Bielerhöhe - bijna Vallüla - Bielerkopf - Bielerhöhe

We hadden de wekker vanmorgen om 8 uur gezet.  Lotte kwam iets later met een bloedneus onze kamer binnen.  Na het ontbijt konden we iets na 9 uur vertrekken naar Bielerhöhe.  We werden tijdens de rit eventjes opgehouden omdat ze de Silvretta Hochalpenstraße aan het vernieuwen zijn, maar we waren toch iets voor 10 uur al boven.  Nadat Lotte eventjes bekomen was van de rit, begonnen we aan de wandeling.  Het was bewolkt, maar gelukkig regende het niet.  We genoten van het wondermooie uitzicht en vertrokken richting Bielerkopf, weg van de Silvretta-stausee.  Het kapelletje stond open, dus konden we eens binnen gaan kijken.  Al snel begonnen we stevig te klimmen.  Er was nog veel water op het pad, zodat het soms leek alsof we door een riviertje aan het wandelen waren.  

Bij de splitsing naar de Bielerkopf kozen we deze keer richting Vallüla.  De wit-rood-witte aanduidingen werden wit-blauw-wit, een Alpiner Steig!  Het klimmen viel in het begin nog mee, maar vaak liepen we wel op een heel smal paadje, met een diepe afgrond naast ons.  We klommen op een iets breder pad naar een mooie weide waar een heleboel schapen liepen.  We kwamen op een vlakker stuk waar we richting de Vallüla bleven wandelen (en niet richting de Bielerspitz).  De uitzichten bleven langs alle kanten adembenemend mooi.

Af en toe kwamen we een sneeuwveldje tegen waar Lotte direct ging in spelen.  Vaak kregen we een sneeuwbal naar ons toe geworpen, af en toe probeerde ze een kleine sneeuwman of yeti te maken.  We begonnen nu meer te klimmen en moesten af en toe door een sneeuwveld stappen.  Bij een gletsjer namen we een pauze om te eten en een timelapse te maken.  Het begon toen ook wat te regenen.  

Mama en Lotte staken de gletsjer al over terwijl ik de spullen van de timelapse wegstopte.  Nadat ik wat boven het pad de weg probeerde te zoeken, vond ik ze gelukkig terug, intussen al een paar sneeuwveldjes verder.  We zagen de Vallüla al goed liggen, maar het werd te gevaarlijk om nog verder te gaan.  Het werd te glad op de sneeuw en het werd steeds steiler naast ons.  

We keerden op onze stappen terug tot aan de afslag naar de Bielerspitz.  Daar begon het pad opnieuw stevig te klimmen.  De Bielerspitz lieten we rechts van ons liggen en we begonnen aan de afdaling naar de Bielerkopf.  Bij het kruis aangekomen had Lotte nog maar eens een bloedneus (de vijfde al vandaag) en nu bleef het bloed maar stromen.  Toen het wat beter was, daalden we verder af via het steile paadje richting Bielerhöhe.  De schaapjes zaten intussen al heel wat lager.

We stopten nog bij een kunstwerk om naar het middelpunt van de aarde te kijken voor we weer bij de auto kwamen.  We hadden alweer 600m geklommen op 7,3km, maar het was wel op een uitdagend pad!  Lotte kocht nog een marmotje in het winkeltje voor we naar beneden reden.  Nu moesten we een tijd langer wachten voor we de wegenwerken konden passeren.  

We gingen eerst nog winkelen in de Spar.  Toen we terugkeerden naar ons huisje zagen we Daniel in hotel Saladina zitten.  We stopten dus even en deden een praatje met Uli en Daniel.  Donderdagavond komt hij met een fles wijn op bezoek.  

Terug in het huisje aten we een appeltje, een broodje met kruidenboter, wat chips en fish-sticks met rösti.  Ik had intussen de timelapse van de Vallüla gemaakt.  Ik schreef het reisverslag en we lazen nog wat voor we in bed kropen.