Wim & Sara

Om 8u werden we gewekt door de wekker en sprongen we uit bed.  We gingen ontbijten in de grote zaal en zorgden dat we om 9u klaarstonden voor de wandeling met Fernando.  Zoals altijd moesten we een halfuur wachten op de rest.  De gids, een Guaraní , toonde ons hoe zij vallen opzetten om grote en kleine vogels en zoogdieren te vangen.  Daarna werden we in de keuken verwacht bij Cuchara (Madera) om samen pralientjes te rollen en hamburgers van linzen te maken.  Deze kookworkshop had niet veel succes maar wij vonden het alleszins heel leuk en interessant. Tegen 13u waren we klaar met eten en gingen we onder ons drietjes nog een beetje wandelen door het regenwoud.  We rustten ook nog een beetje uit in ons huisje, want het was erg warm en vochtig.  Tegen 15u moesten we terug in de keuken zijn om samen ijs te maken, maar we waren er al klaar mee toen iedereen er eindelijk was. We vertrokken te voet met Fernando naar het dorpje van de  Guaraní -Indianen.  Er werd gevoetbald, g

Lotte maakte ons om 7u30 wakker.  Toen de wekker om 8 uur afliep, maakten we ons snel klaar.  Het had wat geregend vannacht, maar intussen scheen het zonnetje al.  We genoten van een lekker ontbijt en om 9u15 zaten we klaar voor de briefing.  Nadat iedereen was aangekomen en de computerproblemen waren opgelost, kregen we vanaf 9u30 uitleg over Yacutinga en de activiteiten voor de komende dagen.   Daarna trokken we naar een gebouwtje om spelletjes te spelen om elkaar beter te leren kennen: met een bal naar elkaar gooien (en je naam roepen), spieren losgooien, diertjes nadoen, ... We maakten een wandelingetje van ongeveer 2km door de jungle.  De gids (Pluma Azul, de blauwe veer) toonde ons (en de andere gezinnen) verschillende planten en vruchten.  Lotte was al snel leuke dingen aan het verzamelen.  We zagen het holletje van een zoogdier, roken verschillende geuren, proefden af en toe van de vruchten en werden geprikt door een heleboel vliegen. Om 12 uur gingen we eten, h

We waren al rond half acht wakker en het zonlicht viel binnen in onze kamer.  Ook deze laatste ochtend hier at Lotte alle pannenkoeken op. Tegen 10u sleepten we onze spullen naar de receptie, waar we ze - tegen betaling - nog enkele uren mochten laten staan.  Daarna trokken we - zonder echt plan - het stadje in om even voor de middag te eindigen bij het Mexicaanse restaurant van de gekke meneer van de eerste avond... alleen was de gekke meneer er nu niet en de cachaça was ook al op.  Gelukkig was het eten nog steeds lekker. We keerden terug naar het hotel om onze valiezen op te halen en nog eens naar het toilet te gaan.  Rond half één begonnen we aan de wandeling van 1km tot aan het punt van afspraak, waar we zouden worden opgepikt om naar de Yacutinga Lodge  te gaan.  Niet ver, maar wel veel sleep- en sleurwerk van ons alledrie!  We waren blij toen we er waren en nog blijer toen we onze valiezen konden afgeven.  Rond 14u mochten we in een busje kruipen, dat ons tot in San Andr

We werden wakker om 8 uur.  Na een ochtendknuffel gingen we al snel ontbijten en om 9 uur vertrokken we naar het busstation om de bus van 9u30 te kunnen nemen naar de Braziliaanse kant van de Iguazú-watervallen.  We stopten al snel om een Argentijnse stempel te krijgen.  Na nog vijf minuutjes rijden moesten we opnieuw uitstappen om een Braziliaanse stempel in ons paspoort te laten zetten.  Een klein uurtje na het vertrek stonden we aan de ingang van het nationale park. Er was heel wat volk bij de ingang, maar het ging snel vooruit.  Eens we binnen waren, moesten we nog eens aanschuiven om een bus te nemen.  De bussen reden constant, dus zaten we al snel op de vlinderbus.  Twintig minuutjes later zaten we bij het begin van de wandeling.  Al snel kregen we een prachtig zicht op de watervallen (ze waren wel tamelijk ver).  Hier en daar konden we een tijdje blijven staan om te genieten van het uitzicht.  De coati's liepen voor onze voeten. Helaas werd het al snel een

