers tot in Grenoble werden maar traag afgelegd (wegens geen autostrade), maar wel langs mooie landschappen, o.a. met de Col de Lautaret (waar we een prachtig zicht hadden op besneeuwde toppen) en de watervallen in La Grave, even verderop. De watervall

Croix de Curlet en Crête de Curlet

Afbeelding
Om 0u45 ging mijn telefoon (die blijkbaar op maximaal volume stond), direct daarna ging die van Sara. Blijkbaar hadden we opnieuw vals alarm in onze veranda. Heel goed slapen deden we voor de rest van de nacht niet meer… Rond 10u vertrokken we voor onze wandeling richting Croix de Curlet. Het was in het begin nogal moeilijk om de GR te vinden, maar dankzij onze kaart vonden we die dan toch beneden aan de parking. Het eerste stuk van de wandeling ging goed naar beneden. Bij elke stap sprongen er een heleboel sprinkhanen weg. Na een kwartiertje stappen kwamen we bij Pont du Moulin waar we een mooi bergriviertje overstaken. Vandaar stond de wandeltijd tot Croix de Curlet aangeduid als 1u55. Het mooie uitzicht op weg naar de Croix de Curlet. Het paadje (een klein wegje waar een tractor zou moeten op kunnen rijden) begon direct heel hard te klimmen. Het was echt afzien! We wandelden door een bos waar de sprinkhanen al snel plaats maakten voor een heleboel vlinders. Na een tijdje

Col Agnel

Afbeelding
Vandaag was ons plan om naar het marktje in Saint-Véran te gaan en daarna in het dorpje iets te eten alvorens eropuit te trekken.  Even voor half 11 stonden we dan op het marktje, maar er stond slechts een handvol kraampjes, waar honing verkocht werd, wol, kruiden,... maar geen brood.  We waren dus heel snel rond en keerden terug naar ons huisje, waar we nog een beetje lazen, terwijl Lotte een dik uur sliep. We gingen 's middags terug eten in hetzelfde restaurantje als een paar dagen geleden (tartiflette deze keer), maar dat had nogal wat voeten in de aarde.  We zaten op de "verkeerde helft" van het terras en werden bediend door een dienster die zich de benen soms van het lijf liep maar heel inefficiënt werkte.  Het duurde eerst al heel lang eer we de menukaart kregen en eer ze onze bestelling had opgenomen, hadden de mensen naast ons haar al gevraagd of ze ons soms vergeten had.  Maar enfin, we hebben ons eten besteld en gekregen en het was heel lekker. Op weg

Lac des Rouites

Afbeelding
Vandaag sliepen we een beetje langer uit. Toen we Lotte om 9u30 uit bedje gingen halen, stond ze vrolijk recht, rond te kijken, in haar bedje. Toen we klaar waren om te vertrekken was het al na 11u. We reden richting Guillestre, maar sloegen iets vroeger af richting Ceillac. Op de grote weg richting Guillestre zagen we veel groepjes wielrenners, maar op het kronkelende zigzagwegje naar Ceillac was het heel rustig. Boven Ceillac zagen we meer dan 20 parapentisten. We parkeerden ons iets verder naast een mooi bergbeekje. Iets na 12 begonnen we aan de wandeling. De eerste 200m waren naast het beekje en dus tamelijk vlak, maar daarna sloegen we af en ging het (heel) steil naar boven. Ook al hadden we elk ongeveer 10kg op onze rug, toch haalden we veel andere wandelaars in (en werden we zelf niet ingehaald). Het steile paadje. Na ongeveer 40 minuten klauteren (wat was dat zwaar!) kwamen we bij een mooie waterval, de Cascade de la Pisse. Ook na de waterval bleef het serieus klimmen

Col d'Izoard

Afbeelding
Vandaag moest en zou het een rustige dag worden.  De wandeling van gisteren hing nog behoorlijk in de benen.  De pijntjes kunnen er wel snel worden uitgestapt, maar de benen voelden we heel erg vermoeid (en minder betrouwbaar) aan. We reden met de auto de Col d'Izoard op.  Daarbij zagen we niet alleen veel fietsers zich een weg naar boven zwoegen, maar zaten we ook een tijdje vast achter een verdwaalde zware vrachtwagen.  Geen idee wat die daar te zoeken had, maar wonder boven wonder is hij wel boven geraakt.  In de andere richting stoven de fietsers aan vreselijk hoge snelheiden de col af.  Toen er aan handvol skateboarders als zotten naar beneden kwam gescheurd, vroegen we onszelf af of onze ogen ons niet bedrogen.  Je zag ze zo onder de auto wegschuiven of over de motorkap gekatapulteerd worden... De Col d'Izoard. Even onder het hoogste punt hielden we één keer halt bij de Casse Déserte, een waar maanlandschap.  Het zag er onwezelijk uit.  Boven was het een dru

