Wim & Sara

Na een korte nacht wekte de wekker ons om 6 uur.  Om 6u30 waren we allemaal klaar om aan de eclipsdag te beginnen.  Toen we naar de garage stapten, konden we genieten van mooie rode wolken.  Gelukkige hingen die niet te hoog en toen we in Parque Nayar aankwamen, na eventjes tegen de richting in te rijden, was het grotendeels onbewolkt.  We waren er al heel vroeg (om 7u15) en enkel Kris Delcourte was er al. Heel veel volk zou er niet komen.  Omdat we zo vroeg waren, konden we een bankje en tafeltje inpalmen net naast een platformpje waar we de fototoestellen konden zetten.  We aten rustig wat ontbijt en gaven Karin haar eclipsbrilkroontje.  We hadden meer dan tijd genoeg om de fototoestellen te installeren en onze Solar Eclipse Workbench software op te starten. In het begin nam de Canon EOS R geen foto's, maar na een snelle heropstart werkte alles perfect.  We waren blij dat er minder en minder wolken te zien waren voor het begin van de eclips....

Het is amper 6 uur wanneer de wekker afgaat.  De dag die al zó lang aan de horizon gloort, is eindelijk aangebroken: eclipsdag in Mexico! Het is nog donker buiten, dus ik kan zelfs niet zien of er wolken zijn...  We wassen ons, kleden ons aan, halen de drank (water en frisdrank) uit de frigo en nemen de laatste spullen klaar.  In de living/eetkamer van onze eclipsvrienden, die voor de laatste keer dienst doet als War Room , hangt een sfeer van opwinding. Wanneer we onze neus buiten de deur steken, zien we aan de horizon roze wolken hangen.  Oei?  Of gewoon mooi nu en straks weg? We hobbelen en slalommen rond de kraters in het asfalt achter Marnik & co aan.  Het is gelukkig nog rustig op de baan, zodat onze korte contramano  snel en zonder erg kan worden opgelost. Wanneer we de parking van Parque Nayar opdraaien, staat er welgeteld één auto (die van Kris Delcourte).  Het poortje zit los en we stappen binnen om het ideale plekje uit te zoeken....

Het is nog maar 7u wanneer de kerkklokken om het kwartier op hun eigen, vreemde manier beginnen luiden.  Een klein raampje in onze slaapkamer, helemaal bovenaan de muur, laat een blik toe naar buiten.  Bewolkt... Een gezonde spanning is haast tastbaar in de War Room .  Vandaag moeten we op zoek naar een aantal potentiële waarneemplekken, waaruit we dan eventueel morgen pas, last-minute , kunnen/moeten kiezen. Rond eclipstijd (C2) komen we aan bij wat dan nog "Plan A" is: park Él Tecuán.  Ze verwachten hier morgen 1000 man (geen idee waar die allemaal gaan parkeren), ze hebben informatiepanelen en de lokale Scouts staat paraat om te helpen.  Maar het is hier stoffig, erg stoffig.  We rijden (lichtjes ontgoocheld) met haast onherkenbare auto's het park weer uit en "Plan A" wordt prompt (en unaniem) gedegradeerd. We rijden achter Marnik een onooglijk dorpje binnen (Pino?) waar ze - denk ik - nog nooit toeristen hebben gezien en voor het eerst vinden we iets da...

Om 6 uur begon Lotte Sinterklaasliedjes te zingen in haar bedje.  Ze leek heel goed gezind en klaar voor de eclips.  Lotte kroop nog eventjes bij ons en rond 7u30 kropen we uit bed.  We namen de laatste spulletjes klaar en genoten van een ontbijtje. Om 9 uur vertrokken we naar Alcohuaz, tot bij het huisje van Marnik en Karin.  Het was nog heel rustig op de weg (en op het aarde-wegje).  De huisbaas van Marnik en Karin voerde ons naar het begin van de klim.  Gelukkig maar, want zonder Rodrigo hadden we zeker een uurtje langer moeten wandelen.  Onder een stralend zonnetje klommen we hoger en hoger.  Lotte haar beentjes begonnen pijn te doen, maar na twee uurtjes wandelen, met 450 meter klimmen op een dikke twee kilometer, kwamen we bij een mooi plekje waar de verduisterde zon te zien zou zijn.  Flink gewandeld van Lotte, want de laatste kilometer was echt wel zwaar. Iets na 12 uur konden we ons installeren.  Het pick-nick d...

