Wim & Sara

Toen we wakker werden, pakten we nog wat verder in. We gaven onze winterspulletjes terug en genoten van ons ontbijt. We namen afscheid van Jelle en om 9u45 stond de taxi klaar om ons naar de luchthaven te voeren. We konden (voor het eerst deze vakantie) de mooie kleuren van de zonsopkomst zien. Laatste zicht op de Saija Lodge. De wegen lagen vol met sneeuw, maar in Finland is dat geen enkel probleem om daar door te rijden (aan 80-90 km/h). We zagen nog enkele rendieren en moesten twee keer vertragen omdat er vogels op de weg zaten. Om 11u kwamen we aan op de kleine luchthaven van Kuusamo. Er stond een heel lange rij om in te checken en ook bij de security moesten we een tijdje aanschuiven. Voor we aan de security aankwamen, namen we afscheid van Judith en Lena.  We zaten niet naast elkaar op de vlucht, dus lazen we wat. Na een dik uurtje vliegen landden we op de luchthaven van Helsinki. We kochten een broodje en keken wat rond in de winkeltjes. We gingen op een bankje zitt

Vanmorgen moesten we al om 9u15 klaar staan, dus we zetten de wekker iets vroeger en drukten minder op de snoozeknop.  We kleedden ons lekker warm aan en kropen in de taxi.  Na drie kwartier (waarbij we onderweg enele rendieren zagen, zelfs op de weg) kwamen we aan bij het huis van een rendierhouder: een heel vriendelijke en interessante man (die volgende week 60 jaar wordt), die de geschiedenis van zijn familie koestert en een superschattig hondje (Charpi of Zwartkopje) heeft.  Dat hondje was meteen iedereens vriend en liep overal mee naartoe. Rendieren. We kregen het gezelschap van een groep Britten, maar - zoals Wim het zo mooi zei - dat was een stelletje ongelikte beren die beter een winterslaap zouden houden.  Allereerste mochte we tussen de rendieren om ze (met de emmer) te voederen.  Daarbij moet je wel oppassen voor het gewei van die beestjes.  Blijkbaar lopen de dieren het merendeel van de tijd vrij rond en was het dus niet verbazingwekkend toen er ineens een collega

Na het ontbijt werden we om 10u opnieuw aan het onthaal verwacht om onze helmen op te halen. Daarna stapten we naar onze sneeuwscooters, die iets verder stonden. We kregen een uitgebreide uitleg over het gebruik en het besturen van de sneeuwscooters door Jarno. We zagen er allemaal heel stoer uit toen we gingen vertrekken (daar hadden de helmen heel wat mee te maken!). Klaar om te vertrekken! In het begin was het rijden met zo een sneeuwscooter wel wat wennen. Het stuur beweegt mee met alle oneffenheden en je moet nogal wat kracht gebruiken om echt te kunnen sturen. We vertrokken over het meer. Onze snelheid was ongeveer 20 km/h, maar sneller moest dat voor mij niet. Toen we van het meer af waren en in de bossen kwamen, merkten we dat de sneeuwscooters meer met ons reden dan wij met de scooters. Na 12 km namen we een pauze op een mooi heuveltje tussen twee meren.  Lekkere soep om op te warmen. Het deel na de pauze ging al een stuk vlotter. We kregen de sneeuwscooter ei

Na het ontbijt trokken we onze warme kleren aan om om 10u aan een nieuw avontuur te beginnen: sneeuwschoenwandelen.  In het "boothuis" kregen we rakketten aangemeten en verbazingwekkend lange stokken.  We liepen samen met gids Jelle, met in ons kielzog twee Duitse zussen, nog een Duitser alleen (Klaus) en ten slotte nog het Italiaanse koppen en de tolk-gids Danila. Sara klaar om te vertrekken. We liepen een tijdje over echte paadjes, maar uiteindelijk baanden we ons een weg door het bos, tussen struiken door.  Onderweg zagen we sporen van hazen, vossen,... en kwamen we langs een halfbevroren rivier. Sara en gids Jelle aan het wachten op de Italianen. Na anderhalf uur hielden we halt bij een vuurplaats, bij een brug over een rivier.  Onder die brug zou een otter leven, maar die kregen we helaas niet te zien.  Jelle maakte vuur, we kregen thee en bessensap (uit een berkenhouten tas) en kregen ook een soort doughnut om op een stok te roosteren en in suiker te

