Wim & Sara

Toen de wekker ons om 6u30 wakker maakte, pakten we al onze valiezen en gingen naar het ontbijt.  Daar was de cellofaan-maffia aan de slag geweest: alles was ingepakt... Een klein bordje met fruit, het beleg, ...  Om 7u30 stond onze taxi klaar.  De auto miste wel een stuk vooraan, maar in Zuid-Amerika is dat niet zo abnormaal. Op de luchthaven van Calama was het heel druk, maar gelukkig konden we toch snel inchecken.  Waarschijnlijk omdat wij manueel gingen inchecken... Goed op tijd konden we in het vliegtuig stappen.  Lotte kreeg twee kleurpotloden en een boekje.  Daarin oefende ze samen met mama in het schrijven van lettertjes.   Na iets minder dan twee uur vliegen kwamen we aan in Santiago.  Daar was het nogal moeilijk om uit te vissen wat we precies moesten doen.  Onze valiezen zouden blijkbaar automatisch naar Asunción vliegen.  Wij moesten de luchthaven uitstappen en dan terug naar binnen.  De internationale conn...

Na onze vermoeiende trip naar Bolivië van de afgelopen dagen, deed het deugd om vandaag te kunnen uitslapen.  We hielden een luie voormiddag (brood kopen, ontbijten in de zon, lezen, spelen,...), tot we om 11u30 - gepakt en gezakt - te voet vertrokken naar de busterminal.  Da's in San Pedro niet zo evident met al die stofferige straten en stoepen! We waren ruimschoots op tijd en gelukkig maar, want iemand kwam ons zeggen dat alle bussen van Turbus voortaan drie blokken verder vertrekken (we hadden inderdaad al gezien dat hun kantoor was gesloten).  Weer wat verder sleuren met al onze spullen... Er zat nauwelijks volk op de bus en stipt om 12u30 vertrokken we.  Wel comfortabel, zo'n semi-cama .  Geen gewelddadige films deze keer, maar vooral programma's over eten.  Buiten trok het kurkdroge Chileens landschap aan ons voorbij: nog een paar vicuña's, de Licancabur,...  Tot ziens, San Pedro de Atacama! Na minder dan twee uur bereikte onze bus ...

Om 4 uur liep de wekker af, een onmenselijk uur... Het was gelukkig minder koud dan gevreesd.  Twintig minuutjes later kwam Andres ons al roepen en om 4u30 vertrokken we richting de Chileense grens.  Het was nog heel donker, dus konden we wat sterren zien vanuit de jeep.  Orion kwam net ondersteboven op.  Lotte kon gelukkig nog wat slapen. Toen de zon eindelijk opkwam, zagen we hoe mooi het hier is.  Andres stopte een tijdje om zijn band op te pompen en rond 8 uur kwamen we opnieuw bij de ingang van het nationaal park.  Daar konden we in een koud gebouw genieten van een lekker ontbijt met eitjes.  We toonden onze tickets en mochten doorrijden naar de douane van Bolivië, waar we gewoon een papier moesten invullen. Iets verder kregen we onze stempel omdat we uit Bolivië reden.  Daarvoor moesten we blijkbaar 30 bolivianos betalen.  Hier wachtten we op ons busje.  Het was wel koud, maar het zonnetje warmde ons toch wat op....

Al om kwart na 6 ging onze wekker af.  Een halfuur later waren we gewassen en gekleed, waren de laatste spullen ingepakt, de valiezen dichtgeritst en trokken we de poort van het hostel open.  Net op dat moment reed het busje voor.  Er zat al één gezin van vier in en we reden nog een tijdje rond in San Pedro om nog drie andere koppels op te pikken.  Daarna zetten we koers richting Bolivië.  Links van ons de Licancabur, als een vulkaan met lava van sneeuw.  We waren nog niet ver geraakt of één van de mannen viel flauw en werd ziek. Om 8u ging de Chileense grenspost pas open, dus we moesten even aanschuiven.  Daarna moesten we een 40-tal km verderop nog door drie controleposten: Chili uit, Bolivië in, de ingang van het nationale park,...  Tussenin aten we ook nog snel een ontbijt: er was brood, avocado, banaan,...  Die laatste bekwam ons poppemieke helaas niet goed.  De gids zei toen dat bananen niet zo goed zijn op grote hoogte (ze...

