Wim & Sara

Na een verkwikkende nacht in de zachte donsdekens, werden we om 7u30 wakker gemaakt door de wekker.  Nauwelijks een halfuur later waren we gewassen en gekleed, staken alle spullen in de auto en zaten we aan de ontbijttafel.  De hemel was staalblauw, de zon scheen al volop,...  Zo jammer dat we vandaag al naar huis moesten.  Ik had zo graag nog langer van de bergen genoten... De mevrouw van het ontbijt (die met de gummibeertjes, maar nu met de hartvormige koekjes) was in haar babbel, dus het was ongeveer 9u toen we uit ons zo vertrouwde landschap wegreden.  De Ill ging nog steeds wild tekeer... De rit naar huis verliep vlot, maar we zagen wel een vreemd accident.  Een tractor had in de wei naast de autostrade blijkbaar iets verkeerd gedaan met een rolleke , dat van de helling was afgerold, de weg op (waar iemand er onzacht mee in contact kwam). Even na 18u kwamen we thuis, mét frietjes.  Na het eten gingen we nog even wandelen, gewoon om het vakantiegevoel nog even vast te houden...  Da

De wekker liep al af om 6 uur.  Nadat we gewassen waren en de laatste spullen hadden ingeladen, vertrokken we om 7 uur richting Oostenrijk.  We werkten de Italianen af en toe serieus op de zenuwen door ons bij wegenwerken wél aan de snelheidsbeperkingen te houden.  Voor de rest verliep de rit vrij vlot, buiten wat ochtendfile in Milaan (en een klein ommetje door Milaan om wat file te vermijden).   We stopten maar een paar keer, om naar het toilet te gaan, of om toch maar wat eten te kopen.  Uiteindelijk kwamen we terug in de Dolomieten.  Net voor we Oostenrijk binnen reden, probeerden we een vignet te pakken te krijgen, maar dat was nog niet zo eenvoudig en we kwamen op een rare parking voor vrachtwagenchauffeurs terecht.  Het vignet kochten we in Brenner(o) en op de eerste parking in Oostenrijk gingen we tanken.  Na 58 tunnels kwamen we iets voor 16 uur aan in Gaschurn.   Nadat we wat spullen hadden uitgeladen, gingen we winkelen en maakten nog een kleine wandeling naar Maria Schnee. 

Rond 9u kwam Lotte bij ons gekropen om lekker te knuffelen.  Een uurtje eerder was ze ons al komen vertellen dat ze een groene specht hoorde. Volgens de weersvoorspellingen zou het hier vandaag de laatste zonnige dag worden, dus kozen we ervoor naar het Parco Nazionale Val Grande  te gaan.  Per slot van rekening hadden we voor dit nationale park het huisje in San Giuseppe uitgekozen. Dat de website de wandelingen beschrijft als "uitdagend", "niet bewegwijzerd" en "toch een beetje gevaarlijk" maakte onze nieuwsgierigheid er niet minder op.  De weg erheen zou "enkel geschikt voor niet al te brede auto's" zijn.  Daar kan toch geen overdrijving vreemd aan zijn, dachten we. Tot in Rovegro loopt de rit gesmeerd.  Vanaf dan werd de baan smaller... en bochtiger... en nog smaller.  Tegenliggers (voornamelijk Belgen, vreemd genoeg) kruisen, blijkt een evenement op zich.  Iedereen - passagiers en chauffeurs - is lichtelijk gespannen en lacherig tegelijk

We sliepen tot iets na 9 uur.   Na het ontbijt gingen we opnieuw boodschappen doen in de Coop.  De auto werd ook nog eens volgetankt.  Terug in het huisje was het al tijd voor ons middagmaal.  Daarna trokken we richting Lago d'Orta, één van de grote meren.  We stopten in Pella, op een groot plein waar we een mooi uitzicht hadden op het meer en het eilandje.  We zagen ook mooi een klooster boven op de rotsen liggen.  We reden verder naar beneden op zoek naar een plaatsje bij het meer.  Het was nog niet zo eenvoudig om tot aan het meer te raken.  We vonden wel een parking, maar het kleine strand was goed verborgen.  We vonden nog een plekje tussen de aangespoelde walvissen en de rode krabben.  Het water was tamelijk koud, maar dat weerhield de meisjes niet om te zwemmen, of om te leren zwemmen.  Mijn buik werd net nat. We reden eventjes verder naar een gelateria voor een lekker ijsje.  Daarna reden we weer naar ons huisje.  We aten watermeloen, gevolgd door aperitiefhapjes en lekker