Na het ontbijt werden we om 10u verwacht aan het onthaal voor onze langlauftrip. We kregen onze schoenen van Jelle, onze (Belgische) gids voor vandaag. We waren maar met een kleine groep vandaag : enkel wij twee, onze gids Jelle en een Italiaanse gids in opleiding. We kregen onze ski’s. Het viel ons direct op hoe lang, smal en licht die zijn. Na een korte uitleg waren we klaar om te vertrekken. Het voelde in het begin wel wat onwennig aan, vooral omdat we al direct naar beneden moesten skiën. Het was heel moeilijk om het evenwicht te bewaren. Ik raakte met veel geluk beneden. Sara volgde vlot, de Italiaanse ging tegen de grond. Wim op de langlauflatten. We kwamen op het meer en daar begon het vlotter en vlotter te gaan. Sara miste wel eens het spoor en viel. Na een tijdje kwamen we aan een eilandje, waar we even naar boven moesten klimmen en daarna weer naar beneden. Niet iedereen raakte zonder vallen beneden. Het ging vlotter en vlotter en we maakten steeds meer snelheid

Omdat we gisteren uiteindelijk toch laat in ons bedje lagen, waren we nog een beetje moe toen we om 9u gingen ontbijten.  Daarna gingen we terug naar ons huisje om wat extra lagen kleren aan te doen.  Daar moet je dus echt meer dan een kwartier voor uittrekken! Om 10u werden we verwacht bij de hondenkennel om een tocht van 30km te maken, met onze gids van gisteren (Taina), hetzelfde Italiaanse koppel en ook nog een Italiaanse die in de lodge werkte (en echt wel nodig was als tolk).  140 Honden blaften en huilden: "Kies mij, kies mij!"  We kregen elk een papiertje met de naam van vijf honden, die we uit de hokken moesten halen, optuigen en voor de slee spannen.  Wim kreeg Leo, Idia, Indy, Kodiak en Ana; zelf kreeg ik Pirka, Nuget, Snoopy, Frank en Nome.  Jawel, ze hebben alle 140 een naam! Twee van onze husky's (de slimme stuurhonden). Tegen de tijd dat mijn slee klaar was, stond ik al nat in 't zweet.  Er zit nogal kracht achter die beestjes en ze waren

De wekker ging om 8u30. Buiten was het nog heel donker, maar toch begon het wat te schemeren. Na het ontbijt konden we onze extra winterspullen halen. We kregen een dikke overall, handschoenen, wanten, een gezichtsmasker, een dikke muts en warme laarzen. In de voormiddag maakten we een korte wandeling en lazen we nog wat. Als middagmaal kregen we een lekkere zalm-maaltijdsoep.  De Saija Lodge in de sneeuw. Om 13u30 werden we aan de hondenkennel verwacht voor een tocht op de hondenslee achter de husky's. We kregen eerst een uitgebreide uitleg over het gebruik van de slee en daarna mochten we helpen met de honden in te spannen voor de slee.  We mochten de honden mee helpen halen uit hun hok. Die beestjes zijn echt wel heel sterk, je moet ze goed optillen, zodat ze enkel op hun twee achterpoten staan. Als je dat niet deed, gingen zij op wandel met jou, in plaats van omgekeerd.  Gids Taina. Elke slee kreeg vijf honden. Daarna mochten we nog meehelpen om alle h

