San Ignacio

Het had vrijwel de hele nacht onophoudelijk gegoten, gebliksemd, gedonderd,...  Toen Lotte om 8u tot bij ons geslopen kwam, leek het nog midden in de nacht te zijn, zo donker was het...  Paraguay - aan de overkant van de rivier - was volledig aan het zicht onttrokken.

Bij het ontbijt bleken we met een mierenprobleem te zitten: het merendeel van ons brood bleek vol mieren te zitten (en verdween dan ook in de vuilbak).  Dan voel je het wel overal kriebelen...

In de voormiddag lazen we allebei ons boek uit, terwijl Lotte tekende en de storm buiten onverminderd voortging.  Rond 12u beseften we dat we nog nauwelijks een halfuur tijd hadden om boodschappen te doen voor de 4u durende siësta.  We repten ons naar het centrum, maar onze winkel was al gesloten.  De Super10 was gelukkig wel nog open, al zijn ze daar te lomp en onvriendelijk om een cent te verdienen (en hun gerief is echt niet vers).  Toen we botweg weggestuurd werden aan de kassa om onze knoflook te gaan wegen en ik (nog altijd) geen weegschaal vond, was het niet volledig met tegenzin dat ik de bol gewoon terugzette.  Onvriendelijk gemompel aan de kassa...

Even verderop parkeerden we en stapten we - in de droogte zowaar - tot bij een restaurant, waar Lotte het merendeel van onze milanesa naar binnen speelde.  We hadden daar ook wifi, zodat we wat foto's op Polarsteps konden zetten en een verjaardagslied voor moemoe konden inzingen en doorsturen.

We keerden terug naar ons huisje (zelfs even per ongeluk contramano), terwijl het weer twijfelde tussen opklaren en verder stormen.  Om ons bezig te houden, keken we naar de filmpjes die we op deze vakantie al gemaakt hebben met de GoPro.  Het water van een warme douche spoelde het mierengekriebel en de somberheid van het weer van ons af.

Na onze boterhammen uit de frigo (vanwege de mieren) gingen we alweer met de kippen op stok (hoewel wij eerst nog wat lazen).