Col d'Izoard

Vandaag moest en zou het een rustige dag worden.  De wandeling van gisteren hing nog behoorlijk in de benen.  De pijntjes kunnen er wel snel worden uitgestapt, maar de benen voelden we heel erg vermoeid (en minder betrouwbaar) aan.

We reden met de auto de Col d'Izoard op.  Daarbij zagen we niet alleen veel fietsers zich een weg naar boven zwoegen, maar zaten we ook een tijdje vast achter een verdwaalde zware vrachtwagen.  Geen idee wat die daar te zoeken had, maar wonder boven wonder is hij wel boven geraakt.  In de andere richting stoven de fietsers aan vreselijk hoge snelheiden de col af.  Toen er aan handvol skateboarders als zotten naar beneden kwam gescheurd, vroegen we onszelf af of onze ogen ons niet bedrogen.  Je zag ze zo onder de auto wegschuiven of over de motorkap gekatapulteerd worden...

De Col d'Izoard.

Even onder het hoogste punt hielden we één keer halt bij de Casse Déserte, een waar maanlandschap.  Het zag er onwezelijk uit.  Boven was het een drukte van jewelste en wemelde het van wielertoeristen die zich een held waanden omdat ze boven waren geraakt.  Zou ik ook doen!

De Col d'Izoard.

We aten ons middagmaaltje op en wandelden nog een 3-tal km, op zoek maar "chamois".  Tevergeefs, helaas.  Het was wel een heel fijne wandeling, weliswaar langs een moeilijk en smal paadje met losse stenen.

Boven op de Col d'Izoard.

Daarna keerden we terug naar ons huisje met een tussenstop in de supermarkt.  Daar was het gelukkiglijk veel minder druk dan zaterdag.  We staken Lotte nog even in bedje, gaven haar fruitpapje en speelden nog een beetje met haar.  Daarna gingen we "querasclette" eten.  Njammie!  Een kommetje met gesmolten kaas met patatje in!

Uitrusten op de Col d'Izoard.

Terug bij ons huisje lieten we Lotte nog een beetje schommelen vooraleer we haar in badje legden.  Ze had er precies wel nood aan om gewoon eens te spelen.

Schommelen aan het huisje.

Wim en ik keken nog in onze papieren en op de topografische kaart om de wandelingen voor de komende dagen uit te kiezen, terwijl we onze benen nog wat lieten rusten op bed.  Daarna ging het lichtje uit en vertrokken we naar dromenland.