Atulcha - (Salar de) Uyuni - Villa Mar

Het was amper 5u toen de wekker afliep.  Het viel wel mee qua kou en we maakten ons snel klaar, want een halfuur later zou het ontbijt (met cake, yoghurt en cornflakes) al klaarstaan.  We waren de enigen zot genoeg om zo vroeg op te staan om nog te kunnen ontbijten voor we naar de Salar de Uyuni zouden vertrekken om daar de zonsopgang mee te pikken.

Het eerste stuk van de rit naar daar was zo hobbelig dat het wel leek of we over een vers geploegde akker reden.  Daarna werd het gelukkig beter.  Aanvankelijk stonden er nog sterren aan het firmament (Orion op z'n kop), maar daarna werd het stilaan klaar en verschenen de mooiste kleuren aan de hemel: geel, oranje, roos, paars, blauw,...  Prachtig!  Even voor de zon boven de horizon verscheen, hielden we een eerste keer halt op de zoutvlakte, de zoutkristallen (gegroepeerd in hexagonale structuren), krakend onder onze voeten.  Het leek wel ijs (en misschien was het dat ook wel voor een deel)!

We reden verder over de zoutvlakte naar een ideale plek voor het maken van gekke perspectieffoto's.  Andres had wel heel veel inspiratie: dino's, flessen, schoenveters, ringen,...: alles kwam van pas.

Daarna reden we verder naar Isla Incahuasi, een "eiland" in de zoutvlakte, vol met cactussen.  Daar konden we anderhalf uur rondwandelen: genoeg om met Lotte in mijn rug naar boven te stappen (ik had direct warm genoeg, of zelfs te warm eigenlijk) en dan samen naar beneden te wandelen.  Wat een prachtige uitzichten!  Ik weet niet of we hier vorige keer tot helemaal boven zijn geraakt, want toen voelde ik me echt heel slecht.  Nu hebben we in elk geval dubbel genoten!

De gids nam ons ook nog meer naar een stukje van de zoutvlakte, dat (enkele cm) onder water stond.  Dat zorgde voor mooie weerspiegelingen.  We reden naar Colchani, waar we tijd kregen om souvenirs te kopen in de talrijke kraampjes, terwijl Andres voor het eten zorgde.  De vrolijkste kleuren mutsen, haarbanden, truien, tafellakens,... vond je terug in ieder kraampje!  Nu heeft Lotte ook zo'n leuke Zuid-Amerikaans muts met lama's en vlechtjes.

In de eetzaal stonden er hier - net als 9 jaar geleden - weer van die paspoppen, met een hoofd dat mogelijk als model heeft gediend voor de Night King uit Games of Thrones, met dichtgeritste mond...

Na het eten reden we naar het treinenkerkhof van Uyuni, langs een weg geflankeerd met afval, nog meer dan vroeger.  De treinen zijn nu nog meer kapot en de formules van Einstein en Newton, die ik zo leuk vond, zijn verdwenen en nieuwe graffiti is in de plaats gekomen.  Jammer!

Daarna reden we naar het kantoor van Estrella del Sur.  Daar mochten we al onze spullen achterlaten en kregen we een uur of twee de tijd om in Uyuni door te brengen, terwijl de auto werd gekuist (die was wel héél erg vuil van al dat stof).  We namen afscheid van Ana, al kwamen we haar terug tegen toen we op een terrasje een versgeperst sapje zaten te drinken.  Eigenlijk wilden we pisco sour, maar de ober had geen zin om cocktails te maken.  Het was hem al bijna te veel dat hij klanten moest bedienen.

We passeerden nog langs een klein winkeltje, voor chips en broodnodige lippenstift, waar we hartelijk bediend werden door een vrouw en haar zoon.  Ze kenden zelfs een beetje Engels.  Wat een contrast met die ober!

Met een geopende zak chips (en drie graaiende handen) gingen we terug om te vertrekken naar Villa Mar, waar we de eerste nacht ook al sliepen.  We waren al vertrokken toen bleek dat we per ongeluk ook de spullen van Ana meegenomen hadden (zij reist verder naar La Paz).  Terugkeren op een rond punt: waarom ook niet (en ik bedoel niet: nog een rondje extra doen)?  Nog eens afscheid nemen van Ana (nu echt de laatste keer) en weg waren we.

De eerste 125km gingen over een relatief grote weg, met vele gedenkhuisjes voor omgekomen weggebruikers, waar Andres hier en daar een kruisteken maakte.  Hij heeft precies veel bekenden verloren...

Daarna gingen we verder op kleine, hobbelige paadjes, terwijl het donkerder en donkerder werd.  Het duurde heel lang eer we in de de verte de lichtjes zagen verschijnen die we wilden bereiken.  Ik zag wel een armadillo wegtrippelen...

Het was al half 8 toen we eindelijk ons doel bereikten.  We kregen dezelfde kamer en daarna mochten we aanschuiven, onder het afkeurend oog van sommige andere reizigers (want wie brengt z'n kind hier nu mee naartoe).  Na het eten nog een warm drankje en dan - hop - ons (koude) bed in.  Best nog niet te veel nadenken over het uur waarop morgen de wekker afgaat!