Wim & Sara

Het was even na middernacht toen we wakker werden van een zachte “boenk”: Lotte was uit haar bedje gevallen en sliep rustig verder op de grond. Aangezien ze daar precies wel goed lag, hebben we haar maar laten liggen (i.p.v. haar te wekken als we haar zouden optillen). Zo sliepen we nog verder tot 7u30. We maakten ons op ons gemak klaar en gingen naar de ontbijtzaal. Het weer was intussen helemaal omgeslagen (regen en mist). De winkelstraat was nog rustig, want alle winkels waren nog gesloten. Ik bleef met Lotte aan een tafeltje zitten, terwijl papa op zoek ging naar lekkernijen voor zijn meisjes en zichzelf (zalm, pannenkoeken, omelet met truffel,...). Gelukkig was Lotte beter in vorm dan gisterenavond! Na ons ontbijt was het weer een bedrijvigheid van jewelste in de winkelstraat. We speelden wat in onze kajuit en even voor 10u daalden we af naar de vierde verdieping, naar onze auto. Wel grappig om te zien hoe sommige mensen vertwijfeld alle rijen afspeurden, in de hoop hun a...

Lotte had flink geslapen in het grote bed. Ze werd rond 7u30 wakker door het lawaai van een grote vrachtwagen. We genoten van een heel uitgebreid ontbijt met kleine chocoladekoekjes, zalm, pannenkoeken, ... Het was lekker zonnig, dus konden we na het ontbijt in T-shirt naar buiten richting het skimuseet. We namen al enkele spullen mee die we in de auto staken. Aangezien de ingang van het ski-museum boven aan de schans was, en wij beneden stonden, besloten we om te kijken of er beneden al iets te beleven viel. We konden inderdaad beneden al genieten van de gigantische Holmenkollen-schans. Je kon zomaar het stadion binnenwandelen. De schans is echt wel enorm: niet te geloven dat daar mensen vanaf springen en het nog overleven ook. Er zijn ook enorm veel zitplaatsen voor de supporters. Vanop die zitplaatsen moet je een fantastisch zicht hebben op de springers. Wij vonden het in ieder geval al indrukwekkend hoe ver en hoe hoog (of diep) er gesprongen wordt (ook al ligt er nu...

Om 8u15 ging de wekker af. We hadden allebei slecht geslapen (Lotte gelukkig niet), want we hadden te veel water gedronken en we vonden onze draai niet. We aten pudding (met gehakte chocolade) als ontbijt en daarna konden we met de stootkar de laatste spullen naar de auto brengen. Lotte vond het niet alleen superleuk om op de lege kar te zitten (al dan niet met papa erbij – en mama maar duwen) maar ook om te “helpen” om de volle kar naar de auto te duwen. Rond 10u15 trokken we het hek definitief achter ons dicht: het hek dat niet bedoeld is om de schapen op het terrein te houden maar eraf. De eigenaars hebben we niet gezien (een beetje raar om zo te vertrekken). De afdaling naar de E6 (via haarspeldbochten) verliep alleszins al beter dan gisteren! Het stuk tot in Lillehammer loopt door het Gudbrandsdal, het langste dal van Noorwegen, langs de Lågen-rivier. We hielden een korte stop in Ringebu om even de 13-eeuwse staafkerk te bekijken en de beentjes te strekken. Op z...

We waren blijkbaar allemaal uitgeput, want het was al bijna 10 uur toen Lotte wakker werd. Na een flink ontbijt (eerst boterhammetjes, dan pas de fles) ging Lotte heel succesvol op het potje (grote en kleine boodschap).  Aangezien het al zo laat was en omdat de zware wandeling van gisteren nog in de benen zat, beslisten we om met de auto naar Blåhø, de berg met de zendmast die we van bij het huisje kunnen zien, te rijden. Het was al 11u45 toen we vertrokken. Lotte vond de afdaling van Høvringen naar de E6 niet zo plezant, want toen we net op de E6 zaten, moest ze overgeven. Op een rustige, mooie parking verversten we haar kleertjes en liepen we wat rond. We reden over een mooie weg, omringd door beboste bergen richting Vågå. Daar begon de echte klim. Al snel reden we over een onverhard weggetje via haarspeldbochten naar boven. Na het betalen van de tol (50 Kr) werd de staat van de weg alleen maar slechter. Veel stenen zorgden er voor dat we niet sneller dan 30km/u ko...

