Pisco Elqui & Alcohuaz

Om 6u20 werden we gewekt door het gekraai van hanen, die overal om ons heen leken te zitten.  Een tiental minuutjes later hadden we terug elektriciteit: de frigo begon zachtjes te zoemen en het waaklampje bij Lotte ging terug branden.  En daarmee begon ons meisje ook te vertellen en vragen te stellen.  Ze mocht nog even bij ons in bed (fijn knuffelen), maar daarna moesten we ons toch onherroepelijk blootstellen aan de kou.  Maar snel onze kleren aantrekken en ook onze dikke schoenen.  Ik haat het om in huis rond te lopen met schoenen (en zeker met zulke "kloefers"), maar dat was toch  nog beter dan ijskoude voeten.

We namen ons ontbijt maar binnen, maar al snel hadden we de zon op ons terras en installeerden we ons maar buiten (daar was het warmer dan binnen).  We werkten was aan onze reisdagboeken, tuurden naar de bergen (die meer en meer in het zonlicht baadden) en naar de wijnranken (die ze hier in de vallei planten en in een soort parasolvorm snoeien om niet té veel last te hebben van de brandende zon).

Tegen half 11 kwamen Marnik, Karin, Twinkel en Kwinten tot bij ons huisje gereden en samen gingen we op verkenning naar het dorpje.  Marnik had nog een convertor nodig om zijn laptop te kunnen opladen (belangrijk voor morgen!) en we moesten toch een paar winkeltjes binnenspringen om er eentje (of twee) te pakken te krijgen.  Sta je daar in de winkel en ken je het woord voor stekker niet!

Na een ommetje over het gezellige en levendige pleintje (met kraampjes, infopunten van de eclipscommissie, dansers, trommelaars,...) gingen we onder ons 7 cordero asado eten met extra frietjes en pisco sour.  Lotte was intussen al allerbeste vriendjes met Kwinten.

Na het eten probeerden we (tevergeefs) het begin te vinden van het pad de berg op, dat we wilden nemen om morgen de eclips te gaan bekijken.  De enige weg daarheen leek over de camping te gaan, maar volgens de mensen daar mochten we niet alleen de berg op (te gevaarlijk, te steil, te rotsachtig,...).  Een alternatieve route vonden we niet.  Lotte liet het niet aan haar hartje komen en genoot van haar ijsje.

We keerden terug naar ons huisje (een dikke 9km op de teller) en namen de auto naar Alcohuaz, waar Marnik en Karin logeerden.  De eigenaar van hun huisje had hen daar een pad aangeraden, dat beter te doen leek.  Maar we checkten toch maar even of de bergtop wel nog in de zon lag.  Dat bleek gelukkig het geval!

We dronken samen nog een glaasje pisco (onderweg gekocht) en daarna keerden we via een stofferig wegje terug naar ons huisje.  We douchten snel (lekker warm) en aten, voordat we ons vermoeide meisje in bed staken.  Wij trokken ons stilletjes terug in onze kamer om het reisverhaal te schrijven en nog wat te lezen.