Posts

Posts uit 2019 tonen

Gaschurn - Roosbeek

Lotte maakte ons rond 7u30 wakker.  We pakten alles verder in en ontbeten.  Toen we klaar waren om te vertrekken, reden we eerst nog eens naar de Spar om broodjes te kopen.  We tankten de auto nog eens vol in Sankt-Gallenkirch en vertrokken dan om 9u10 richting Roosbeek. De terugweg verliep vlot.  In Oostenrijk moesten we wel twee keer wegenwerken passeren.  In Duitsland vielen de wegenwerken voor één keer nogal mee.  We stopten pas een eerste keer om 12u30 in Ludwigsburg om te picknicken.  Om 15u30 maakten we eventjes een sanitaire stop en pas in België stopten we nog eens om te tanken.  Om 17u30 waren we al terug thuis.

Gaschurn

Afbeelding
Rond 8u stonden we op.  De wolken en de mist van gisteren waren gelukkig verdwenen!  Nauwelijks een uur later had ik me in mijn looptenue gehesen en vertrok ik lopend via de Tafamunt Trail  de berg op.  Dat lopen zou ik niet lang volhouden, want het single-trail  pad was erg steil: op ocharme 4km moesten meer dan 600 hoogtemeters overwonnen worden: zelfs powerhiken  was niet evident!  Maar dat verfrissende bronnetje op het hoogste punt!  En die uitzichten!  En ja, ook dat plezier!  Normaalgezien dender ik bergjes naar beneden, maar zelfs dat was schier onmogelijk: alweer steile paadjes, een stevige afgrond, een gladde ondergrond,...  Beter niet te veel risico's nemen. Terwijl ik nog onder de douche stond, was het Wims beurt om de berg op te klefferen.  Omdat het zo'n heerlijk weertje was, ging ik met Lotte naar Maria Schnee , waar we op het picknickdekentje een gezelschapsspelletje speelden (en koekjes aten) in afwachting van papa. We bakten wat broodjes als m

Bielerhöhe

Afbeelding
Lotte floot ons iets voor 8 uur wakker.  Mama bleef nog eventjes rusten terwijl wij begonnen te knutselen.  Toen mama net wakker was, trokken de wolken snel weg en konden we genieten van het zonnetje.   Na het ontbijt trokken we naar Bielerhöhe.  Na een dikke 30 haarspeldbochten en vele foto-pauzes kwamen we boven aan.  Het was nog altijd lekker zonnig en niet te koud.  We begonnen aan de wandeling rond het stuwmeer.  In het begin was het nogal moeilijk om Lotte vooruit te krijgen, maar na onze eerste koekjespauze (na iets meer dan twee kilometer) ging het gelukkig beter. We kwamen een auto tegen met achterop een hertje.  Volgens Lotte waren het brave meneren die voor het diertje zouden zorgen omdat het ziek was.  Wij dachten dat ze het diertje wel zouden verzorgen met lekkere kruiden... Op het verste punt zagen we de Piz Buin liggen en nadat we een brugje waren overgestapt, zochten we al snel een plekje om te eten en om een timelapse te maken.  Na ons middag

Gaschurn

Afbeelding
Lotte was al even aan het stommelen, maar om 8u kon ze écht niet meer wachten.  Terwijl papa een halfuurtje ging lopen, zorgden Lotte en ik voor een uitgebreid ontbijt met yoghurt, appel, een eitje en bubbels. Het blééf maar regenen en de hele dag binnenzitten is écht niks voor ons.  Dat in combinatie met kleine oortjes die niet al te goed werken... In de namiddag reden we toch maar naar Gortipohl om de twee overige caches te zoeken.  Voor de eerste moesten we zoeken in de buurt van een gesloten Schnitzelhaus , maar omdat we ons indringers voelden, staakten we onze poging om de doos boven te halen maar snel vooraleer er iemand ons van het erf zou verjagen.  Maar het paadje ernaartoe, door het bos, was wel tof. Even verderop, bij de Kneippanlage , hadden we meer succes.  Het was weliswaar veel te koud om door het water te waden, maar Lotte liet zich het bronwater smaken en werd nu pas echt doornat.  Maar plezant was het wel.  Toch maar even droge kleren aangetrokken

