Wim & Sara

Vandaag hadden we de wekker om 8u30 gezet. Na het ontbijt sprongen we de auto in en reden we naar Paklenica, een deel van de Velebit. Het was wel nogal ver… Het eerste deel was langs de kust. We werden dus verwend met mooie uitzichten. Er waren wel wat wegenwerken op een groot deel van de kustweg, zodat we niet zo snel vooruit gingen. Na de kustweg begonnen we aan een stevige klim. Gedurende een kilometer of twintig bleven we stijgen, met af en toe een haarspeldbocht (serpentina’s). Toen we boven waren, kwamen we op de autostrade richting Split : voor het eerst in Kroatië een echte autostrade waar we 130km/h konden rijden. Ongeveer 2u30 na het vertrek kwamen we aan bij de ingang van het nationaal park Paklenica. We betaalden de inkom en konden een goeie kilometer verder parkeren. Vanop de parkeerplaats konden we al genieten van het mooie landschap : indrukwekkende bergen met afgeronde toppen van steen. Na ons middagmaal vertrokken we voor een wandeling door de kloof van Paklenica.

Na onze jacht op de muggen van gisterenavond, was het vanmorgen wat moeilijker om uit bed te geraken.  Rond 10u hadden we gedaan met ontbijten en waren we klaar om te vertrekken.  Doel van de dag was Krk (spreek uit: Keurk), het grootste eiland in de Adriatische Zee. Langs een tolbrug kwamen we op het eiland en hoewel we in eerste instantie het idee hadden dat het daar erg droog was, bleek het er toch verrassend groen. We startten onze rondrit in Omišalj, waar we tevergeefs (wegens gebrek aan munten) een parkeerticket uit de automaat probeerden te halen.  Een klein beetje op ons ongemak wandelden we door het dorpje, langs leuke smalle straatjes.  Het uitzicht over de kust van Kvarner viel ons wat tegen, omdat het wat verpest werd door lelijke silo's. In Dobrinj konden we gelukkig écht gratis parkeren.  Ook hier weer gezellige straatjes met veel rozemarijn, hortensia's en oleanders. Krk-stad. Vervolgens reden we naar de hoofdplaats van het eiland:  Krk-stad

Toen we opstonden was het enorm hard aan het regenen. Met af en toe een donderslag werden we echt wel wakker geschud. Na het ontbijt begonnen we de auto te laden, nog altijd in de gietende regen. Rond 10u gingen we op zoek naar de eigenaar van het huisje, maar die konden we niet vinden… We vertrokken dus maar zonder afscheid te nemen van de eigenaar. Na ongeveer een uurtje rijden kwamen we aan in Pazin, de hoofdstad van Istrië. Toen we uitstapten aan het kasteel, stopte het juist met regenen. We stapten rond het kasteel en konden de kloof van Pazin zien. Een tamelijk diepe kloof waar een riviertje in het karstgebergte verdwijnt. Het kasteel van Pazin. Aan een brug hadden we een mooi uitzicht over de kloof en het kasteel. Van aan de brug konden we (tegen betaling) de kloof inwandelen. We liepen via een leuk paadje naar beneden, tot aan de rivier. We kwamen dicht bij de plaats waar de rivier in de rotsen verdwijnt, maar er stonden zoveel bomen in de weg dat we nooit een goed z

Vannacht leek het op een bepaald moment wel te stormen, maar gelukkig zag het er 's morgens al heel wat vriendelijker uit en scheen het zonnetje volop.  We namen ruimschoots de tijd om rustig wakker te worden en te onbijten en rond 11u vertrokken we te voet naar het centrum van Pula.  Het duurde een klein halfuurtje eer we bij het amfitheater stonden, het startpunt van de wandeling uit onze reisgids.  Van de oorspronkelijke binnenkant blijft niet veel meer over (gerecycleerd voor andere gebouwen), maar de buitenkant is wel zeer de moeite waard.  Gelukkig is van het plan van de Venetianen om het amfitheater steen voor steen te verhuizen nooit wat terecht gekomen... Amfitheater van Pula. We wandelden verder door de stad en kwamen o.a. de Tweelingpoort en de Herculespoort tegen.  Bij de kathedraal aten we een stuk pizza dat we in de rapte bij de bakker gekocht hadden.  Even later kwamen we op het Forum, met de Tempel van Augustus en het stadhuis dat verdergebouwd is op de Temp

Ook vandaag waren we al een tijdje wakker toen de wekker ging om 9u. We pakten onze spullen in en gingen eten. Ook vandaag was het ontbijt weer goed verzorgd en lekker. Het is toch altijd gezellig om buiten te eten en intussen te genieten van de hagedissen. Na het eten ging ik al een deel van de valiezen naar de auto brengen. Na het betalen van de rekening, stapten we samen naar de auto met de rest van de valiezen. Al vlug kwamen we aan de grens tussen Slovenië en Kroatië. Aan de Slovenen voor ons werd er precies vanalles gevraagd en het leek alsof zij hun passen moesten laten afstempelen. Wij konden gewoon doorrijden. Als snel kwamen we in Kanfanar, waar we naar de ruïnes van Dvigrad gingen kijken. We aten eerst wat op de parking en liepen daarna wat rond tussen de ruïnes. De ruïnes waren leuk om te zien en we werden ook nog getracteerd op mooie, grote sprinkhanen en een hoop hagedissen. Sara dacht dat ze een koppel zag waarvan de man een naaktportret van de vrouw aan het nem