Om 8u ging de wekker af: tijd voor vakantie!  Enigzins slaperig kropen we uit bed, voor de dagelijkse ochtendrituelen en om de laatste spullen bijeen te zoeken.  Onze kerstboom staat mooi te schitteren in onze living, maar wij gaan een weekje elders de kerstsfeer opsnuiven: in het hoge Noorden, Taivalkovski, Finland.  Net buiten de poolcirkel; daar waar de tegels uit de grond vriezen. Om 9u15 kwam papa ons oppikken om ons naar het station van Tienen te brengen.  Een "plan B" was gelukkig niet nodig: de trein reed (voor een keer) goed op tijd en we kwamen ruimschoots op tijd aan op de luchthaven.  We dropten onze rugzakken af, kregen onze tickets tot op onze eindbestemming (Oulu) en stapten vlot (zonder gepiep zowaar) door de security. Na een rustige vlucht van 2u30, kwamen we toe in Helsinki; een kleine, haast gezellige luchthaven (met parketvloer).  We hadden 45 minuten tussen de vluchten, maar dat was meer dan genoeg.  Het was daar al opvallend donker toen we om 16

Om 4u45 ging de wekker al. We maakten ons snel klaar en trokken de straat over naar de luchthaven. Het duurde nogal voor we de tickets eindelijk hadden. Er stonden wel machines, maar die waren zo ingewikkeld dat er twee personeelsleden bij elke machine stonden. Eigenlijk moest alles toch nog manueel gebeuren. We gingen in de lange rij staan voor de douane en de security. Aan de douane slaagden ze er in om het plastiekje uit Sara's pas te trekken. Gelukkig was dat geen probleem en waren we al snel door de security. We kochten twee flesjes water met de laatste cordoba's. Na het boarden was er opnieuw een security controle. Die hadden we niet verwacht en aangezien water als een gevaarlijk explosief wordt aanzien, moesten we ons pas gekocht water achterlaten. De vlucht vertrok mooi op tijd. We kregen wel wat te drinken, maar een ontbijt was er blijkbaar niet voorzien. Op tijd kwamen we aan in Houston. Daar kwamen we verrassend snel door de immigratie. Voor

Het was erg warm vannacht.  Het open raam zorgde voor wat verkoeling, maar ook voor het irritante heen en weer wapperen van ons muskietennet.  Toch maar venster toe.  Toen de wekker om 7u30 afliep, lagen we al een tijdje wakker.  We lieten ons uit bed glijden en begonnen alvast onze spullen bij elkaar te zoeken (want om 10u moesten we uit onze cabaña).  Iedereen had precies een luie dag, want buiten bazin Anna was er niemand bij het ontbijt. Na het ontbijt en het betalen van de rekening, pakten we onze rugzakken en gingen we nog een paar uurtjes op ons bankje langs het strand zitten, met een boekje in het zonnetje. Tegen half 11 stapten we naar het dorpje, waar we in café Tranquillo een caipirinha dronken met nachos met guacamole en quesadillas con queso.  Ze waren daar inderdaad heel erg "tranquillo": de diensters sleften op hun dooie gemak door de zaak (haast en spoed is zelden goed) en alles ging traag, maar het wa

Toen we rond 7u30 opstonden. was het bewolkt en was er heel veel wind. Na de lekkere eitjes bij het ontbijt, kropen we in de hangmat en ligzetel aan onze kabine, om wat te lezen en de foto's te downloaden. We wandelden wat langs de zee, lazen wat en rustten. Rond 13u30 kregen we lekkere pasta te eten en na het eten gingen we gewoon door met rusten, lezen, genieten van de zee en het mooie weer, ... Het prachtige Little Corn Island. Rond 17u30 trokken we naar het dorp (aan de andere kant van het eiland). We zochten en vonden een restaurantje. We bestelden een caipiriña en aten gegrilde kreeft, met zicht op zee. We dronken nog een caipiriña en keerden in het donker terug naar Derek's Place. We liepen bijna verkeerd, maar dankzij de gps hadden we dat snel door. We zagen enkele padden, hagedissen en vuurvliegjes. Al snel waren we terug in onze kabine, waar we snel in het (te) warme bed kropen. Lekkere kreeft.

