San Pedro de Atacama - Villa Mar

Al om kwart na 6 ging onze wekker af.  Een halfuur later waren we gewassen en gekleed, waren de laatste spullen ingepakt, de valiezen dichtgeritst en trokken we de poort van het hostel open.  Net op dat moment reed het busje voor.  Er zat al één gezin van vier in en we reden nog een tijdje rond in San Pedro om nog drie andere koppels op te pikken.  Daarna zetten we koers richting Bolivië.  Links van ons de Licancabur, als een vulkaan met lava van sneeuw.  We waren nog niet ver geraakt of één van de mannen viel flauw en werd ziek.

Om 8u ging de Chileense grenspost pas open, dus we moesten even aanschuiven.  Daarna moesten we een 40-tal km verderop nog door drie controleposten: Chili uit, Bolivië in, de ingang van het nationale park,...  Tussenin aten we ook nog snel een ontbijt: er was brood, avocado, banaan,...  Die laatste bekwam ons poppemieke helaas niet goed.  De gids zei toen dat bananen niet zo goed zijn op grote hoogte (ze verteren moeilijk), maar waarom serveren ze dan bananen?  De controleposten waren fel gemoderniseerd t.o.v. 9 jaar geleden, maar we waren blij dat die oude, verroeste bus er nog stond bij de migración boliviana.

In Bolivië moesten we overstappen in een jeep om echt aan de tocht te beginnen.  Bij ons kwam Ana, een Braziliaanse, en onze chauffeur heette Andres.  Hij bracht ons eerst naar de Laguna Blanca, een meertje dat haar witte kleur dankt aan afzettingen borax.  Daarna ging het richting de mineraalrijke Laguna Verde.  Onderweg zagen we twee keer een andesvos: eerst een heel tamme, daarna een wilde.

Even voor de middag kwamen we bij de aguas termales, waar we heerlijk konden weken in het warme water.  Tot dan toe was Lotte niet helemaal in haar haak, maar gelukkig had ze 's middags wel honger (en kon ik een pilletje (geplet) mengen onder haar puree).  Ze at meer dan ik de vorige keer dat we hier waren, gedurende de hele uitstap.

In de namiddag reden we verder naar de fumarolen (of rookpluimen) van Sol de la Mañana.  De geur van rotte eieren was niet zo aangenaam, maar de pruttelende modder en waterspuwende putten waren natuurlijk leuk om zien.  En dan die kleuren!  Maar het contrast met de geisers in de VS kon niet groter zijn: geen balustrades hier!  De kleuren van het landschap waren overal heel uitgesproken en de sneeuw maakte dat alleen maar "erger".

Stilaan begonnen we onderweg meer en meer dieren te zien: eerst alleen maar vicuña's, daarna ook lama's.  Bij de Laguna Colorada, een uitgestrekt meer, rood van de algen, zagen we enorm veel flamingo's.  Dat maakte Lotte heel blij en ons ook, want we hadden haar flamingo's beloofd vandaag.

Bij alle meren was er ijs en zag je een laagje waterdamp boven het water, omdat het zonnetje zoveel warmte gaf.  Een speciaal effect!

Daarna volgde nog een lange, schodderende rit naar onze overnachtingsplaats.  Mijn poep en rug deden er pijn van en dat zou me 's nachts wakkerhouden.

We installeerden ons in onze kamer: slaapzakjes uitrollen en onder de zware laag dekens leggen, alles klaarleggen voor de nacht,...

We mochten ons al snel gaan verwarmen aan thee en warme chocomelk, met koekjes, en daarna werden wij - als enige groep - verwend met spaghetti na de soep.  Lotte haar appetijt was gelukkig helemaal terug en ze was ook weer heel spraakzaam.  Een hele opluchting, want vanmorgen waren we toch erg ongerust over haar.  Ik begon toch al onze parenting skills in twijfel te trekken en me af te vragen of we geen onnodige risico's hadden genomen.