Wim & Sara

Toen we wakker werden, pakten we nog wat verder in. We gaven onze winterspulletjes terug en genoten van ons ontbijt. We namen afscheid van Jelle en om 9u45 stond de taxi klaar om ons naar de luchthaven te voeren. We konden (voor het eerst deze vakantie) de mooie kleuren van de zonsopkomst zien. Laatste zicht op de Saija Lodge. De wegen lagen vol met sneeuw, maar in Finland is dat geen enkel probleem om daar door te rijden (aan 80-90 km/h). We zagen nog enkele rendieren en moesten twee keer vertragen omdat er vogels op de weg zaten. Om 11u kwamen we aan op de kleine luchthaven van Kuusamo. Er stond een heel lange rij om in te checken en ook bij de security moesten we een tijdje aanschuiven. Voor we aan de security aankwamen, namen we afscheid van Judith en Lena.  We zaten niet naast elkaar op de vlucht, dus lazen we wat. Na een dik uurtje vliegen landden we op de luchthaven van Helsinki. We kochten een broodje en keken wat rond in de winkeltjes. We gingen op een bankje ...

Vanmorgen moesten we al om 9u15 klaar staan, dus we zetten de wekker iets vroeger en drukten minder op de snoozeknop.  We kleedden ons lekker warm aan en kropen in de taxi.  Na drie kwartier (waarbij we onderweg enele rendieren zagen, zelfs op de weg) kwamen we aan bij het huis van een rendierhouder: een heel vriendelijke en interessante man (die volgende week 60 jaar wordt), die de geschiedenis van zijn familie koestert en een superschattig hondje (Charpi of Zwartkopje) heeft.  Dat hondje was meteen iedereens vriend en liep overal mee naartoe. Rendieren. We kregen het gezelschap van een groep Britten, maar - zoals Wim het zo mooi zei - dat was een stelletje ongelikte beren die beter een winterslaap zouden houden.  Allereerste mochte we tussen de rendieren om ze (met de emmer) te voederen.  Daarbij moet je wel oppassen voor het gewei van die beestjes.  Blijkbaar lopen de dieren het merendeel van de tijd vrij rond en was het dus niet verbazingwekke...

Na het ontbijt werden we om 10u opnieuw aan het onthaal verwacht om onze helmen op te halen. Daarna stapten we naar onze sneeuwscooters, die iets verder stonden. We kregen een uitgebreide uitleg over het gebruik en het besturen van de sneeuwscooters door Jarno. We zagen er allemaal heel stoer uit toen we gingen vertrekken (daar hadden de helmen heel wat mee te maken!). Klaar om te vertrekken! In het begin was het rijden met zo een sneeuwscooter wel wat wennen. Het stuur beweegt mee met alle oneffenheden en je moet nogal wat kracht gebruiken om echt te kunnen sturen. We vertrokken over het meer. Onze snelheid was ongeveer 20 km/h, maar sneller moest dat voor mij niet. Toen we van het meer af waren en in de bossen kwamen, merkten we dat de sneeuwscooters meer met ons reden dan wij met de scooters. Na 12 km namen we een pauze op een mooi heuveltje tussen twee meren.  Lekkere soep om op te warmen. Het deel na de pauze ging al een stuk vlotter. We kregen de sneeuwscoote...

Na het ontbijt trokken we onze warme kleren aan om om 10u aan een nieuw avontuur te beginnen: sneeuwschoenwandelen.  In het "boothuis" kregen we rakketten aangemeten en verbazingwekkend lange stokken.  We liepen samen met gids Jelle, met in ons kielzog twee Duitse zussen, nog een Duitser alleen (Klaus) en ten slotte nog het Italiaanse koppen en de tolk-gids Danila. Sara klaar om te vertrekken. We liepen een tijdje over echte paadjes, maar uiteindelijk baanden we ons een weg door het bos, tussen struiken door.  Onderweg zagen we sporen van hazen, vossen,... en kwamen we langs een halfbevroren rivier. Sara en gids Jelle aan het wachten op de Italianen. Na anderhalf uur hielden we halt bij een vuurplaats, bij een brug over een rivier.  Onder die brug zou een otter leven, maar die kregen we helaas niet te zien.  Jelle maakte vuur, we kregen thee en bessensap (uit een berkenhouten tas) en kregen ook een soort doughnut om op een stok te roosteren en...

