Atulcha - (Salar de) Uyuni - Villa Mar

Het was amper 5u toen de wekker afliep.  Het viel wel mee qua kou en we maakten ons snel klaar, want een halfuur later zou het ontbijt (met cake, yoghurt en cornflakes) al klaarstaan.  We waren de enigen zot genoeg om zo vroeg op te staan om nog te kunnen ontbijten voor we naar de Salar de Uyuni zouden vertrekken om daar de zonsopgang mee te pikken.

Het eerste stuk van de rit naar daar was zo hobbelig dat het wel leek of we over een vers geploegde akker reden.  Daarna werd het gelukkig beter.  Aanvankelijk stonden er nog sterren aan het firmament (Orion op z'n kop), maar daarna werd het stilaan klaar en verschenen de mooiste kleuren aan de hemel: geel, oranje, roos, paars, blauw,...  Prachtig!  Even voor de zon boven de horizon verscheen, hielden we een eerste keer halt op de zoutvlakte, de zoutkristallen (gegroepeerd in hexagonale structuren), krakend onder onze voeten.  Het leek wel ijs (en misschien was het dat ook wel voor een deel)!

We reden verder over de zoutvlakte naar een ideale plek voor het maken van gekke perspectieffoto's.  Andres had wel heel veel inspiratie: dino's, flessen, schoenveters, ringen,...: alles kwam van pas.

Daarna reden we verder naar Isla Incahuasi, een "eiland" in de zoutvlakte, vol met cactussen.  Daar konden we anderhalf uur rondwandelen: genoeg om met Lotte in mijn rug naar boven te stappen (ik had direct warm genoeg, of zelfs te warm eigenlijk) en dan samen naar beneden te wandelen.  Wat een prachtige uitzichten!  Ik weet niet of we hier vorige keer tot helemaal boven zijn geraakt, want toen voelde ik me echt heel slecht.  Nu hebben we in elk geval dubbel genoten!

De gids nam ons ook nog meer naar een stukje van de zoutvlakte, dat (enkele cm) onder water stond.  Dat zorgde voor mooie weerspiegelingen.  We reden naar Colchani, waar we tijd kregen om souvenirs te kopen in de talrijke kraampjes, terwijl Andres voor het eten zorgde.  De vrolijkste kleuren mutsen, haarbanden, truien, tafellakens,... vond je terug in ieder kraampje!  Nu heeft Lotte ook zo'n leuke Zuid-Amerikaans muts met lama's en vlechtjes.

In de eetzaal stonden er hier - net als 9 jaar geleden - weer van die paspoppen, met een hoofd dat mogelijk als model heeft gediend voor de Night King uit Games of Thrones, met dichtgeritste mond...

Na het eten reden we naar het treinenkerkhof van Uyuni, langs een weg geflankeerd met afval, nog meer dan vroeger.  De treinen zijn nu nog meer kapot en de formules van Einstein en Newton, die ik zo leuk vond, zijn verdwenen en nieuwe graffiti is in de plaats gekomen.  Jammer!

Daarna reden we naar het kantoor van Estrella del Sur.  Daar mochten we al onze spullen achterlaten en kregen we een uur of twee de tijd om in Uyuni door te brengen, terwijl de auto werd gekuist (die was wel héél erg vuil van al dat stof).  We namen afscheid van Ana, al kwamen we haar terug tegen toen we op een terrasje een versgeperst sapje zaten te drinken.  Eigenlijk wilden we pisco sour, maar de ober had geen zin om cocktails te maken.  Het was hem al bijna te veel dat hij klanten moest bedienen.

We passeerden nog langs een klein winkeltje, voor chips en broodnodige lippenstift, waar we hartelijk bediend werden door een vrouw en haar zoon.  Ze kenden zelfs een beetje Engels.  Wat een contrast met die ober!

Met een geopende zak chips (en drie graaiende handen) gingen we terug om te vertrekken naar Villa Mar, waar we de eerste nacht ook al sliepen.  We waren al vertrokken toen bleek dat we per ongeluk ook de spullen van Ana meegenomen hadden (zij reist verder naar La Paz).  Terugkeren op een rond punt: waarom ook niet (en ik bedoel niet: nog een rondje extra doen)?  Nog eens afscheid nemen van Ana (nu echt de laatste keer) en weg waren we.

