Wim & Sara

De voorbije jaren hebben we heel wat van de wereld gezien. Tijdens onze vakanties in Europa hebben we heel wat timelapse filmpjes gemaakt en dit compilatiefilmpje toont hoe mooi de natuur in Europa wel is.  Deze nieuwe versie bevat de nieuwe filmpjes van onze vakanties in 2020.

Vanmorgen werden we niet gewekt door ronkende motoren maar door de wekker, die ons om 7u pijnlijk duidelijk maakte dat de vakantie nu écht wel voorbij is. Na het ontbijt werden de laatste spullen ingeladen en ging ik nog 'ns rond met de borstel, zodat we tegen 8u20 konden vertrekken. Op een snelle stop om broodjes en enkele snelle pipi-pauzes na, stopten we enkel om te tanken en te eten.  Voor dat laatste waren we helaas op een erg vuile parking beland, die vergeven was van de wespen... Even na 17u reden we de autostrade af in Tienen, maar we moesten nog een heel eind omrijden, omdat er een bobijn van een camion was gevallen op een rond punt en de takelwerken bezig waren. Mits een korte stop voor frietjes, waren we rond 17u40 thuis.  Wij laadden uit en ruimden op, terwijl Lotte haar hartje ophaalden met haar speelgoed en knuffels.

Lotte liet ons vanmorgen tot 9 uur liggen.  Slapen deden we al een tijdje niet meer, vooral door de racende auto's wat verder in de straat.  Na een lekker puddingontbijt deden we nog wat origami. Om 10u15 vertrokken we naar Bartholomäberg.  Het was bewolkt, maar gelukkig niet aan het regenen.  We begonnen direct met een serieuze klim, maar het eerste deel was gewoon op de weg, dus konden we goed doorstappen.  De uitzichten waren wel heel erg mooi.  Gelukkig werd het paadje na een kilometer wel smal. We rustten af en toe in een skilift die dienst deed als bank.  De klim stopte bij een paardenweide, met een prachtig, net gerestaureerd kapelletje.  We aten een koekje en begonnen aan een kleine afdaling op een grote weg.  Na een laatste kleine helling kwamen we aan bij de Fritzensee: mooi, maar wel veel kleiner dan gedacht. We aten op een bankje terwijl het fototoestel een timelapse aan het maken was.  Een fietser stopte eens om naar het fototoestel te kijken omdat hij dacht dat het ee

Nog voor 7u werden we wakker door de race-auto's die nog snel naar boven scheurden.  Om 8u zwol het geluid van motoren aan: de start van de wedstrijd, tijd voor ons om op te staan (verder slapen ging toch niet met al dat lawaai).  Tijdens het ontbijt was het soms dikke file voor de deur, omdat het verkeer werd tegengehouden, zodat de (overjaarse) heerschappen in hun bolide de bergen (letterlijk) onveilig (en lawaaierig) konden maken. Het regende weliswaar (nog) niet, maar echt goed weer was het nu ook weer niet, dus bleven we eerst nog wat in het huisje.  Tijd om rustig te ontbijten, te spelen, oefeningen te doen,...  De vermoeidheid hangt er wel wat in... We reden toch tot in Gaschurn, waar we eerst broodjes kochten en daarna de lift de berg op namen.  De top zat helaas in de wolken, dus herzagen we ons picknickplan maar snel.  We speelden (Lotte vooral) wel nog een beetje in het avonturenpark, maar gingen snel terug naar beneden, omdat het zo koud was.  Wat een contrast met giste

Lotte kwam ons rond 8 uur wakker maken, maar we bleven nog een halfuurtje liggen.  Na het ontbijt trokken we naar het winkeltje in Gargellen om broodjes te kopen.  We namen de gondellift en om 10u20 konden we beginnen aan het Schmugglerpfad.  We begonnen direct met een klimmetje, op grote, brede wegen.  We zagen al snel een hermelijn lopen.  Het vinnige diertje sprong gezwind over de rotsen. Na een afdaling werd het pad smaller en begonnen we aan een zware klim, die ongeveer twee kilometer lang was.  We waren blij toen we in Zwitserland aankwamen, want toen hadden we al een groot stuk van de klim achter de rug.  We genoten van een koek en begonnen aan het tweede deel van de klim.  We klommen voort op een smal pad, met een enorm diepe afgrond langs de twee kanten.  Het pad werd breder, maar ook een heleboel steiler.  We moesten ons soms naar boven trekken aan kabels, op andere momenten moesten we op handen en voeten naar boven klauteren.  We klommen veel sneller dan de meeste andere wan