Gaschurn

Lotte floot ons rond 8 uur wakker.  Na het ontbijt ging mama een halfuurtje lopen.  Wij speelden intussen gezelschapspelletjes (doolhofje).  Toen mama terug was, kropen de meisjes lekker lang in bad.  Daarna speelden we nog wat verder doolhofje en Lotte won keer op keer.  We stapten naar de Spar om wat brood te kopen en na wat kriebelspelletjes aten we lekkere boterhammetjes.  We reden naar Gortipohl om te geocachen.  In de regen en in de kou vonden we toch 7 van de 9 SpaGo-caches tijdens een wandelingetje van 4 km.  Het was echt wel kou, dus probeerden we Lotte haar handjes warm te blazen. Op de terugweg stopten we in de Spar voor chocolade en melk.  Thuis warmden we ons op aan een lekker chocomelk.  Daarna nestelden we ons in de zetel en keken we naar de Reddertjes in Kangoeroeland.  Daarna maakten mama en Lotte armbandjes.   We gingen eten bij de Italiaan, waar Lotte wat in haar Mol en Beer-boekjes werkte.  Terug in het huisje speelden we nog met het 'happertje'

Gaschurn

Afbeelding
Even voor 8u stonden we op.  Helaas geen zon vandaag maar enkel een dik pak wolken dat de bergen aan het zicht onttrok.  En regen... Na het ontbijt gingen we naar de winkel, al vergaten we wel één en ander mee te nemen.  De auto van Herr  Wohleser stond voor Saladina geparkeerd, dus gingen we toch maar eens aan de deur voelen (ook al was het hotel gesloten).  Daniel zat aan de receptie en was blij ons te zien en ook Herr  Wohleser sprong vrolijk recht van de ontbijttafel. Omdat Lotte gisteren had geklaagd dat ze haar tenen moest oprollen, reden we naar Sankt Gallenkirch om nieuwe wandelschoenen.  In de winkel was ze niet bijster enthousiast, maar toen we buitenstapten, zei ze dat ze de mevrouw van de winkel eng vond.  Ze had wel een punt... Wim ging daarna de Ganeu Maisäß Trail  lopen (zoals ik gisteren, maar dan zonder te verdwalen), terwijl Lotte en ik in het huisje vliegende eenhoorns knutselden.  Toen we daarmee klaar waren, wandelden we papa tegemoet en liepen we n

Tafamunt

Afbeelding
Lotte had drie keer een bloedneus deze nacht, dus werden wij ook drie keer wakker... Uiteindelijk maakte ze ons iets voor 8 uur wintertijd wakker omdat ze honger had.  We smulden van de lekkere pudding die mama gisteren nog had gemaakt.  We trokken naar de bakker om wat broodjes te kopen en reden toen naar Partenen.  Daar begonnen we aan een wandeling naar Tafamunt.  We staken de straat over en begonnen direct serieus te klimmen.  Gelukkig zaten we al snel op een smal paadje.  Na een koekje konden we pas echt aan de klim beginnen.  In het bos zag mama twee gemzen overlopen (ik zag nog net een poep).  Lotte stapte flink door en na twee uurtjes wandelen zaten we al boven aan de lift. Lotte liep direct naar de speeltuin en werd al direct vriendjes met een nogal roekeloze jongen.  We aten op een bankje en genoten nog wat van het zonnetje.  Aangezien de lift net een pauze nam en we eigenlijk beneden al een ticketje hadden moeten kopen, keerden we te voet terug naar beneden

Roosbeek - Gaschurn

Afbeelding
Ik had nog maar net naar het uur gekeken, toen de wekker om 3u afging.  We stonden maar snel op (kwestie van niet terug in slaap te vallen...).  Ook Lotte kwam verrassend snel uit bed, zodat we nog geen 40 minuten later al wegreden.  In zo goed als alle huizen was het nog donker. Onze rit verliep gelukkig veel vlotter dan vorige keer: het was nog eens geen middag toen we onze auto achter het gebouw naast Saladina parkeerden en kennis maakten met Gunter en Irene.  We pakten onze spullen uit en wandelden naar Maria Schnee  om daar te picknicken.  We hadden wel over het hoofd gezien dat het hier vandaag de nationale feestdag was, dus de mogelijkheden om inkopen te doen, waren eerder beperkt. We zagen dat bij het huisje de Ganeu Maisäß Trail  passeert en we gingen al eens - al wandelend - op verkenning.  Het ging al meteen goed bergop, dus dat belooft... In het terugkeren werden we opgeschrikt door een vrouw die met haar auto wild achteruit reed.  Even verderop hoord

