Yacutinga - Foz do Iguaçu - São Paulo - Londen - Roosbeek

De laatste keer ging onze wekker om 8u af in Yacutinga.  Het was maar fris, bewolkt en regenachtig: tijd om te vertrekken dus!  Onze valiezen moesten we gewoon aan de ingang van het huisje zetten en ze kwamen ze oppikken met de jeep.

We mochten na het ontbijt en uitchecken nog een orchidee planten (i.e. vastbinden aan een boom) met Pluma Azul.  We namen afscheid van hem en van Cuchara en kropen allemaal in de camion, die ons tot in Comandante Andresito bracht.  Daar moesten we overstappen in twee busjes (met de valiezen erbij).  We hadden geluk dat in ons busje enkel rustige mensen zaten.

Na een rit van ongeveer 3u stonden we terug aan het tankstation, waar we vier dagen geleden waren opgepikt en nu een taxi op ons stond te wachten.  We namen afscheid van de rest en kropen in de taxi, die ons de grens over bracht naar de luchthaven van Foz do Iguaçu.  Daar waren we eigenlijk véél te vroeg, maar wat moesten we anders nog doen, zo met al die valiezen...  We waren blij dat we ze konden afgeven, al moesten we nog wat spullen transfereren om het maximaal toegelaten gewicht niet (te fel) te overschrijden.

De wegwijzers naar de food court bleken meer veelbelovend te zijn dan het schamele aanbod dat we vonden, helaas.  Veel winkeltjes waren er ook al niet, maar we vonden toch nog pins van de vlaggen van Argentinië, Paraguay en Brazilië.

De vlucht naar São Paulo was kort maar hobbelig (en met erg weinig beenruimte).  Gelukkig vonden we in deze luchthaven wél een restaurantje waar ze caipirinha hadden!  Nog eentje (en half) om het af te leren!

Daarna moesten we voor een dikke 11u het vliegtuig op, naar Londen.  De meeste tijd brachten we slapend door.  De hostessen bleven ons maar aanspreken in het Portugees, maar ondanks de lange tijd op het vliegtuig verbeterde ons Portugees er niet op.

In Londen hadden we erg veel tijd om het volgende vliegtuig te nemen, maar er was niet veel volk bij de paspoortcontrole en security (en we mochten ook overal via de fast lane, omwille van Lotte).  We vonden een sushirestaurantje in een rustige uithoek van terminal 5.

Toen we eindelijk - na zoveel omzwervingen - in Brussel toekwamen, hadden we gelukkig snel onze valiezen te pakken.  We waren heel blij om in de mensenmassa twee bekende gezichten te zien.  Rik en Erika waren zo lief geweest om ons te komen halen en naar huis te voeren.  Héérlijk om ons gewoon te kunnen laten vervoeren, zonder zelf nog veel te moeten nadenken.  In de auto vertelde Lotte nog honderduit, maar thuis liet ze zich toch zeer gewillig in bedje leggen.