Lünersee

Om 8u stonden we op.  Lotte was even daarvoor al de living binnen gegaan en had de pudding (ons ontbijt) al ontdekt.

Het weer zag er niet bepaald veelbelovend uit, maar toch reden we naar het Brandner Tal, over talrijke brugjes en via een bochtige weg door het bos.

Het begon zelfs te regenen, maar met de moed der wanhoop parkeerden we ons aan het einde van het dal en namen de grote, (sinds juli) vernieuwde gondel de berg op.  Daar werden we getrakteerd op een fantastisch uitzicht op de Lünersee (een stuwmeer) en de ruwe bergen errond.

We begonnen aan de wandeling rond het meer in tegenwijzerzin, over een weinig uitdagend pad.  Op een hoogte zagen we de Totalphütte liggen en weer droomden we luidop van een huttentocht door de bergen.  Maar da's voor volgend jaar!  Nu vervolgden we onze weg rond de Lünersee, tot aan de Lünerseealpe.

Daar namen we een smal paadje, weg van het meer, de berg op, richting Gafalljoch, Zwitserland.  Zodra we bij de hut uit de buurt waren, zochten (en vonden) we een plekje om te picknicken, met enkele marmotjes in de buurt (zelfs een paar heel kleintjes).  Daarna vervolgden we ons pad de berg op, langs tamme koeien, tussen de (hoge) bloemen, een oud tolhuisje, over een paadje dat steeds steiler en geaccidenteerder werd.  En toen stonden we ineens bij een bord met Schweiz aan de ene kant en Österreich aan de andere kant.

Het uitzicht was prachtig, overal waar we keken: diep onder ons lag de Lünersee aan de Oostenrijkse kant en aan de Zwitserse kant zagen we in de diepte de koeien van het sappige groene gras eten (veel trager volgens twee lustige Herrschaften).  En dan die ruwe bergen, waarlangs uitnodigende paadjes omhoog slingerden!

Na een koekje op Zwitsers grondgebied, merkten we dat het weer aan het verslechteren was, dus daalden we de berg maar weer af langs waar we naar boven waren gekomen.  We kregen nog wel een buitje over ons, maar dat duurde gelukkig niet lang.

Toen we - via de andere oever - bijna de stuwdam hadden bereikt, slingerde het pad nog even stevig naar boven (en weer naar beneden) en met een dikke 9km op de teller kwamen we weer bij het vertrekpunt.

Lang moesten we niet wachten op de lift (ze gaat erg snel en het is ook niet zo ver) en al snel stonden we weer op de parking bij de auto.

Terug in het huisje deed ik wat oefeningen en na de douche was het al zo laat dat we besloten naar Gaschurn te rijden om bij de Italiaan te gaan eten.  Bij Lotte ging het licht stilaan uit (ze keek rond in het restaurant toen ik vroeg of haar licht aan het uitgaan was om te zien wat er met de verlichting gebeurde).  Bij het betalen, kregen we nog een drankje aufs Haus en Lotte kreeg niet alleen een lolly maar ook nog een ijsje van de vinnige.

Terug in het huisje staken we onze Bergsteigerin meer meteen in bed (het was al na 21u).