Yacutinga - Foz do Iguaçu - São Paulo - Londen - Roosbeek

Afbeelding
De laatste keer ging onze wekker om 8u af in Yacutinga.  Het was maar fris, bewolkt en regenachtig: tijd om te vertrekken dus!  Onze valiezen moesten we gewoon aan de ingang van het huisje zetten en ze kwamen ze oppikken met de jeep. We mochten na het ontbijt en uitchecken nog een orchidee planten (i.e. vastbinden aan een boom) met Pluma Azul .  We namen afscheid van hem en van Cuchara  en kropen allemaal in de camion, die ons tot in Comandante Andresito bracht.  Daar moesten we overstappen in twee busjes (met de valiezen erbij).  We hadden geluk dat in ons busje enkel rustige mensen zaten. Na een rit van ongeveer 3u stonden we terug aan het tankstation, waar we vier dagen geleden waren opgepikt en nu een taxi op ons stond te wachten.  We namen afscheid van de rest en kropen in de taxi, die ons de grens over bracht naar de luchthaven van Foz do Iguaçu.  Daar waren we eigenlijk véél te vroeg, maar wat moesten we anders nog doen, zo met al die valiezen...  We waren blij dat w

Yacutinga

Afbeelding
We hadden de wekker vandaag om 8u15 gezet, maar Lotte werd al wakker om 7u30.  Na het ontbijt werden we om 9u30 verwacht, en iedereen was voor één keer bijna op tijd.  We trokken naar het gebouwtje waar we eergisteren hadden geknutseld om rek- en strekoefeningen te doen.  Voor sommigen deed het deugd, voor anderen was het nogal pijnlijk. Na een uurtje trokken we naar de keuken van Cuchara om pannenkoeken te maken:  eerst het deeg mengen en daarna bakken.  We mochten ze wel nog niet opsmullen, want vanavond eten we pannenkoekentaart als dessert.  Pannenkoeken omhoog gooien in de pan lukte bij de meeste Argentijnen niet zo goed. Om 12 uur was het tijd om te eten.  Het duurde wat langer dan de voorbije dagen en we moesten om 14u15 alweer terug zijn, dus zo lang duurde onze middagpauze vandaag niet. De andere ouders waren er vandaag niet bij omdat die gingen kano varen en de kinderen waren eigenlijk braver dan wanneer de ouders er wel bij waren.  We hadden een lange knut

Yacutinga

Afbeelding
Om 8u werden we gewekt door de wekker en sprongen we uit bed.  We gingen ontbijten in de grote zaal en zorgden dat we om 9u klaarstonden voor de wandeling met Fernando.  Zoals altijd moesten we een halfuur wachten op de rest.  De gids, een Guaraní , toonde ons hoe zij vallen opzetten om grote en kleine vogels en zoogdieren te vangen.  Daarna werden we in de keuken verwacht bij Cuchara (Madera) om samen pralientjes te rollen en hamburgers van linzen te maken.  Deze kookworkshop had niet veel succes maar wij vonden het alleszins heel leuk en interessant. Tegen 13u waren we klaar met eten en gingen we onder ons drietjes nog een beetje wandelen door het regenwoud.  We rustten ook nog een beetje uit in ons huisje, want het was erg warm en vochtig.  Tegen 15u moesten we terug in de keuken zijn om samen ijs te maken, maar we waren er al klaar mee toen iedereen er eindelijk was. We vertrokken te voet met Fernando naar het dorpje van de  Guaraní -Indianen.  Er werd gevoetbald, g

Yacutinga

Afbeelding
Lotte maakte ons om 7u30 wakker.  Toen de wekker om 8 uur afliep, maakten we ons snel klaar.  Het had wat geregend vannacht, maar intussen scheen het zonnetje al.  We genoten van een lekker ontbijt en om 9u15 zaten we klaar voor de briefing.  Nadat iedereen was aangekomen en de computerproblemen waren opgelost, kregen we vanaf 9u30 uitleg over Yacutinga en de activiteiten voor de komende dagen.   Daarna trokken we naar een gebouwtje om spelletjes te spelen om elkaar beter te leren kennen: met een bal naar elkaar gooien (en je naam roepen), spieren losgooien, diertjes nadoen, ... We maakten een wandelingetje van ongeveer 2km door de jungle.  De gids (Pluma Azul, de blauwe veer) toonde ons (en de andere gezinnen) verschillende planten en vruchten.  Lotte was al snel leuke dingen aan het verzamelen.  We zagen het holletje van een zoogdier, roken verschillende geuren, proefden af en toe van de vruchten en werden geprikt door een heleboel vliegen. Om 12 uur gingen we eten, h