Je moet hier wennen aan de golven die breken op het strand en aan het ruisen van de bladeren waaruit het dak van onze hut is opgebouwd.  Binnen lijkt het alsof het stormt, maar niets is minder waar. Paradijselijk Little Corn Island. Om 7u30 ging de wekker: tijd om effectief op te staan, want wakker waren we al een tijdje.  We kregen een lekker ontbijtje met omelet, watermeloen en heerlijk geroosterd brood met een achterliggende smaak van kokosmelk.  Tegen de tijd dat alles opgesmuld was, waren de wolkjes verdreven en scheen de zon volop.  Via het strand en kleine paadjes wandelden we naar The Village (aan het andere eind van het eiland), goed ingesmeerd, maar domweg water vergetend. Het leven is hier zo anders dan thuis.  De enige wielen op dit eiland zijn van kruiwagens en een occasionele fiets.  Tijd heeft geen belang.  De uren verstrijken hier zonder dat je er de vinger op kan leggen waar ze nu eigenlijk naartoe zijn.

We moesten heel vroeg opstaan (4u15), want om 6u15 zou het vliegtuig naar Big Corn Island vertrekken. Toen we om 4u45, 1u30 voor het vertrek aankwamen op de luchthaven, was er nog niet veel te zien. Voor de nationale vluchten was er een klein gebouwtje, met 2 counters. Rond 5u kwam er eindelijk iemand en al vlug hadden we onze bagage ingeleverd, hadden we onze tickets voor de terugvlucht en kregen we grote, blauwe, kartonnen rechthoeken als tickets voor onze vlucht. Onze tickets voor de vlucht naar Little Corn Island. Voor we door de security konden, moesten we eerst nog een tax betalen. Hiervoor werd een nieuwe rij aangemaakt, zodat er nu drie rijen kriskras door elkaar stonden. De vrouw die verantwoordelijk was om deze tax te innen, had zich blijkbaar overslapen, want ze kwam pas na een ganse tijd wachten aan. Toen ze er eindelijk was, hadden we snel het bewijs van de tax en konden we door de security. Die stelde niet zo veel voor. De computer moest niet u

We hadden vannacht allebei niet zo goed geslapen (het was zo warm in onze kamer), dus het was wat later toen we opstonden (rond 8u).  We genoten rustig van ons ontbijtje (na een verfrissend zwempartijtje) en daarna kropen we gezellig in een hangmat om het thuisfront een mailtje te sturen en wat foto's voor hen te selecteren. Even voor de middag zochten we de laatste spullen bij elkaar.  Uit Wim z'n rugzak steekt onze hangmat een heel stuk uit.  De lege ruimte is opgevuld met onze stinkende vuile was.  Dat gaat plezant zijn als we die thuis opendoen.  In mijn rugzak steken onze spullen voor de volgende bestemming: Little Corn Island. Bij check-out regelden we ons vervoer naar de luchthaven van Managua (daar hebben we een hotel geboekt) en lieten we onze rugzakken achter, zodat we nog even het stadje in konden.  We vonden een gezellig restaurantje met lekkere cocktails (piña colada en mojito) en lekkere tapas.  En wegens

We lagen al wakker rond 6u, maar door de ventilator en de airco wat aan te zetten, konden we toch blijven rusten tot 7u30. Na het uitgebreide ontbijt (waar we ook nog de empanada van gisteren opaten) stonden we om 9u klaar voor onze tocht naar Masaya. Onze gids vandaag was Frank en ook Julie ging mee. Na een halfuurtje rijden waren we al bij de vulkaan in Masaya. We kregen eerst een rondleiding in een mooi museum, daarna reden we door naar de top van de vulkaan. Een drive-in vulkaan dus. De auto's moeten daar parkeren met de voorkant naar de uitgang, om in geval van een uitbarsting zo snel mogelijk weg te kunnen. De Masaya-vulkaan. De vulkaan was echt spectaculair. Je kon de overkant niet zien, omdat er nogal veel rook uit de krater kwam. De laatste uitbarsting was op 30 april, dus de vulkaan is nogal actief. Er was ook enorm veel wind, wat het allemaal nog wat ruwer maakte. We wandelden een beetje (met veiligheidshelm op ons hoofd) en trokken daarna