Le Pic de Châteaurenard

Afbeelding
Omi en Opi vertrokken vandaag om 6u45 terug naar huis. We zwaaiden hen uit en net toen ze weg waren begon Lotte te wenen. Veel hebben we dus ook niet meer geslapen. We maakten ons klaar voor de wandeling en om 9u35 vertrokken we door het dorpje. Iets buiten het dorpje werd de weg een aarden weg. Daar kon je de ‘Navette’ nemen om een eind verder afgezet te worden. Wij vonden dat natuurlijk niet nodig en liepen een eind over de weg. We moesten af en toe aan de kant gaan staan omdat er een busje passeerde. Saint-Véran Na een tijdje namen we een klein paadje dat naast de weg liep. We liepen rustig langs het paadje en al snel zagen we een marmotje. Het zou niet het enige marmotje van de dag zijn. Een marmotje. Toen het paadje weer bij de weg kwam, was het niet lang meer tot de afslag naar het observatorium. Daar zagen we dat we nog 7,7km moesten wandelen tot boven… Als je al 4km hebt gewandeld en je weet dat je nog moet terugkeren, begin je je toch af te vragen of de wan

Saint-Véran

Afbeelding
Vandaag wilden we een beetje uitslapen, dus moest Lotte als wekker fungeren.  Toen we om 9u opstonden, lag ons poppetje nog lekker te slapen (onze wekker was dus "kapot"). Saint-Véran. In Saint-Véran (trouwens het hoogste stadje van Europa) was het vandaag "fête des traditions et des métiers anciens".  Zowel in de voor- als in de namiddag gingen we dus op verkenning in de kleine, gezellige straatjes.  Je voelt toch wel dat je hier zo hoog zit (~2000m).  We zochten en vonden de 15 zonnewijzers.  Daarvan werden natuurlijk foto's genomen, zowel zonder als met schaduw.  We smulden ook van "tourtons", lekkere brooddeeggebakjes met aardappels en reblochon, geitenkaas of spek. Genieten van het uitzicht in Saint-Véran. 's Avonds pakten omi en opi in (zij vertrekken morgenvroeg), terwijl Wim en ik spaghetti maakten.  We keken nog een beetje op de kaart en stippelden al een wandeling uit voor morgen. Fête des traditions et des métie

La Palud-sur-Verdon - Saint-Véran

Afbeelding
We stonden iets voor 8u op vandaag en begonnen de rest van de spulletjes in te laden: Het bedje van Lotte en de spullen die we gisteren nog nodig hadden. Na het inladen zaten we al vrij vroeg aan de ontbijttafel. Na het lekkere ontbijt bleven we nog een tijdje babbelen met Maxime en Laetitia. We betaalden (bijna €350 te weinig) en kregen nog wat koekjes en lavendelolie. We namen afscheid van Maxime, Laetitia en de Belgen en vertrokken richting Saint-Véran. Het mooie berglandschap onderweg. We reden opnieuw richting Rougon en deze keer hadden we geen problemen met de spiegels. We passeerden langs een mooi meertje waar we de verblijfplaats van een sekte konden zien. In Castellane gingen we tanken, maar het was heel druk zodat we lang moesten aanschuiven. We reden over de Col d’Allos. Eerst was de weg nog breed, maar de laatste kilometers werd de weg echt smal en kronkelend. Iets voorbij de top stopten we om Lotte eten te geven en zelf wat te eten. De afdaling verliep verder langs

Corniche Sublime

Afbeelding
Aangezien we al twee dagen na elkaar laat waren gaan slapen (omdat we naar de sterrenhemel hadden gekeken), deed het vanmorgen toch een beetje pijn toen de wekker om 8u afging.  Vandaag stond de Corniche Sublime op het programma, een toeristische rondrit met de auto rond de Verdon.  Maar voor we er goed en wel aan begonnen waren, lag onze linker zijspiegel er al af.  Alweer aangereden op quasi dezelfde plaats  door iemand die niet aan de kant durfde of wou.  We kregen de spiegel gelukkig terug op de juiste plaats, maar er zaten wel lelijke barsten in en de andere auto was ervandoor... De Gorge du Verdon. Aan de Balcons de Mescla konden we zien hoe de Artuby in de Verdon stroomt en 2km later kwamen we aan de Pont d'Artuby, een hoge brug met één boog van 180m over de Artuby, waarvan vaak mensen naar beneden springen met een elastiek rond de enkels.  Op dat kwartiertje dat we daar stonden, zagen we twee mensen bungeejumpen.  Zij liever dan wij... Pont d'Artuby.