Puerto Iguazú - Yacutinga

We waren al rond half acht wakker en het zonlicht viel binnen in onze kamer.  Ook deze laatste ochtend hier at Lotte alle pannenkoeken op. Tegen 10u sleepten we onze spullen naar de receptie, waar we ze - tegen betaling - nog enkele uren mochten laten staan.  Daarna trokken we - zonder echt plan - het stadje in om even voor de middag te eindigen bij het Mexicaanse restaurant van de gekke meneer van de eerste avond... alleen was de gekke meneer er nu niet en de cachaça was ook al op.  Gelukkig was het eten nog steeds lekker. We keerden terug naar het hotel om onze valiezen op te halen en nog eens naar het toilet te gaan.  Rond half één begonnen we aan de wandeling van 1km tot aan het punt van afspraak, waar we zouden worden opgepikt om naar de Yacutinga Lodge  te gaan.  Niet ver, maar wel veel sleep- en sleurwerk van ons alledrie!  We waren blij toen we er waren en nog blijer toen we onze valiezen konden afgeven.  Rond 14u mochten we in een busje kruipen, dat ons tot in San Andr

Foz do Iguaçu

Afbeelding
We werden wakker om 8 uur.  Na een ochtendknuffel gingen we al snel ontbijten en om 9 uur vertrokken we naar het busstation om de bus van 9u30 te kunnen nemen naar de Braziliaanse kant van de Iguazú-watervallen.  We stopten al snel om een Argentijnse stempel te krijgen.  Na nog vijf minuutjes rijden moesten we opnieuw uitstappen om een Braziliaanse stempel in ons paspoort te laten zetten.  Een klein uurtje na het vertrek stonden we aan de ingang van het nationale park. Er was heel wat volk bij de ingang, maar het ging snel vooruit.  Eens we binnen waren, moesten we nog eens aanschuiven om een bus te nemen.  De bussen reden constant, dus zaten we al snel op de vlinderbus.  Twintig minuutjes later zaten we bij het begin van de wandeling.  Al snel kregen we een prachtig zicht op de watervallen (ze waren wel tamelijk ver).  Hier en daar konden we een tijdje blijven staan om te genieten van het uitzicht.  De coati's liepen voor onze voeten. Helaas werd het al snel een

Circuito Inferior & Garganta del Diablo

Afbeelding
Rond 8u werden we - na een slapeloze nacht - gewekt door een vrolijk meisje dat gelukkig wel goed geslapen had.  Na wat geknuffel gingen we uitgebreid ontbijten en stapten we naar de terminal om een bus te nemen naar de (Argentijnse kant van de) watervallen. Het was te merken dat het weekend was, want eerst moesten we lang aanschuiven voor de toegangstickets en daarna konden we niet op de trein, omdat die al overvol zat.  Dan maar te voet via de Sendero Verde , net als zoveel andere mensen.  Ook op het Circuito Inferior  was er enorm veel volk.  Metalen loopbruggetjes en trapjes baanden een weg door het regenwoud en gaven ons de kans de watervallen te bekijken vanuit een lager perspectief.  Alweer een prachtig schouwspel, maar wel wat jammer van al dat volk, want dat doet toch wat afbreuk aan de natuurbelevenis.  Mensen verdringen elkaar om de beste foto's (vaak selfies  waarop de watervallen zelfs niet / nauwelijks te zien zijn) te maken maar vergeten er zelf echt naar te

Sendero Macuco, Sendero Superior

Afbeelding
Lotte werd al om 7u30 wakker... Te vroeg, maar gelukkig kroop ze nog tot iets voor 8 uur terug in bed voordat ze met ons begon te knuffelen.  We gingen ontbijten in het hotel.  We hadden voor twee personen gevraagd en gelukkig maar, want ze bleven maar met eten komen: pannenkoeken, cake, fruit, tortilla, ... Na het ontbijt maakten we ons klaar om naar het busstation te vertrekken.  Daar moesten we even zoeken naar de bus naar de watervallen, maar al snel konden we een ticket kopen.  De bus vertrok bijna direct daarna en na een halfuurtje kwamen we aan bij de watervallen. Daar moesten we eventjes aanschuiven om onze tickets te kunnen kopen. Toen we binnen waren, registreerden we direct onze tickets voor morgen, want dan komen we terug.  We gingen informatie en foldertjes halen en zochten toen de weg naar het begin van de Sendero Macuco.  We moesten iedereen voorbijsteken bij het treinstation om aan ons pad te beginnen. Al snel moesten we de spoorweg en de gewone we