Even na 6u waren we allebei al klaarwakker: te warm, te veel licht,...  Een frisse duik in het zwembad bracht de nodige verkoeling.  We moesten wel muisstil zijn, want het was nog vroeg en alle kamers geven uit op het zwembad. Vanaf 7u30 konden we ontbijten, wat eigenlijk "laat" is volgens onze uren van opstaan.  We namen ruim de tijd om van een rustig ontbijtje te genieten.  Daarna trokken we het stadje in en kuierden we wat rond in de gezellige straatjes,  De keren dat ons een taxirit of rit met paard en kar werden aangeboden, zijn niet te tellen.  We gingen ook naar de bank om wat geld te wisselen.  Je moest hier wel door een metaaldetector (die weliswaar langs alle kanten piepte) en Wim moest zijn fototoestel afgeven, maar hier geraakten we tenminste alletwee (en met rugzak) binnen. Daarna hadden we alweer verkoeling nodig en sprongen we nog eens in het zwembad.  We keerde nog heel even terug naar de stad, voor we

Toen de wekker om 4u00 afging, voelde ik me nog heel moe. De taxi zou er zijn om 4u30, maar om 4u20 werd er al op onze deur geklopt. We maakten snel de rest van onze valies en sprongen in de taxi. Aan het busstation was het nog heel rustig. Rond 5u15 mochten we onze valiezen inleveren. Daarna moesten we nog eens aanschuiven om de documenten voor de grensovergang af te halen. We vulden de documenten in en al vlug zaten we op de Tica-bus, die iets na 6u vertrok. De bus was tamelijk luxueus (niet zo luxueus als in Peru) en reed vlotjes door. Rond 8u00 konden we naar een eerste film kijken : Johny English Reborn. Door naar de film te kijken, ging de tijd een stuk sneller vooruit. Daarna kregen we nog een tweede film, over iemand die een zoo overneemt. De film was nog bezig toen we aan de grensovergang kwamen. Iedereen moest de bus uit, in de rij gaan staan (in de gietende regen!) om dan uiteindelijk een papiertje af te geven en een Costa Ricaanse stempel te krijge

Om 6u werden we gewekt met de tonen van "Welcome to the jungle".  Nochtans laten we vanaf vandaag de jungle achter ons.  Na een copieus ontbijt (fruit, omelet en verloren brood) vertrokken we iets na 7u uit Casa Horizontes en een halfuurtje later namen we met o.a. Johannes en Renate het bootje naar Sierpe.  Onze rugzakken werden aan boord gedragen.  Wij waadden op blote voetjes door de zee tot aan het bootje.  Toen we neerploften, voelden we nog goed dat de trip van gisteren erg hobbelig was.  Toen we door de mangroves voeren, zag ik een wasbeertje naar beneden kruipen. Bahía Drake. Aangekomen in Sierpe namen we met Renate en Johannes de taxi tot aan het hotel waar ze hun auto hadden achtergelaten.  Daar wisselden we de enorme hoeveelheid foto's van Corcovado uit.  De Duitsers waren zo vriendelijk om ons met de auto tot in Palmar Norte te brengen.  Het lange wachten op de bus van 15u01 kon beginnen.  We wandelden wat rond, aten iets en z