Het was al vroeg klaar in onze kamer.  Dat er luiken waren, ontdekten we pas vanmorgen toen we de was ophingen... Er hadden gisteren onze zinnen al gezet op die besneeuwde berg in de verte: de Monte Rosa in Macugnaga.  We hadden daar nog nooit van gehoord, maar blijkbaar is het een paradijs voor de trail runner .  Dit weekend ging er zelfs een wedstrijd door.  Dat zou nog iets voor ons (kunnen) zijn, de "korte" afstanden tenminste.  Weer iets voor op het (oneindig lange) verlanglijstje. Dat het weekend is, was duidelijk te merken aan de drukte, in het dorp, op de parking, op de wandelpaden,..  In ons beste Italiaans kochten we tickets voor de twee secties stoeltjeslift tot boven aan Belvedere.  De eerste sectie bestond uit oncomfortabele, blauwe stoeltjes die ons over een breed, licht stijgend pad brachten.  Het was haast te belachelijk om niet te voet te gaan... Boven aangekomen, namen we het pad naar links, naar Rifugio Zamboni-Zappa .  Het smalle pad leidde ons o.a. door e

Lotte maakte ons iets na 8 uur wakker.  Zo hadden we nog tijd genoeg om rustig te ontbijten en de laatste spullen naar de auto te dragen.  Het was bewolkt, maar de mooie Dolomieten konden we deze keer wel zien.  Om 9u45 gaven we de sleutel af en vertrokken we richting San Guiseppe.  We stopten al een eerste keer in Latzfons om brood te kopen.  Al snel zaten we op de autosnelweg,  maar het was helaas enorm druk zodat we vaak in de file stonden, tot bij Verona.  Het is in Italië ook niet zo eenvoudig om een deftige parkeerplaats te vinden, waar er ook nog plaats is... Pas om 13u15 vonden we een plaatsje waar we naar het toilet konden gaan en konden picknicken.  Gelukkig was de file daar ook voorbij, dus konden we vlot doorrijden richting Milaan.  De thermometer zagen we boven de 30°C klimmen. De Italianen werden soms nogal nerveus omdat ze het nogal moeilijk vinden om zich aan de verkeersregels te houden.   Voorbij Milaan werden de bergen weer hoger en af en toe konden we een glimp opvan

Het was onverhoopt zonnig toen we rond 9u opstonden.  Dat geeft meteen goesting  in wandelen.  We snuisterden in ons wandelgidsje van de Dolomieten.  We kozen wandelingen nr. 44 uit, in Castelrotto/Kastelruth, een korte wandeling die we nog wel afgewerkt zouden krijgen voor het (om 14u) zou beginnen te regenen. Het was een woelige rit met veel bochten en een paar noodstops voor onze onfortuinlijke kleine meid die naar frisse lucht snakte.  In de buurt van de start van de wandeling vonden we maar geen geschikte parkeerplaats: ofwel was het Kurzdauer , ofwel was het plafond te laag. Lotte had ondertussen al blauwe gondels gezien in de buurt (net eitjes) en we besloten onze plannen om te gooien en de gondels te nemen en boven "wat te wandelen."  We kochten tickets voor de lift en gristen een plannetje mee.  Tegen dat we boven kwamen, hadden we beslist dat we de Puflatsch-wandeling zouden doen, goed voor een kilometer of 9. In het begin moesten we de straat volgen, maar al snel w

Lotte maakte ons iets na 9 uur wakker.  We aten havermout als ontbijt.  De Dolomieten waren nog altijd niet te zien.  We reden eventjes naar Latzfons om boodschappen te doen in 'Despar'.  Terug in het huisje was het al snel tijd voor middageten.  We zagen opnieuw de gems naar ons huisje loeren.  Het bleef droog, dus reden we naar boven naar de Kaseregg.  Daar deden we een wandeling van 5.5km.  We zagen al vlug een mooie ree en 3 hagedissen.  Intussen speelden we 'wie-is-het?'.  Omdat het begon te regenen, keerden we al tamelijk snel terug.  In het huisje lazen we nog wat,  Lotte maakte haar eigen stripverhaal en probeerden we Japanse puzzels op te lossen.  Na het eten ging Lotte rond 20 uur slapen.  Het was intussen opnieuw serieus aan het regenen.  We losten nog tot veel te laat Japanse puzzels op.

Het was nauwelijks 20 na 7 toen we gewekt werden door het geluid van jengelende kinderen, die de ochtend van hun oma en opa onder ons wilden "opluisteren" (en de onze erbij).  Nog een uurtje in bed blijven liggen, maar dat heeft ook geen zin... We hebben alledrie veel gelezen en in de namiddag hebben we naar Shrek 4 gekeken en kort met omi & opi geskypet.  De bergen hebben zich niet veel getoond en waren vrijwel de hele dag omhuld met dikke regenwolken (waar het één en ander uitviel). Pas na het avondeten leek het ons een goed plan om even buiten te gaan, om toch een béétje frisse lucht te happen. Toen Lotte naar bed was, lazen we nog wat en zochten we op van welke plantjes en dieren we foto's hadden gemaakt.