De eerste 125km gingen over een relatief grote weg, met vele gedenkhuisjes voor omgekomen weggebruikers, waar Andres hier en daar een kruisteken maakte.  Hij heeft precies veel bekenden verloren...

Daarna gingen we verder op kleine, hobbelige paadjes, terwijl het donkerder en donkerder werd.  Het duurde heel lang eer we in de de verte de lichtjes zagen verschijnen die we wilden bereiken.  Ik zag wel een armadillo wegtrippelen...

Het was al half 8 toen we eindelijk ons doel bereikten.  We kregen dezelfde kamer en daarna mochten we aanschuiven, onder het afkeurend oog van sommige andere reizigers (want wie brengt z'n kind hier nu mee naartoe).  Na het eten nog een warm drankje en dan - hop - ons (koude) bed in.  Best nog niet te veel nadenken over het uur waarop morgen de wekker afgaat!

Villa Mar - Atulcha

We moesten pas om 8 uur ontbijten, dus konden we tot 7u30 uitslapen.  Het was gelukkig minder koud dan we gevreesd hadden,  maar de lakens waren wel heel zwaar.  Om 8 uur stonden wij klaar om te ontbijten, maar veel beweging zagen we nog niet. Gelukkig konden we na eventjes wachten genieten van dikke Amerikaanse pannenkoeken. We gingen nog wat buiten in het zonnetje staan, want binnen was het toch wel koud.  We zagen bij het beekje twee Andes-ganzen zitten.

Om 9u30 sprongen we opnieuw de jeep in.  Al snel stopten we bij de Valle de las Roquas, een mooi vulkanisch landschap, waar we eventjes konden rondwandelen.  Iets verder stopten we opnieuw bij de Ciudad de Italia, opnieuw een vulkanisch landschap.  Nu wou de gids samen met ons één van de rotsen beklimmen.  Het klimmetje was niet zo gemakkelijk, maar Lotte was natuurlijk in haar nopjes.  Boven hadden we een prachtig uitzicht.  Lotte was intussen al dikke vriendjes geworden met Ana.

We reden nog een tijdje verder door de adembenemende landschappen.  We zagen af en toe lama's en vicuña's.  Rond 12 uur kwamen we bij een huisje vanwaar we een wandeling naar Laguna Misteriosa maakten.  Lotte wou na de klim bij Ciudad de Italia overal opklimmen en afspringen.  Bij een te diepe sprong liep het verkeerd, met traantjes als gevolg.  We konden rustig genieten van het zonnetje en het mooie uitzicht.  We keerden terug langs een beekje en kwamen nog heel dicht bij enkele lama's.  Rond 13 uur konden we lekker eten: lekkere rijst, groentjes, tonijn, chips en tortilla.  Na het eten zagen we twee kleine puppies.

In de namiddag reden we een hele tijd door.  We stopten nog eventjes om naar een canyon te kijken en om van een mooi uitzicht te genieten.  Onderweg liep er een nandu net voor onze auto.  We stopten in Julaca, een klein dorpje met een paar versleten treinwagons. Niet te geloven dat er mensen in zulke droge omstandigheden kunnen overleven.

Het laatste deel van de rit werd het vlakker en in de verte zagen we de Salar de Uyuni al.  Rond 17u15 kwamen we aan in het zouthotel, waar we een mooi kamertje kregen.  We genoten van een lekkere warme douche en dronken warme chocomelk en thee.  Om 19u30 aten we lekkere Pique Macho: worstjes, kip, rundsvlees, frietjes, tomaat en paprika.  Lekker!

San Pedro de Atacama - Villa Mar

Al om kwart na 6 ging onze wekker af.  Een halfuur later waren we gewassen en gekleed, waren de laatste spullen ingepakt, de valiezen dichtgeritst en trokken we de poort van het hostel open.  Net op dat moment reed het busje voor.  Er zat al één gezin van vier in en we reden nog een tijdje rond in San Pedro om nog drie andere koppels op te pikken.  Daarna zetten we koers richting Bolivië.  Links van ons de Licancabur, als een vulkaan met lava van sneeuw.  We waren nog niet ver geraakt of één van de mannen viel flauw en werd ziek.