Rond 8u werden we - na een slapeloze nacht - gewekt door een vrolijk meisje dat gelukkig wel goed geslapen had.  Na wat geknuffel gingen we uitgebreid ontbijten en stapten we naar de terminal om een bus te nemen naar de (Argentijnse kant van de) watervallen. Het was te merken dat het weekend was, want eerst moesten we lang aanschuiven voor de toegangstickets en daarna konden we niet op de trein, omdat die al overvol zat.  Dan maar te voet via de Sendero Verde , net als zoveel andere mensen.  Ook op het Circuito Inferior  was er enorm veel volk.  Metalen loopbruggetjes en trapjes baanden een weg door het regenwoud en gaven ons de kans de watervallen te bekijken vanuit een lager perspectief.  Alweer een prachtig schouwspel, maar wel wat jammer van al dat volk, want dat doet toch wat afbreuk aan de natuurbelevenis.  Mensen verdringen elkaar om de beste foto's (vaak selfies  waarop de watervallen zelfs niet / nauwelijks te zien zijn) te maken maar vergeten er zelf echt naar te

Lotte werd al om 7u30 wakker... Te vroeg, maar gelukkig kroop ze nog tot iets voor 8 uur terug in bed voordat ze met ons begon te knuffelen.  We gingen ontbijten in het hotel.  We hadden voor twee personen gevraagd en gelukkig maar, want ze bleven maar met eten komen: pannenkoeken, cake, fruit, tortilla, ... Na het ontbijt maakten we ons klaar om naar het busstation te vertrekken.  Daar moesten we even zoeken naar de bus naar de watervallen, maar al snel konden we een ticket kopen.  De bus vertrok bijna direct daarna en na een halfuurtje kwamen we aan bij de watervallen. Daar moesten we eventjes aanschuiven om onze tickets te kunnen kopen. Toen we binnen waren, registreerden we direct onze tickets voor morgen, want dan komen we terug.  We gingen informatie en foldertjes halen en zochten toen de weg naar het begin van de Sendero Macuco.  We moesten iedereen voorbijsteken bij het treinstation om aan ons pad te beginnen. Al snel moesten we de spoorweg en de gewone we

Rond 8u stonden Lotte en papa op.  Ik mocht nog even blijven liggen.  We aten rustig ons ontbijt, pakten de laatste spullen in en droegen de valiezen naar de auto.  We hadden aan Simone, de eigenares van het huisje, gezegd dat we om 11u zouden vertrekken en hadden nog meer dan een uur tijd om te doden.  We werden daarbij geholpen door vijf aracari's (die zich uitgebreid van alle kanten lieten bekijken en fotograferen) en het dartsbord (en de muur in de onmiddellijke omgeving daarvan).  We merkten dat afgelopen nacht de rest van de papaya op onze tafel op het terras was opgevreten, volgens Simone door een uil of een opossum... Even na 11u vertrokken we naar Puerto Iguazú, een rit van 240km, waarbij we nooit ver van de Paraná (en Paraguay) verwijderd waren.  We reden door troosteloze dorpjes en meerdere panelen moedigden de goddeloze chauffeurs aan om de Bijbel te lezen. Het was al na half drie toen we voor ons hotel parkeerden.  Na het inchecken droegen we onze valiezen

Het had de ganse nacht niet geregend, dus toen Lotte ons om 8 uur kwam wakker maken, bleven we niet te lang meer in bed liggen.  We zagen al snel 4 aracari's bij ons huisje en na het ontbijt vertrokken we naar Santa Maria la Mayor, om de vierde Jezuïtenruïne te bezoeken.  Na 102 km (1u30) kwamen we aan bij de ruïnes. Wij waren de enige bezoekers.  We kregen een paar bladzijden met Spaanse tekst in onze handen gestopt en een klein Engelstalig foldertje.  Daarmee kregen we uitleg in het kleine museum (er stond eigenlijk alleen een maquette van hoe het er vroeger uitzag) en stond de wandeling beschreven.  We waren nog maar net aan de wandeling begonnen of het begon al hard te regenen.  Met onze kappen op en de paraplu's open bekeken we de oude ruïnes.  Van de huizen bleef niets meer over.  Er stond wel nog een kapel die tot 1980 werd gebruikt.  Verder zagen we de ruïnes van de werkhuizen en van de tijdelijke kerk (want de oorspronkelijke kerk was afgebrand).  Na een dik uu

