Wim & Sara

Na een verkwikkende nacht in de zachte donsdekens, werden we om 7u30 wakker gemaakt door de wekker.  Nauwelijks een halfuur later waren we gewassen en gekleed, staken alle spullen in de auto en zaten we aan de ontbijttafel.  De hemel was staalblauw, de zon scheen al volop,...  Zo jammer dat we vandaag al naar huis moesten.  Ik had zo graag nog langer van de bergen genoten... De mevrouw van het ontbijt (die met de gummibeertjes, maar nu met de hartvormige koekjes) was in haar babbel, dus het was ongeveer 9u toen we uit ons zo vertrouwde landschap wegreden.  De Ill ging nog steeds wild tekeer... De rit naar huis verliep vlot, maar we zagen wel een vreemd accident.  Een tractor had in de wei naast de autostrade blijkbaar iets verkeerd gedaan met een rolleke , dat van de helling was afgerold, de weg op (waar iemand er onzacht mee in contact kwam). Even na 18u kwamen we thuis, mét frietjes.  Na het eten gingen we nog even wandelen, gewoon om het vakantiegevoel nog even vast te houden...  Da

De wekker liep al af om 6 uur.  Nadat we gewassen waren en de laatste spullen hadden ingeladen, vertrokken we om 7 uur richting Oostenrijk.  We werkten de Italianen af en toe serieus op de zenuwen door ons bij wegenwerken wél aan de snelheidsbeperkingen te houden.  Voor de rest verliep de rit vrij vlot, buiten wat ochtendfile in Milaan (en een klein ommetje door Milaan om wat file te vermijden).   We stopten maar een paar keer, om naar het toilet te gaan, of om toch maar wat eten te kopen.  Uiteindelijk kwamen we terug in de Dolomieten.  Net voor we Oostenrijk binnen reden, probeerden we een vignet te pakken te krijgen, maar dat was nog niet zo eenvoudig en we kwamen op een rare parking voor vrachtwagenchauffeurs terecht.  Het vignet kochten we in Brenner(o) en op de eerste parking in Oostenrijk gingen we tanken.  Na 58 tunnels kwamen we iets voor 16 uur aan in Gaschurn.   Nadat we wat spullen hadden uitgeladen, gingen we winkelen en maakten nog een kleine wandeling naar Maria Schnee. 

Rond 9u kwam Lotte bij ons gekropen om lekker te knuffelen.  Een uurtje eerder was ze ons al komen vertellen dat ze een groene specht hoorde. Volgens de weersvoorspellingen zou het hier vandaag de laatste zonnige dag worden, dus kozen we ervoor naar het Parco Nazionale Val Grande  te gaan.  Per slot van rekening hadden we voor dit nationale park het huisje in San Giuseppe uitgekozen. Dat de website de wandelingen beschrijft als "uitdagend", "niet bewegwijzerd" en "toch een beetje gevaarlijk" maakte onze nieuwsgierigheid er niet minder op.  De weg erheen zou "enkel geschikt voor niet al te brede auto's" zijn.  Daar kan toch geen overdrijving vreemd aan zijn, dachten we. Tot in Rovegro loopt de rit gesmeerd.  Vanaf dan werd de baan smaller... en bochtiger... en nog smaller.  Tegenliggers (voornamelijk Belgen, vreemd genoeg) kruisen, blijkt een evenement op zich.  Iedereen - passagiers en chauffeurs - is lichtelijk gespannen en lacherig tegelijk

We sliepen tot iets na 9 uur.   Na het ontbijt gingen we opnieuw boodschappen doen in de Coop.  De auto werd ook nog eens volgetankt.  Terug in het huisje was het al tijd voor ons middagmaal.  Daarna trokken we richting Lago d'Orta, één van de grote meren.  We stopten in Pella, op een groot plein waar we een mooi uitzicht hadden op het meer en het eilandje.  We zagen ook mooi een klooster boven op de rotsen liggen.  We reden verder naar beneden op zoek naar een plaatsje bij het meer.  Het was nog niet zo eenvoudig om tot aan het meer te raken.  We vonden wel een parking, maar het kleine strand was goed verborgen.  We vonden nog een plekje tussen de aangespoelde walvissen en de rode krabben.  Het water was tamelijk koud, maar dat weerhield de meisjes niet om te zwemmen, of om te leren zwemmen.  Mijn buik werd net nat. We reden eventjes verder naar een gelateria voor een lekker ijsje.  Daarna reden we weer naar ons huisje.  We aten watermeloen, gevolgd door aperitiefhapjes en lekker

Het was al vroeg klaar in onze kamer.  Dat er luiken waren, ontdekten we pas vanmorgen toen we de was ophingen... Er hadden gisteren onze zinnen al gezet op die besneeuwde berg in de verte: de Monte Rosa in Macugnaga.  We hadden daar nog nooit van gehoord, maar blijkbaar is het een paradijs voor de trail runner .  Dit weekend ging er zelfs een wedstrijd door.  Dat zou nog iets voor ons (kunnen) zijn, de "korte" afstanden tenminste.  Weer iets voor op het (oneindig lange) verlanglijstje. Dat het weekend is, was duidelijk te merken aan de drukte, in het dorp, op de parking, op de wandelpaden,..  In ons beste Italiaans kochten we tickets voor de twee secties stoeltjeslift tot boven aan Belvedere.  De eerste sectie bestond uit oncomfortabele, blauwe stoeltjes die ons over een breed, licht stijgend pad brachten.  Het was haast te belachelijk om niet te voet te gaan... Boven aangekomen, namen we het pad naar links, naar Rifugio Zamboni-Zappa .  Het smalle pad leidde ons o.a. door e

Lotte maakte ons iets na 8 uur wakker.  Zo hadden we nog tijd genoeg om rustig te ontbijten en de laatste spullen naar de auto te dragen.  Het was bewolkt, maar de mooie Dolomieten konden we deze keer wel zien.  Om 9u45 gaven we de sleutel af en vertrokken we richting San Guiseppe.  We stopten al een eerste keer in Latzfons om brood te kopen.  Al snel zaten we op de autosnelweg,  maar het was helaas enorm druk zodat we vaak in de file stonden, tot bij Verona.  Het is in Italië ook niet zo eenvoudig om een deftige parkeerplaats te vinden, waar er ook nog plaats is... Pas om 13u15 vonden we een plaatsje waar we naar het toilet konden gaan en konden picknicken.  Gelukkig was de file daar ook voorbij, dus konden we vlot doorrijden richting Milaan.  De thermometer zagen we boven de 30°C klimmen. De Italianen werden soms nogal nerveus omdat ze het nogal moeilijk vinden om zich aan de verkeersregels te houden.   Voorbij Milaan werden de bergen weer hoger en af en toe konden we een glimp opvan