Op bezoek bij een rendierhouder

Vanmorgen moesten we al om 9u15 klaar staan, dus we zetten de wekker iets vroeger en drukten minder op de snoozeknop.  We kleedden ons lekker warm aan en kropen in de taxi.  Na drie kwartier (waarbij we onderweg enele rendieren zagen, zelfs op de weg) kwamen we aan bij het huis van een rendierhouder: een heel vriendelijke en interessante man (die volgende week 60 jaar wordt), die de geschiedenis van zijn familie koestert en een superschattig hondje (Charpi of Zwartkopje) heeft.  Dat hondje was meteen iedereens vriend en liep overal mee naartoe.

Rendieren.

We kregen het gezelschap van een groep Britten, maar - zoals Wim het zo mooi zei - dat was een stelletje ongelikte beren die beter een winterslaap zouden houden.  Allereerste mochte we tussen de rendieren om ze (met de emmer) te voederen.  Daarbij moet je wel oppassen voor het gewei van die beestjes.  Blijkbaar lopen de dieren het merendeel van de tijd vrij rond en was het dus niet verbazingwekkend toen er ineens een collega belde om te zeggen dat er een paar van zijn exemplaren bij hem zaten en dat hij die maar eens bij gelegenheid moest komen ophalen.  We mochten ook even met de slee rijden met rendier Rudolf (voor het ultieme kerstgevoel).

Op de slee bij Rudolf.

In een donkere schuur (waar alleen daglicht via een deur binnenkwam en het zachte schijnsel van een kaars het uitgestalde gerief verlichtte) kregen we wat uitleg over oude gebruiksvoorwerpen.  Het leven moet hier hard zijn (geweest).

Daarna mochten we gezellig in de woonkamer gaan zitten (heerlijk verwarmd met een stoof).  We kregen thee, broodjes met zalm en verse dille, koekjes,...  Onze gastheer was echt een atypische Fin: heel erg spraakzaam.  Hij verteld honderduit over de rendieren, over de familiegeschiedenis,... en hij zong geregeld een lied.

De gastheer.

Ik had graag een hele dag naar deze man geluisterd, maar helaas moesten we rond 12u30 alweer voort.  We name hartelijk afscheid en vertrokken weer naar Saija, waar een heerlijk kippensoepje op ons wachtte.

Na het middageten was de bewolking stilaan aan het wegtrekken, maar dat was helaas van korte duur: tegen de tijd dat het zonnetje onder was, was het terug volledig bewolkt.  We lazen een beetje en namen een sauna.  Tussen twee saunagangen door gingen we - gewikkeld in een handdoek - op onze blote voeten naar buiten, zelfs in de diepe sneeuw, maar dat was toch een beetje te koud en we stonden snel weer binnen.

Na het avondmaal stonden er alweer sterretjes en dus haastten we ons in onze dikke kleren om vanop het meer te gaan kijken of er poollicht was.  Jammer genoeg waren de sterretjes maar zwak en al heel snel verdwenen ze zelfs.  We gingen dus al gauw naar binnen om in de lekker warmte wat te lezen,...  Voor we het wisten, was het al half 12 en knipten we dus maar snel het lichtje uit.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het einde van de wereld

Regendag