Na een lange en absoluut deugddoende slaap, stonden we even na 8u op,  Na ons ontbijt vertrokken we met de auto naar Bielerhöhe.  We maakten nog een tussenstop in Gaschurn voor verse broodjes en daarna kon het bochtenwerk van de Silvretta Hochalpenstraße beginnen.  Het landschap is hier zomer en winter betoverend! Op Bielerhöhe was het erg druk: de parkings stonden goed vol en we moesten verder rijden tot in Tirol om een plekje voor de auto te vinden. We trokken onze wandelschoenen aan, hesen de rugzakken op onze rug en wandelden naar het winkeltje om nieuwe belletjes te kopen voor aan onze skistokken (of voorlopig aan onze wandelrugzak).  Daarna staken we de straat over om écht aan onze wandeling te beginnen. Aanvankelijk ging het over een breed pad, langs de Schleplift  en door een paardenweide, maar daarna klim het onophoudelijk, over een smal paadje met veel stenen en soms ook water dat zich een weg naar beneden baande.  We zouden een rustige wandeldag houden en het was ook niet ve

We kropen om 8u30 uit ons zachte bed.  Na het ontbijt reden we naar Gaschurn om daar de Versettla-lift te nemen.  Voorbij het midden-station zagen we dat piste 60 helemaal open lag wegens werken.  Toen we boven waren, begonnen we direct met een zware (en lange) klim, via piste 64. Vaak liepen we over een hoop steengruis: minder makkelijk, maar Lotte vond dat veel leuker.  Hoe meer we klommen, hoe mooier de uitzichten werden.  We zagen vaak de Kopssee liggen.  Iets voor de eerste top zagen we meer en meer kleine meertjes.  Na een uurtje klauteren waren we boven op de top van de Versettla, waar enkel een groot steenmannetje stond.  Het was nogal druk op de top, dus aten we een welverdiende koek iets verderop.  We bleven niet te lang zitten en gingen op weg naar de tweede top.  Het ging maar heel eventjes naar beneden voordat we opnieuw serieus moesten klimmen.  Gelukkig was deze klim minder moeilijk.  Na in totaal twee uur wandelen stonden we boven op de Madrisella, aan het grote kruis. 

Om 8u stonden we op.  Lotte was even daarvoor al de living binnen gegaan en had de pudding (ons ontbijt) al ontdekt. Het weer zag er niet bepaald veelbelovend uit, maar toch reden we naar het Brandner Tal, over talrijke brugjes en via een bochtige weg door het bos. Het begon zelfs te regenen, maar met de moed der wanhoop parkeerden we ons aan het einde van het dal en namen de grote, (sinds juli) vernieuwde gondel de berg op.  Daar werden we getrakteerd op een fantastisch uitzicht op de Lünersee (een stuwmeer) en de ruwe bergen errond. We begonnen aan de wandeling rond het meer in tegenwijzerzin, over een weinig uitdagend pad.  Op een hoogte zagen we de Totalphütte liggen en weer droomden we luidop van een huttentocht door de bergen.  Maar da's voor volgend jaar!  Nu vervolgden we onze weg rond de Lünersee, tot aan de Lünerseealpe. Daar namen we een smal paadje, weg van het meer, de berg op, richting Gafalljoch, Zwitserland.  Zodra we bij de hut uit de buurt waren, zochten (en vonde