Ons filmpje over onze eclipsreis naar het Westen van de VS is eindelijk klaar! Hopelijk kan je meegenieten van de mooie natuur in de VS.

Ook al was het voor mij de vierde keer dat ik een totale zonsverduistering zou beleven (na Oostenrijk in 1999, Turkije in 2006 en een mislukte in China in 2009), toch was ik op zijn minst even nerveus dan de vorige keren.  Toen ik de gordijnen opentrok en naar buiten keek, waren er toch wat wolkjes, ook al voorspelden de weersites schitterend weer.  Tijdens het ontbijt werd ik alleen maar nerveuzer bij het zien van al de andere eclipswaarnemers.  Het werd toch al iets beter toen we samen met Tim en Frederika konden vertrekken richting Grand Teton National Park.  Aangekomen bij onze waarneemplaats viel de stress helemaal weg: een prachtige locatie met zicht op de Grand Teton en de andere kant op de Gros Ventre rivier.  Er waren nog enkele wolkjes, maar alleen maar heel laag aan de hemel. Bij het eerste contact waren alle wolken verdwenen en stonden de fototoestellen en de verrekijker klaar.  Door de verrekijker konden we voor het eerst een hap...

Het was amper kwart na zes toen de wekker afging (en vijf minuten later de back-up wekker: beter geen risico's nemen...).  Slecht geslapen (eclipsstress!)...  Ik durfde - ondanks de goede weersvoorspellingen - de gordijnen niet openen.  Zou het vandaag, de derde poging (na Oostenrijk in 1999 (wolken!) en China in 2009 (regen!)), eindelijk lukken?  Ik ben alleszins nog nooit met zo'n mooi weer opgestaan op de dag van een zonsverduistering... De ontbijtzaal zat op dit vroege ochtenduur al bomvol met mensen die (bijna) allemaal een eclipsshirtje droegen.  De ene nerveuzer dan de andere.  Wij waren allebei alleszins behoorlijk nerveus. Onze vrienden Tim en Frederika waren vanmorgen (om 4u al) vertrokken uit West-Yellowstone, met kindjes Joren en Anaïs, om samen met ons naar de eclips te kijken.  Het was toch een opluchting dat ze vlot (en tijdig) bij ons hotel waren. We hadden enkele mogelijke locaties om de eclips te gaan bekijken, maar to...

Het is nauwelijks half vijf gepasseerd als de telefoon de eerste keer rinkelt.  Een gevoel van nervositeit klemt zich om mijn maag.  Pas als we gewassen en gekleed zijn, durf ik de gordijnen opentrekken.  En het is... bewolkt.  Nog voor het afgesproken uur zit iedereen op de bus.  Rijden maar! Aangekomen op het waarneemterrein zonk de moed me in de schoenen: het regende.  Tegen de tijd dat ons ontbijtje was binnengespeeld en het eerste contact achter de rug was, konden we tussen de wolken door de partieel verduisterde zon ontwaren.  We koesterden hoop en Jan telde voor iedereen de minuten af tot totaliteit.  Padden kropen weg, alle libellen verdwenen en eenden waggelden naar hun nest.  Een mysterieuse sfeer daalde neer op het waarneemterrein.  Even voor het tweede contact trok alles toe, maar Jan telde verder af.  Waaiers werden bovengehaald, de goden werden aanbeden, dansen werden uitgevoerd, maar niets hielp....