Om 8u ging de Chileense grenspost pas open, dus we moesten even aanschuiven.  Daarna moesten we een 40-tal km verderop nog door drie controleposten: Chili uit, Bolivië in, de ingang van het nationale park,...  Tussenin aten we ook nog snel een ontbijt: er was brood, avocado, banaan,...  Die laatste bekwam ons poppemieke helaas niet goed.  De gids zei toen dat bananen niet zo goed zijn op grote hoogte (ze verteren moeilijk), maar waarom serveren ze dan bananen?  De controleposten waren fel gemoderniseerd t.o.v. 9 jaar geleden, maar we waren blij dat die oude, verroeste bus er nog stond bij de migración boliviana.

In Bolivië moesten we overstappen in een jeep om echt aan de tocht te beginnen.  Bij ons kwam Ana, een Braziliaanse, en onze chauffeur heette Andres.  Hij bracht ons eerst naar de Laguna Blanca, een meertje dat haar witte kleur dankt aan afzettingen borax.  Daarna ging het richting de mineraalrijke Laguna Verde.  Onderweg zagen we twee keer een andesvos: eerst een heel tamme, daarna een wilde.

Even voor de middag kwamen we bij de aguas termales, waar we heerlijk konden weken in het warme water.  Tot dan toe was Lotte niet helemaal in haar haak, maar gelukkig had ze 's middags wel honger (en kon ik een pilletje (geplet) mengen onder haar puree).  Ze at meer dan ik de vorige keer dat we hier waren, gedurende de hele uitstap.

In de namiddag reden we verder naar de fumarolen (of rookpluimen) van Sol de la Mañana.  De geur van rotte eieren was niet zo aangenaam, maar de pruttelende modder en waterspuwende putten waren natuurlijk leuk om zien.  En dan die kleuren!  Maar het contrast met de geisers in de VS kon niet groter zijn: geen balustrades hier!  De kleuren van het landschap waren overal heel uitgesproken en de sneeuw maakte dat alleen maar "erger".

Stilaan begonnen we onderweg meer en meer dieren te zien: eerst alleen maar vicuña's, daarna ook lama's.  Bij de Laguna Colorada, een uitgestrekt meer, rood van de algen, zagen we enorm veel flamingo's.  Dat maakte Lotte heel blij en ons ook, want we hadden haar flamingo's beloofd vandaag.

Bij alle meren was er ijs en zag je een laagje waterdamp boven het water, omdat het zonnetje zoveel warmte gaf.  Een speciaal effect!

Daarna volgde nog een lange, schodderende rit naar onze overnachtingsplaats.  Mijn poep en rug deden er pijn van en dat zou me 's nachts wakkerhouden.

We installeerden ons in onze kamer: slaapzakjes uitrollen en onder de zware laag dekens leggen, alles klaarleggen voor de nacht,...

We mochten ons al snel gaan verwarmen aan thee en warme chocomelk, met koekjes, en daarna werden wij - als enige groep - verwend met spaghetti na de soep.  Lotte haar appetijt was gelukkig helemaal terug en ze was ook weer heel spraakzaam.  Een hele opluchting, want vanmorgen waren we toch erg ongerust over haar.  Ik begon toch al onze parenting skills in twijfel te trekken en me af te vragen of we geen onnodige risico's hadden genomen.

San Pedro de Atacama

Rond 8 uur werden we wakker gemaakt en rond 9 uur konden we genieten van een lekker ontbijt.  Vooral het brood smaakte lekker.  Al snel trokken we San Pedro de Atacama binnen, op zoek naar Estrella del Sur, het reisbureau waarmee we morgen naar de Salar de Uyuni trekken.  We hadden onze vuile was mee, omdat we die bij Marnik en Karin konden wassen.

We kwamen Marnik, Karin, Twinkel en Kwinten al snel tegen.  Zij waren op zoek naar een supermarkt.  Bij het kerkje, dat niet langer wit is, kwamen we Marnik en Karin opnieuw tegen.  We gingen mee met hen om eerst onze was te doen.  Bij Estrella del Sur (op een andere plaats dan de gps ons vertelde) wisten ze niets van onze reservatie.  Blijkbaar moesten we bij Cruz Andina zijn, iets verderop in de gezellige Caracoles winkelstraat.  We gingen nog Boliviaans geld ophalen en keerden terug naar het huisje van Marnik en Karin om de was op te hangen en om te genieten van een lekkere Pisco Sour.