Rond 8 uur werden we wakker gemaakt en rond 9 uur konden we genieten van een lekker ontbijt.  Vooral het brood smaakte lekker.  Al snel trokken we San Pedro de Atacama binnen, op zoek naar Estrella del Sur, het reisbureau waarmee we morgen naar de Salar de Uyuni trekken.  We hadden onze vuile was mee, omdat we die bij Marnik en Karin konden wassen. We kwamen Marnik, Karin, Twinkel en Kwinten al snel tegen.  Zij waren op zoek naar een supermarkt.  Bij het kerkje, dat niet langer wit is, kwamen we Marnik en Karin opnieuw tegen.  We gingen mee met hen om eerst onze was te doen.  Bij Estrella del Sur (op een andere plaats dan de gps ons vertelde) wisten ze niets van onze reservatie.  Blijkbaar moesten we bij Cruz Andina zijn, iets verderop in de gezellige Caracoles winkelstraat.  We gingen nog Boliviaans geld ophalen en keerden terug naar het huisje van Marnik en Karin om de was op te hangen en om te genieten van een lekkere Pisco Sour. ...

Tegen 8u werden we wakker.  Niet zo goed geslapen: de oceaan maakte veel geluid, er leek veel wind te zijn en het was niet het beste bed,...  Er stond een dichte mist en het was koud, dus hadden we niet zo veel zin om al direct naar buiten te gaan.  We bleven dus nog een tijd binnen om te ontbijten en aan de reisdagboeken te werken. Rond 11u ritsten we - met veel moeite - onze valiezen dicht en sleepten ze tot bij de concièrge.  Daar mochten we ze achterlaten terwijl we nog een wandeling maakten over het strand richting Coquimbo.  Wim merkte net op dat het toch wel raar was om roofvogels te zien aan de kust, toen een klein reigertje ( snowy egret ) onze aandacht trok, pootjes in de oceaan. We keerden terug naar een (veel te) gezellig restaurantje, populair bij de locals , waar we ons konden verwarmen bij de open haard.  We konden ons maar moeilijk losmaken van de verwarmende vlammen, dus bestelden we ons nog een pisco sour para compartir . ...

We werden rond 8 uur wakker, ook al lag Lotte iets vroeger al liedjes te zingen.  We genoten van ons ontbijt en probeerden alles in onze valiezen te proppen.  In het stralende zonnetje sleurden we de valiezen de trappen op en rond 10 uur zochten we de eigenares van het huisje op.  Zij had de zonsverduistering niet kunnen zien, omdat ze vond dat ze in het huisje moest blijven. Jammer... Al snel reden we door Pisco Elqui.  We zullen de mooie bergen en het gezellige dorpje hier missen.  We reden opnieuw langs het stuwmeer, en zagen de grote cactussen op de bergen.  We probeerden naar de Plaza de Armas in Vicuña te rijden, maar dat was niet echt zo evident.  De gps stuurde ons nog eens in een éénrichtingsstraat (langs de verkeerde kant) en daarna opnieuw Vicuña uit.  We stopten eventjes langs de kant van de weg waar we skypeten met moemoe en vava.  Uiteindelijk vonden we toch de Plaza de Armas. Daar liepen we eventjes langs de kraampjes ...