We werden wakker om 9 uur, net op tijd om het ontbijt binnen te halen.  Aangezien het slecht weer was, namen we rustig de tijd om te ontbijten.  Daarna reden we naar Castelrotto om te gaan winkelen.  De Poli was ons vorige keer wat tegengevallen, dus gingen we nu de Eurospar proberen.  Er was een marktje bezig, waardoor we helemaal niet konden parkeren.  Een tweede grootwarenhuis lukte ook niet wegens te weinig parking.  Uiteindelijk konden we toch winkelen in de M-Preis.  We smulden van een lekkere frisco en keerden terug naar het huisje.   Na een laat middagmaal werden er oefeningen gedaan en foto's bewerkt.  We namen een douche, aten pudding en keken naar Shrek de Derde.  Intussen viel de regen met bakken uit de lucht, begeleid door donder en bliksem.   Tijdens de aperitief speelden we regenwormen.  We aten pasta en nadat Lotte nog eens had gewonnen met regenwormen, kroop ze in bed.  Wij lazen nog en de foto's werden verder bewerkt.  Af en toe werden we opgeschrikt door een

Het beloofde een prachtige dag te worden: toen we om 9u opstonden, was het al zonnig en warm (en dat op ca. 1600m) en bovendien ontdekten we vanop ons balkon een gems die rustig stond te grazen. Na nog wat te hebben geneusd in ons wandelgidsje, besloten we naar Würzjoch te rijden voor een wandeling rondom de Peitlerkofel.  Op zich geen verre rit, maar wel één met (te) smalle en (te) bochtige baantjes.  Dat betekende dus een paar keer stoppen om Lotte frisse lucht te laten happen.  We verhuisden haar naar de middenste plaats op de achterbank en daar knapte ze wel van op. Het was al na de middag toen we een plekje zochten voor de auto op de Würzjoch.  De parking was volzet en ook langs de kant van de weg was er al duchtig geparkeerd.  En zo werd onze wandeling, nog voor ze begon, al anderhalve km langer.  Van sommige auto's vroegen we ons af of ze daar nog ooit (zonder schade) zouden weggeraken.  Dat bleek 's avonds nogal mee te vallen... Na het stukje asfalt en grindpad. dat we

Iets voor 6 uur werden we wakker door een enorme regenbui.  De regen viel met bakken uit de lucht en af en toe donderde het hevig.  De elektriciteit viel uit en Lotte kwam bang onze kamer binnen.  Onze schoenen die buiten stonden (onder het afdakje) waren natuurlijk goed nat.   We stonden rond 8u30 op en om 9 uur werd het lekkere, uitgebreide ontbijt gebracht.  Intussen was het gestopt met regenen, maar het was zo mistig dat we niets konden zien.  Rond de middag klaarde het op, zodat Lotte wat buiten kon gaan spelen.  We aten soep met de rest van ons ontbijt.  Na de middag vertrokken we aan het huisje voor een wandeling.  Al snel klommen we op een brede grindweg.  Eventjes werd het smal en steil, waarna we weer op een bredere, klimmende weg kwamen.  We passeerden een watervalletje en een riviertje.   Na een brugje over een tweede beekje, moesten we serieus klimmen.  Daarna kwamen we eventjes op een smal paadje.  Al snel kwamen we weer op de bredere weg, maar nu moesten we een hele tijd

Toen we om 9u opstonden, scheen het zonnetje uitbundig.  De Vallüla liet zich weer in volle glorie bewonderen.  Alsof het nog niet moeilijk genoeg was hier weg te rijden. Na het ontbijt werden de laatste spullen in de auto geladen en gingen we de sleutels afgeven in hotel Saladina.  Daar zagen we de mevrouw die vaak het ontbijt doet (en vaak gummibeertjes bij heeft voor Lotte).  Tot in de winter! (nu écht) Via mooie berglandschappen en véél tunnels reden we door Vorarlberg en Tirol het land uit, Italië in, terwijl Lotte op de achterbank aan het knutselen was. Dat Passenger Locator Form  dat zo nodig moest worden ingevuld?  Die test die we alledrie moesten laten afnemen?  Geen haan die ernaar kraaide.  Erger nog: we merkten zelfs de grens niet op. De laatste kilometers verliepen langs bochtige, soms erg steile en smalle wegen.  Een mens zou er de slappe lach van kunnen krijgen. Tenslotte reden we het erf op van het Obergruberhof , waar Lotte al snel verdween in de speeltuin, terwijl Wim