Daarna trokken we naar een restaurant.  De frietjes voor Lotte waren er snel, het water en het ananassap duurde al wat langer.  Maar op onze pizza moesten we blijven wachten.  We vroegen er nog eens naar en uiteindelijk, na 1u15 konden we eten.  Toen we ook nog heel lang op de rekening moesten wachten, hebben we gewoon wat geld op de tafel gelegd en zijn we buiten gestapt.

We wandelden nog wat rond door Caracoles om te genieten van de sfeer en de winkeltjes te bekijken en trokken toen naar het meteorieten-museum.  We kregen een audiogids en konden naar een 50-tal meteorieten kijken.  Terug op Caracoles kochten we een t-shirt voor ons en een haarband voor Lotte.  We deden nog wat boodschappen voor we naar ons huisje gingen.  De kindjes van de huisbaas wilden graag met Lotte spelen en Lotte vond dat een goed idee.  

Terwijl ik de was ging ophalen, zette Sara de spullen voor morgen al klaar.  Toen ik terugkwam, was Lotte nog altijd goed aan het spelen.  We pakten de laatste spullen in en aten.  Daarna gingen we nog op zoek naar lippenstift, maar geen van de twee winkels in de buurt kon ons helpen.  Na een douche kroop Lotte in bed.  Wij schreven nog aan het reisverhaal en lazen nog wat.

La Serena - Calama - San Pedro de Atacama

Tegen 8u werden we wakker.  Niet zo goed geslapen: de oceaan maakte veel geluid, er leek veel wind te zijn en het was niet het beste bed,...  Er stond een dichte mist en het was koud, dus hadden we niet zo veel zin om al direct naar buiten te gaan.  We bleven dus nog een tijd binnen om te ontbijten en aan de reisdagboeken te werken.

Rond 11u ritsten we - met veel moeite - onze valiezen dicht en sleepten ze tot bij de concièrge.  Daar mochten we ze achterlaten terwijl we nog een wandeling maakten over het strand richting Coquimbo.  Wim merkte net op dat het toch wel raar was om roofvogels te zien aan de kust, toen een klein reigertje (snowy egret) onze aandacht trok, pootjes in de oceaan.

We keerden terug naar een (veel te) gezellig restaurantje, populair bij de locals, waar we ons konden verwarmen bij de open haard.  We konden ons maar moeilijk losmaken van de verwarmende vlammen, dus bestelden we ons nog een pisco sour para compartir.

We hadden aan de concièrge gevraagd om een taxi naar de luchthaven te bellen tegen 16u.  Wij hadden daaronder verstaan dat we rond dat uur zouden wegrijden, maar eigenlijk betekende het dat hij tegen 16u de hoorn van de telefoon zou opnemen.  Maar we waren ruimschoots op tijd op de luchthaven, waar Marnik en Karin ons opwachtten.

Ons vliegtuig leek wel op tijd te gaan vertrekken, maar blijkbaar was er een technische storing opgetreden, waardoor het vliegtuig leeggetankt en dan weer volgetankt moest worden.

Met heel wat vertraging (en een flinke dut van Lotte) kwamen we eindelijk aan in Calama.  We hadden gelukkig al een shuttle geregeld op voorhand, zodat we gewoon onze bagage in een busje moesten gooien en ons - in anderhalf uur - in San Pedro de Atacama konden laten voeren.

Het centrum zag er nog steeds uit als 9 jaar geleden tijdens onze huwelijksreis: ongeplaveide, stofferige wegen, levendige sfeer (zelfs om 23u), een ketting van winkeltjes en reisbureaus,...

We werden als laatste afgezet bij hostal Belén.  We kregen een grote maar koude kamer, maar gelukkig stond er warme chocomelk klaar.  Daarna kropen we onder de heerlijk geurende lakens.  Eindelijk slapen!

Pisco Elqui - La Serena

We werden rond 8 uur wakker, ook al lag Lotte iets vroeger al liedjes te zingen.  We genoten van ons ontbijt en probeerden alles in onze valiezen te proppen.  In het stralende zonnetje sleurden we de valiezen de trappen op en rond 10 uur zochten we de eigenares van het huisje op.  Zij had de zonsverduistering niet kunnen zien, omdat ze vond dat ze in het huisje moest blijven. Jammer...