Het was al half 8 toen we gewekt werden door het geblaf van de hond.  Ik had best nog wat langer willen slapen.  Lotte kroop nog eventjes bij ons in bed en toen we opstonden, was er al genoeg zon op ons terras om buiten te kunnen eten.  Een langgerekt ontbijt, reisdagboeken bijwerken,...: een ideale, luie morning after  na de zonsverduistering van gisteren.  Buiten onze herinneringen en de vele foto's op sociale media leek niks er nog op te wijzen wat voor spektakel er zich gisteren heeft afgespeeld.  De bergen staan er onbewogen bij en de zon schijnt zoals vanouds haar licht op het mooie (maar veelal droge) landschap. Tegen 11u - na een blitsbezoek van onze waarneemmaatjes - vertrokken we in short / rokje en sandalen te voet naar het centrum van Pisco Elqui.  De kraampjes van de voorbije dagen waren verdwenen, eclips-T-shirts uitverkocht,... al was er nog tamelijk veel volk op de been (toch voor een winterdag in een "dorpje" als Pisco Elqui). ...

Om 6u20 werden we gewekt door het gekraai van hanen, die overal om ons heen leken te zitten.  Een tiental minuutjes later hadden we terug elektriciteit: de frigo begon zachtjes te zoemen en het waaklampje bij Lotte ging terug branden.  En daarmee begon ons meisje ook te vertellen en vragen te stellen.  Ze mocht nog even bij ons in bed (fijn knuffelen), maar daarna moesten we ons toch onherroepelijk blootstellen aan de kou.  Maar snel onze kleren aantrekken en ook onze dikke schoenen.  Ik haat het om in huis rond te lopen met schoenen (en zeker met zulke "kloefers"), maar dat was toch  nog beter dan ijskoude voeten. We namen ons ontbijt maar binnen, maar al snel hadden we de zon op ons terras en installeerden we ons maar buiten (daar was het warmer dan binnen).  We werkten was aan onze reisdagboeken, tuurden naar de bergen (die meer en meer in het zonlicht baadden) en naar de wijnranken (die ze hier in de vallei planten en in een soort parasolvorm ...

We werden pas rond 7 uur wakker.  We waren dus duidelijk moe genoeg om al direct de zes uur tijdsverschil te vergeten.  Om 8 uur gingen we in de koude eetzaal ontbijten.  De warme chocomelk smaakte extra lekker. We gingen nog eens naar de winkel om twee flessen eclipspisco te halen voor Marnik en Karin.  Lotte ging nog eventjes spelen in de speeltuin net naast de winkel.  Terug in ons huisje kwam de taxi ons al snel oppikken om ons naar de luchthaven te brengen om onze huurwagen op te pikken.  Daar oefende mijn vrouwtje haar Spaans door een gesprek te voeren met de plaatselijke agenten.  We kregen al snel onze Volkswagen. We reden op de Ruta de Estrellas richting Pisco Elqui.  Lotte viel al snel in slaap, maar een kwartiertje later was ze alweer enthousiast aan het rondkijken.  De bergen en de cactussen werden steeds groter.  We passeerden nog een mooi stuwmeertje en na ongeveer 1u45 rijden, kwamen we aan in Pisco Elqui. ...

Na schooltijd mochten we voor de laatste keer ons kleutertje gaan ophalen.  Tijd voor vakantie! Om kwart na drie reed Taxi Opi voor om ons naar het station van Vertrijk te brengen.  Op de luchthaven was het veel rustiger dan we hadden verwacht.  In drie etappes - via Madrid en Santiago - ging het tot in La Serena.  Na die lange vlucht over de oceaan voelde de laatste etappe aan als een sprongetje binnen Chili. In La Serena zetten we voet op totaliteitsgrond en in de typisch Latijns-Amerikaanse luchthaven maakte zowat elke passagier dezelfde foto's van de reclame voor de eclips.  Wij waren intussen al extra geladen met een fles bubbels (gekocht in Madrid, voor na de eclips) en een fles pisco (eclips-editie, gekocht in Santiago). Het was wat drummen aan de transportband voor de valiezen, maar we zaten al snel in een taxi, richting ons hotel in La Serena.  Nadat we ons daar hadden geïnstalleerd, gingen we naar de supermarkt om al wat water e...