Het was rond half negen toen we wakker werden uit ons deugddoend slaapje. De zon scheen, Lotte stond te “zingen” in haar bedje,...: heerlijk om zo aan de dag te beginnen (en er stonden ook nog potjes pudding op ons te wachten). Na ons ochtendritueel reden we met de auto het kleine stukje tot aan de andere kant van het almdorpje, tot aan de parking van de Brekkeseter-hutten. 't Was eigenlijk een beetje onnozel om voor die anderhalve kilometer de auto te nemen, maar anders zou de wandeling nog langer worden dan ze al was. Eerst moesten we tussen de hutten door wandelen om dan via een poortje op het echte pad terecht te komen. Dat steeg licht maar lag er wel gemakkelijk bij. We volgden de loop van de Høvringsåe-beek en moesten enkele zijbeekjes oversteken, maar we konden onze voeten drooghouden vandaag (ja, ik ook!). Even voorbij een almboerderij kwam het Høvringsvatnet-meer in het zicht. Op de terugweg zouden we langs de oever lopen, maar nu namen we een smal pa...

Iets voordat de wekker afliep om 8u15 trok Lotte de gordijnen een beetje open om naar buiten te kijken. Na het ontbijt ruimden wij alles verder op en laadden de auto in. Toen alles was ingeladen, bleek de sleutel van het huisje vermist. We konden dus alles opnieuw uitladen en leegmaken op zoek naar de sleutel. Net toen we het zoeken wilden opgeven, dook de sleutel op in onze dagrugzak. Was Lotte te ijverig geweest en had ze de sleutel mee helpen opruimen? Om 10u05 konden we dan eindelijk gaan uitchecken. Het gebroken bord vonden ze geen enkel probleem. We stapten in de auto richting Røros, een rit van twee uur. Gelukkig zijn de wegen in dit deel van Noorwegen veel breder en in heel goeie staat. We zijn de ganse dag geen tunnel tegengekomen. Het berglandschap veranderde al snel in een heuvellandschap, vol met sparren.  Niet zo ver van Røros zagen we een hertje zitten en nog iets verder zagen we twee kraanvogels. Indrukwekkend! Lotte maakte zich intussen meerdere keren...

Het lange slaapje moet Lotte deugd gedaan hebben, want om kwart na acht stond ze vrolijk te springen en te kirren in haar bedje. Dat ze er voor de wekker was, vonden we niet erg, want het ging mooi weer worden en we hadden een lange wandeling op het oog: dagtocht nr. 37 uit de verzopen Dominicus-wandelgids: de beklimming van de Snøhetta, de hoogste top van Dovrefjell (lange tijd dacht men dat dit de hoogste top van Noorwegen was – voor de exploratie van Jotunheimen). We namen dus ook maar een stevig ontbijt van trollenpap en reden een halfuur met de auto tot de pijlen “Viewpoint Snøhetta” en “Snøheim” ons in de war brachten. De rechtste weg (naar Snøheim, het beginpunt van onze wandeling) bleek een tolweg, verboden voor particuliere voertuigen. De shuttle die we blijkbaar hadden moeten nemen, was een kwartier eerder vertrokken (en de volgende ging pas in de namiddag). Tot zover onze plannen. We besloten dan maar om de linkse weg te volgen tot aan de parking en tot aan het uitzi...

Lotte maakte ons iets voor 9u wakker, maar aangezien de wekker om 9u stond, was dat perfect op tijd. Het zag er niet zo mooi weer uit buiten: mistig en grijs. Na ons ontbijt en het uittesten van onze nieuwe tassen voor chocomelk, deed Lotte haar grote boodschap op het potje. Flinke meid! We maakten ons klaar voor de wandeling van vandaag: 'Den Gamle Kongevegen', de oude koningsweg van Oslo naar Trondheim. Deze wandeling passeert aan het hotel, dus vandaag moesten we niet met de auto rijden. Dat deed ook wel eens deugd. We zagen dat er een sauna is in het hotel, misschien wel interessant om binnenkort eens te proberen.  De weg begon al direct met een heel stevige klim. Gelukkig lagen er niet al te veel stenen, zodat we goed konden doorstappen. Het eerste deel van de wandeling was door een bosje, maar al snel zaten we boven de boomgrens. Intussen was het zonnetje beginnen schijnen, dus was het wel warm tijdens de klim. Het paadje was breed en bestond uit lange rech...