Lotte en ik kropen om 8 uur uit bed.  Mama bleef nog een uurtje langer slapen.  Het was hard aan het regenen, dus hielden we het vandaag rustig.  Mama deed oefeningen, Lotte las wat en ik experimenteerde wat met het maken van een timelapse.   Na de middag gingen we inkopen doen in de Spar in Gaschurn en in de Intersport.  Daarna gingen we nog eventjes binnen bij Dieter Lang.  Daniel was enorm blij toen we hotel Saladina binnenstapten.  Tijdens een biertje van het huis praatten we wat bij.  We stopten nog eens bij de Intersport in Sankt-Gallenkirch.  Terug in het huisje lazen we nog wat.  Daarna speelden we La Cucaracha. We aten Cevapcici.  Lotte kroop om 19u45 in bed.  Wij lazen nog voor we gingen slapen.

Volgens de voorspellingen zou het vandaag slecht weer worden na de middag, dus waren we er niet rouwig om dat we "al" om 8u wakker waren.  Om 10u waren we met de Grasjoch en Hochalpila Bahn  al tot boven op de berg geraakt  Daar vergaapten we ons aan de mooie uitzichten, alvorens we aan de afdaling begonnen, naar de Grasjoch. Het brede pad lieten we voor wat het was en we namen een alternatief smal paadje dat naar beneden kronkelde.  Een waakmarmot had ons intussen opgemerkt en floot de longen uit z'n lijfje, vanop een grote steen vlak voor z'n holletje. We vervolgden onze weg langs een enkel smal paadje, terwijl we aan Lotte uitlegden hoe je hier in de winter kan skiën (ook door de skitunnel). Even boven de Grasjoch weken we even van het pad af om ons picknickdekentje te spreiden, ook al was het nog vroeg. We namen de Grasjoch Bahn  weer naar beneden en reden terug naar het huisje.  Omdat het slechte weer uitbleef (en we toch een kaart hebben voor de liften), reden

We lagen rond 8 uur wakker en Lotte kwam iets later onze kamer binnen.  Na ons ontbijt trokken we naar de Grasjoch-lift.  We kochten een pas voor de liften voor de komende dagen en zaten al vlug op de lift naar boven. We zochten eerst nog wat naar het begin van het pad, maar om 10 uur konden we echt beginnen aan onze wandeling.  We genoten van de prachtige uitzichten tijdens een eerste klimmetje.  Lotte verloor al snel haar tand die al een hele tijd heel erg los stond.  We kwamen een paar kleinere meertjes tegen, waar Lotte natuurlijk direct met veel plezier stenen begon in te gooien. Na een stevige afdaling kwamen we bij Alpe Gues: een prachtig meertje en wat mooie gebouwen.  We namen rustig de tijd voor een koek en begonnen dan aan een zware klim.  Op een afstand van 2,5km moesten we 550 hoogtemeter overbruggen.  Het was dus enorm steil!  Gelukkig stapte Lotte flink door.  Na 45 minuten klauteren kwamen we bij het eerste, heel mooi gelegen Alpe Gues-meer. Nog eens een halfuurtje late

Om 9u stond ik op en trof mijn twee schatjes aan in de living, allebei naarstig bezig aan hun reisverhaal.  Het regende fel, dus kon ik na het ontbijt zonder schuldgevoel oefeningen doen, terwijl er druk Lego werd gebouwd. Even voor de middag reden we gauw naar Sankt-Gallenkirch om inkopen te doen.  We aten in ons huisje en kort na de middag reden we naar Gaschurn.  Een aardige klim door een weide en over smalle bospaadjes bracht ons tot bij de Kanzel , een uitkijkpunt met een wapperende rood-witte vlag, van waaruit je een mooi uitzicht hebt over Gaschurn. In plaats van op onze stappen terug te keren (ah nee, want dat doen we niet graag), klommen we nog verder, tot we op de Tafamunt Trail uitkwamen.  Uiteindelijk namen we een zijweg en begonnen we dan toch te dalen, aanvankelijk op een brede Schotterweg , daarna op een alternatief paadje door een intens bemost bos. We wandelden niet meteen naar de auto, maar namen een kleine omweg langs ons kapelletje (Maria Schnee) en het dalstation,