Het had vrijwel de hele nacht onophoudelijk gegoten, gebliksemd, gedonderd,...  Toen Lotte om 8u tot bij ons geslopen kwam, leek het nog midden in de nacht te zijn, zo donker was het...  Paraguay - aan de overkant van de rivier - was volledig aan het zicht onttrokken. Bij het ontbijt bleken we met een mierenprobleem te zitten: het merendeel van ons brood bleek vol mieren te zitten (en verdween dan ook in de vuilbak).  Dan voel je het wel overal kriebelen... In de voormiddag lazen we allebei ons boek uit, terwijl Lotte tekende en de storm buiten onverminderd voortging.  Rond 12u beseften we dat we nog nauwelijks een halfuur tijd hadden om boodschappen te doen voor de 4u durende siësta.  We repten ons naar het centrum, maar onze winkel was al gesloten.  De Super10 was gelukkig wel nog open, al zijn ze daar te lomp en onvriendelijk om een cent te verdienen (en hun gerief is echt niet vers).  Toen we botweg weggestuurd werden aan de kassa om onze knoflook te gaan wegen en ik (nog

Lotte werd iets voor 8 uur wakker.  Samen keken we wat naar de vogeltjes buiten.  We wasten ons en poetsten onze tanden voor we mama gingen wakker maken.  Na het ontbijt trokken we naar het winkeltje in San Ignacio.  Daarna trokken we naar de bank, waar we een hele tijd moesten aanschuiven voordat we centen konden afhalen. We keerden terug richting ons huisje, maar namen de afslag naar Teyú Cuaré, waar we rond 11 uur aankwamen.  De parkranger vertelde ons welke wandelpaden we konden nemen.  We stapten richting Casa de Borman, de ruïnes van het huis van een nazi.  We liepen door een mooie jungle, maar buiten vlinders zagen we niet veel dieren.  Bij de tweede ruïne zag Sara plots een aap boven in een boom zitten (Mono Carayá).  Daarna liepen we natuurlijk een stuk trager en bekeken we elke boom.  We hoorden en zagen nog een dier in een flits, waarschijnlijk een agouti. We keerden terug naar de splitsing en namen het andere pad (we aten natuurlijk eerst een koekje).  We kwa

Rond 8u werden we door Lotte gewekt.  Er was veel lawaai geweest, maar ze was erg vrolijk en lief, al zou dat spoedig omkeren tot een vlaag van ongehoorzaamheid (gelukkig van niet al te lange duur).  Op het terras onder het huisje aten we boterhammen met choco met een frisse tas melk. Het was al goed na 10u toen we bij het huisje wegreden, naar de jezuïetenmissies van Santa Ana.  Het was nauwelijks aangegeven waar ze zich bevinden, wat toch wel vreemd is aangezien het hier om Unesco werelderfgoed gaat...  Bij de ingang kochten we onze toegangstickets voor de vier missies van Argentinië en daarna werden we verder geholpen door een vriendelijke gids, die echt zijn best deed om traag te spreken, zodat we zijn uitleg in het Spaans zeker zouden begrijpen. Na zijn uitleg bij de maquette mochten we rondkijken in het museum en buiten naar wat restte van de jezuïetenmissie, die ooit onderdak bood aan 4500 mensen.  Over het grote centrale plein kwamen we bij de resten van de kerk met

De wekker stond om 8 uur, maar Lotte kwam ons al een kwartiertje vroeger wakker maken.  We pakten alles in en aten lekkere boterhammetjes met choco.  Om 9u15 vertrokken we opnieuw richting het centrum om onze auto op te pikken.  Met behulp van tien kleine visjes (die naar de zee gingen) waren we om 10 uur al bij het verhuurkantoor. Daar kregen we een uitgebreide uitleg over de auto.  Vlot keerden we terug naar het hotelletje.  De eigenares deed nog een hele tijd een babbeltje met ons.  Om 11 uur vertrokken we richting San Ignacio.  Eens we Posadas uit waren, konden we goed doorrijden.  Er waren wel een heleboel wegenwerken onderweg. In San Ignacio reden we al snel op een breed aarden weggetje voor de laatste 4 km.  We passeerden Club Rio, waar we wat overtuigingskracht nodig hadden om voorbij de bewaker te komen.  Om 12u20 waren we bij ons huisje.  We werden verwelkomd en kregen een rondleiding door het mooie huisje in het midden van de bossen, vlak bij de rivier.