Na het ontbijt werden we om 10u verwacht aan het onthaal voor onze langlauftrip. We kregen onze schoenen van Jelle, onze (Belgische) gids voor vandaag. We waren maar met een kleine groep vandaag : enkel wij twee, onze gids Jelle en een Italiaanse gids in opleiding. We kregen onze ski’s. Het viel ons direct op hoe lang, smal en licht die zijn. Na een korte uitleg waren we klaar om te vertrekken. Het voelde in het begin wel wat onwennig aan, vooral omdat we al direct naar beneden moesten skiën. Het was heel moeilijk om het evenwicht te bewaren. Ik raakte met veel geluk beneden. Sara volgde vlot, de Italiaanse ging tegen de grond. Wim op de langlauflatten. We kwamen op het meer en daar begon het vlotter en vlotter te gaan. Sara miste wel eens het spoor en viel. Na een tijdje kwamen we aan een eilandje, waar we even naar boven moesten klimmen en daarna weer naar beneden. Niet iedereen raakte zonder vallen beneden. Het ging vlotter en vlotter en we maakten steeds meer snelheid...

Omdat we gisteren uiteindelijk toch laat in ons bedje lagen, waren we nog een beetje moe toen we om 9u gingen ontbijten.  Daarna gingen we terug naar ons huisje om wat extra lagen kleren aan te doen.  Daar moet je dus echt meer dan een kwartier voor uittrekken! Om 10u werden we verwacht bij de hondenkennel om een tocht van 30km te maken, met onze gids van gisteren (Taina), hetzelfde Italiaanse koppel en ook nog een Italiaanse die in de lodge werkte (en echt wel nodig was als tolk).  140 Honden blaften en huilden: "Kies mij, kies mij!"  We kregen elk een papiertje met de naam van vijf honden, die we uit de hokken moesten halen, optuigen en voor de slee spannen.  Wim kreeg Leo, Idia, Indy, Kodiak en Ana; zelf kreeg ik Pirka, Nuget, Snoopy, Frank en Nome.  Jawel, ze hebben alle 140 een naam! Twee van onze husky's (de slimme stuurhonden). Tegen de tijd dat mijn slee klaar was, stond ik al nat in 't zweet.  Er zit nogal kracht achter die beest...

De wekker ging om 8u30. Buiten was het nog heel donker, maar toch begon het wat te schemeren. Na het ontbijt konden we onze extra winterspullen halen. We kregen een dikke overall, handschoenen, wanten, een gezichtsmasker, een dikke muts en warme laarzen. In de voormiddag maakten we een korte wandeling en lazen we nog wat. Als middagmaal kregen we een lekkere zalm-maaltijdsoep.  De Saija Lodge in de sneeuw. Om 13u30 werden we aan de hondenkennel verwacht voor een tocht op de hondenslee achter de husky's. We kregen eerst een uitgebreide uitleg over het gebruik van de slee en daarna mochten we helpen met de honden in te spannen voor de slee.  We mochten de honden mee helpen halen uit hun hok. Die beestjes zijn echt wel heel sterk, je moet ze goed optillen, zodat ze enkel op hun twee achterpoten staan. Als je dat niet deed, gingen zij op wandel met jou, in plaats van omgekeerd.  Gids Taina. Elke slee kreeg vijf honden. Daarna mochten we nog meehelpen...

Om 8u ging de wekker af: tijd voor vakantie!  Enigzins slaperig kropen we uit bed, voor de dagelijkse ochtendrituelen en om de laatste spullen bijeen te zoeken.  Onze kerstboom staat mooi te schitteren in onze living, maar wij gaan een weekje elders de kerstsfeer opsnuiven: in het hoge Noorden, Taivalkovski, Finland.  Net buiten de poolcirkel; daar waar de tegels uit de grond vriezen. Om 9u15 kwam papa ons oppikken om ons naar het station van Tienen te brengen.  Een "plan B" was gelukkig niet nodig: de trein reed (voor een keer) goed op tijd en we kwamen ruimschoots op tijd aan op de luchthaven.  We dropten onze rugzakken af, kregen onze tickets tot op onze eindbestemming (Oulu) en stapten vlot (zonder gepiep zowaar) door de security. Na een rustige vlucht van 2u30, kwamen we toe in Helsinki; een kleine, haast gezellige luchthaven (met parketvloer).  We hadden 45 minuten tussen de vluchten, maar dat was meer dan genoeg.  Het was daar al opvall...