We waren al een tijdje wakker voor de wekker om 9u afging, maar we voelden ons allebei nog een beetje tam, dus bleven we nog een tijdje liggen soezelen.  We aten ons ontbijtje buiten op het terras, in de schaduw van twee kiwibomen, waarvan er eentje beladen was met vruchten.  Blijkbaar waren de bomen al 30 jaar oud, dus we hebben nog een hele weg te gaan met dat kleine plantje in onze tuin. Tegen de tijd dat we naar het stadje wandelden, was het prachtig weer geworden, dus we smeerden onszelf/elkaar maar goed in.  De smalle straatjes, waar de was langs de gevels was te drogen gehangen, stapten we naar het centrum van het stadje.  We hadden gisteren in onze reisgids gelezen dat het vandaag de nationale feestdag was, maar daar merkten we eigenlijk niets van. Piran. We vonden een rustig plekje langs de zee, waar we lekker onze sandalen uitdeden en onze voetjes in het water staken.  Dat was heerlijk verfrissend!  We wandelden nog wat verder, o.a. langs een kerkje.  We genoten va

Toen we om 7u30 opstonden was het nog altijd heel hard bewolkt. Na het ontbijt en het inladen van de valiezen gingen we nog eens langs bij Dieter Lang. Buiten merkten we pas goed hoe koud het was geworden en dat er een goed pak sneeuw was gevallen op de bergen.  Vers gevallen sneeuw in Gaschurn Na een kort bezoek aan de Spar vertrokken we om 9u richting Slovenië. Het begon al heel snel te regenen. We reden door heel veel tunnels, waarvan de Arlbergtunnel (15 km!) de langste was. Door de vele tunnels berekende de gps altijd opnieuw de weg en blijkbaar niet altijd op dezelfde manier. In plaats van tamelijk snel Italië binnen te rijden, bleven we in het koude, regenachtige Oostenrijk. De temperatuur daalde op een bepaald moment tot 6 graden! Na een ommetje door Duitsland, waar het eventjes stopte met regenen, maar waar we wel een uur in de files stonden, reden we bij Salzburg opnieuw Oostenrijk binnen, waar het opnieuw hard regende. Toen we Italië binnenreden werd het langzaa

Tegen 8u ging de wekker af en aangezien er al licht binnenviel in onze kamer, ging opstaan relatief gemakkelijk.  Bovendien scheen het zonnetje al vrolijk.  Na het ontbijt praatten we even met Nathalie en zagen we de ouders zelfs allebei (dat lukt zelfs niet altijd als we daar twee weken zijn in de winter). Terug in onze kamer, zochten we onze spullen bijeen, smeerden we ons in,...  Ik had in ons wandelboekje een mooie wandeling van aan het middelstation tot aan de Tübinger Hütte (en terug) gezien en hoewel er bij stond dat deze ongeveer 6u in beslag zou nemen, besloten we toch om ervoor te gaan.  Er was immers altijd de optie om vroeger terug te keren.  Nathalie stopte ons nog het noodnummer (van het hotel en van de Bergrettung ) toe en we gingen op weg. In het dalstation kochten we tickets voor de gondel tot aan het middelstation en terug.  De laatste gondel naar beneden vertrekt om 17u15, dus dat was de harde tijdslimiet voor het afwerken van de wandeling, want om na zo'

Toen de wekker om 4u30 afliep, was het niet eenvoudig om uit bed te kruipen. Maar om op vakantie te vertrekken, deden we graag een beetje moeite. Om 5u02 vertrokken we richting Gaschurn. Het eerste deel, ongeveer 300km, verliep heel vlot. Op de autosnelweg door de Moezelvallei is het altijd heel rustig. Om de tijd te doden verzonnen we een spelletje : we noemden een automerk en moesten dan op zoek naar een auto van dat merk. Meestal ging het heel vlot, maar naar een Mini moesten we wel heel lang zoeken. De Alfa Romeo hebben we nog altijd niet gevonden. Na drie stops kwamen we om 14u aan in Gaschurn. We dronken snel een fruitsapje, waarna Daniel ons onze kamer toonde : kamer 31, net onder het dak. Nadat we al onze valiezen naar onze kamer hadden gebracht, en na een praatje met Hannes, vertrokken we om 15u voor een eerste wandeltocht. We klommen via een steil paadje langs Pfanges naar het middenstation van de Versettla-lift. Tijdens de klim hoorden we plots iets ritselen achter