Al snel reden we door Pisco Elqui.  We zullen de mooie bergen en het gezellige dorpje hier missen.  We reden opnieuw langs het stuwmeer, en zagen de grote cactussen op de bergen.  We probeerden naar de Plaza de Armas in Vicuña te rijden, maar dat was niet echt zo evident.  De gps stuurde ons nog eens in een éénrichtingsstraat (langs de verkeerde kant) en daarna opnieuw Vicuña uit.  We stopten eventjes langs de kant van de weg waar we skypeten met moemoe en vava.  Uiteindelijk vonden we toch de Plaza de Armas.

Daar liepen we eventjes langs de kraampjes van de markt en genoten we op een bankje van een lekkere koek.  In een winkeltje vonden we een mooie eclips t-shirt en kreeg Lotte een zonsverduisteringslint.

Rond 13 uur kwamen we aan bij de luchthaven, nadat we eerst hadden getankt.  We leverden de auto in en aten op de parking van de luchthaven.  We namen een taxi en om 14u15 stonden we aan ons appartementje.  We mochten gelukkig al binnen in onze mooie kamer met zicht op zee.

Al snel maakten we een strandwandeling.  Het zonnetje straalt hier nog altijd, maar zo dicht bij zee is het toch heel wat kouder.  We raapten schelpjes en Lotte speelde eventjes in een speeltuin.  Pas na een heel eind wandelen vonden we eindelijk een winkel waar we brood en een ijsje konden kopen.  We zagen af en toe een pelikaan over de zee vliegen.  Rond 17 uur waren we terug aan ons huisje.  We verbouwden de zetel tot een bed.

Marnik en Karin lieten al snel weten dat ze in Tololo Beach zaten, een restaurantje heel dicht bij ons appartement.  We trokken er ook snel naar toe en genoten van de zonsondergang en een lekkere Pisco Sour.  Daarna aten we een ongelooflijk lekkere visschotel.  Het was heel gezellig, en dus ook al snel laat.  Pas iets na 20 uur konden we onze vermoeide meid in bed stoppen.  Wij volgden niet veel later.

Pisco Elqui

Het was al half 8 toen we gewekt werden door het geblaf van de hond.  Ik had best nog wat langer willen slapen.  Lotte kroop nog eventjes bij ons in bed en toen we opstonden, was er al genoeg zon op ons terras om buiten te kunnen eten.  Een langgerekt ontbijt, reisdagboeken bijwerken,...: een ideale, luie morning after na de zonsverduistering van gisteren.  Buiten onze herinneringen en de vele foto's op sociale media leek niks er nog op te wijzen wat voor spektakel er zich gisteren heeft afgespeeld.  De bergen staan er onbewogen bij en de zon schijnt zoals vanouds haar licht op het mooie (maar veelal droge) landschap.

Tegen 11u - na een blitsbezoek van onze waarneemmaatjes - vertrokken we in short / rokje en sandalen te voet naar het centrum van Pisco Elqui.  De kraampjes van de voorbije dagen waren verdwenen, eclips-T-shirts uitverkocht,... al was er nog tamelijk veel volk op de been (toch voor een winterdag in een "dorpje" als Pisco Elqui).

Lotte mocht zich wat uitleven in het speeltuintje en daarna gingen we lekker eten in een restaurantje met vensters maar geen ramen.  Onze appetijt begint eindelijk te komen en we moesten zelfs nog een pizzaatje bijbestellen.

Na (nog) een korte passage langs de speeltuin, begonnen we aan de terugtocht.  Onderweg stopten we nog in een winkeltje voor 6 flessen water en in de panadería voor echt brood.  De rest van de namiddag brachten we door in het huisje (en op het terras).  We reden wel nog even tot bij de stokerij "Al Fundo de los Nichos" om nog wat flessen lokale pisco (van 45°) in te slaan.

Terug in het huisje aten we van het lekkere brood met smakelijke avocado.  Nog even onder de douche en onze oververmoeide meid kon in bed.  Wij gingen naar onze kamer (lezen, reisdagboek schrijven) en proefden van de pisco met aardbei, citroen en gember, die Marnik en Karin vanmorgen hadden meegebracht.  Lekker (al kan niks tippen aan pisco sour)!

We gingen nog even naar de sterren kijken voor we de laatste keer hier in bed kropen.