Om 4u15 ging de wekker, want we zouden vandaag een ochtendwandeling maken. Na het wegjagen van de mieren die in Sara haar slaapzak waren gekropen, waren we iets na 4u30 klaar om te vertrekken. Het was gelukkig droog, want het had de hele nacht geregend. Het was nog donker toen we vertrokken, dus zochten we met onze zaklamp naar diertjes. We zagen enkele padden, kikkers, insecten, spinnen en vogeltjes. Het werd snel klaar en rustten eventjes aan het strand. Daar zagen we in de verte een krokodil zwemmen. Een pad tijdens onze ochtendwandeling. Om 6u30 waren we terug in het ranger station en konden we genieten van een lekker ontbijt (rijst, bonen, spek en eieren). Na het ontbijt gingen we onze spullen pakken en rond 8u30 waren we opnieuw aan het wandelen. We zagen veel vogeltjes en indrukwekkende bomen. Op een bepaald moment hoorden we een enorm geschreeuw van een spider monkey. Blijkbaar was dit de alarmschreeuw en zou dat kunnen betekenen dat er een grote k

"Today is going to be puma day".  Profetische woorden van de gids.  Rond 5u werden we gewekt door het gebrul van een bende howler monkeys en het kabaal van de bende Belgen in de kamer naast ons.  Een uurtje later ging onze wekker af en maakten we ons klaar voor het ontbijt ( rice and beans natuurlijk).  Tegen half 9 vertrokken we voor een wandeling van meer dan 8u.  Best wel zwaar met zo'n warmte en vochtigheid. Al snel moesten we door de Rio Claro waden, een rivier die (toen) tot halverwege onze kuiten kwam.  Daarom moesten we dus onze sandalen meenemen... We werden de hele dag verwend met de mooiste vogels, aapjes ( spider monkeys , howler monkeys ), coati's, een hertje,... Op een bepaald moment liep ik met de gids voorop (de anderen waren nog in Johannes zijn boek aan het zoeken naar de trogon die we zonet hadden gezien), toen hij ineens stilhield en wees naar het enige dier dat ik van de eerste keer zag.  Op de grond lag - heel rustig (mi

De wekker stond om 5u00, want om 6u00 zouden we vertrekken naar Corcovado. We aten eerst nog een lekker en uitgebreid ontbijt bij Pedro en Yami en iets voor 6u stonden we op de vertrekplaats. We maakten kennis met Johannes en Renate, de twee Duitsers die ons op de tocht naar Corcovado zullen vergezellen. Om 6u15 kwam ook Kenneth, onze gids en tegen 6u30 zaten we op de boot. De golven waren wat hoger dan eergisteren, maar al bij al was het nog altijd een rustig boottochtje. We zagen twee zeeschildpadden (Olive Ridley) die aan het paren waren. Twee Olive Ridley zeeschildpadden. Na de aankomst (iets na 8u), zagen we al vlug enkele mooie vogels (pelikanen, toekan, ...). We hoorden ook het enorm luide gebrul van de brulapen. Iets later begon het hard te regenen, dus haastten we ons naar het Sirena Ranger Station. We kozen een kamer uit en gooiden onze rugzakken daar. Toen we vertrokken voor de eerste wandeling, was het al gestopt met regenen. We zagen al sne

We werden vanmorgen rond half zes gewerkt door een troep aapjes, waarschijnlijk die van gisterennamiddag.  Even later stonden we op, omdat we wilden gaan kijken of de snorkeluitstap naar Caño Island zou doorgaan, maar er was niemand.  We kregen van Yami een copieus ontbijt: een bord fruit (banaan, watermeloen, ananas en papaya) en een omelet.  Tegen de tijd dat de "rice and beans" op tafel stonden, hadden we al lang geen honger meer. "Room with a view", heet dat.  Omdat de snorkeluitstap eventueel om 7u kon beginnen, keerden nog 'ns terug.  Er was nog steeds niemand te zien, dus besloten we maar om een wandeling te maken. Bahía Drake Onderweg kwamen we vooral veel hagedisjes tegen, maar jammer genoeg geen aapjes of zo.  Dat wandelen ging trouwens aan een slakkengangetje.  Het is hier zo warm en vochtig dat zelfs de inwoners van Bahía Drake erover klagen.  We kwamen ook nog het Duitse gezin tegen, waarmee we gisteren die hobbelige b