Galgenul - Roosbeek

Vanmorgen werden we niet gewekt door ronkende motoren maar door de wekker, die ons om 7u pijnlijk duidelijk maakte dat de vakantie nu écht wel voorbij is.

Na het ontbijt werden de laatste spullen ingeladen en ging ik nog 'ns rond met de borstel, zodat we tegen 8u20 konden vertrekken.

Op een snelle stop om broodjes en enkele snelle pipi-pauzes na, stopten we enkel om te tanken en te eten.  Voor dat laatste waren we helaas op een erg vuile parking beland, die vergeven was van de wespen...

Even na 17u reden we de autostrade af in Tienen, maar we moesten nog een heel eind omrijden, omdat er een bobijn van een camion was gevallen op een rond punt en de takelwerken bezig waren.

Mits een korte stop voor frietjes, waren we rond 17u40 thuis.  Wij laadden uit en ruimden op, terwijl Lotte haar hartje ophaalden met haar speelgoed en knuffels.

Fritzensee

Lotte liet ons vanmorgen tot 9 uur liggen.  Slapen deden we al een tijdje niet meer, vooral door de racende auto's wat verder in de straat.  Na een lekker puddingontbijt deden we nog wat origami.

Om 10u15 vertrokken we naar Bartholomäberg.  Het was bewolkt, maar gelukkig niet aan het regenen.  We begonnen direct met een serieuze klim, maar het eerste deel was gewoon op de weg, dus konden we goed doorstappen.  De uitzichten waren wel heel erg mooi.  Gelukkig werd het paadje na een kilometer wel smal.

We rustten af en toe in een skilift die dienst deed als bank.  De klim stopte bij een paardenweide, met een prachtig, net gerestaureerd kapelletje.  We aten een koekje en begonnen aan een kleine afdaling op een grote weg.  Na een laatste kleine helling kwamen we aan bij de Fritzensee: mooi, maar wel veel kleiner dan gedacht.

We aten op een bankje terwijl het fototoestel een timelapse aan het maken was.  Een fietser stopte eens om naar het fototoestel te kijken omdat hij dacht dat het een wildcamera was.  De afdaling liep - zoals gewoonlijk - heel snel.  Na 3u30, 480 meter klimmen en 8,6 km waren we terug bij de auto.  

We reden nog even naar Innerberg (naar de Mühleweg) omdat daar een kleine watermolen staat.  We passeerden enkele lama's en vonden toen de watermolen.  Er was niet zoveel water, dus moesten we zelf aan het wieletje draaien om alles te zien bewegen.  De vrouw van de maker kwam eventjes een praatje doen.

Terug in het huisje werd de timelapse bewerkt, oefeningen gedaan en het reisverhaal geschreven.  Na het douchen begonnen we met alles in te pakken.  Om 18u30 reden we naar Gaschurn om eens te eten in der 'Alte Talstation'.  We waren nog maar net binnen, toen Fleur (met haar ouders) ook binnenstapte.  Lotte was superblij dat ze wat kon spelen en trampolinespringen.  Nadat we lekker hadden gegeten speelden ze nog wat verder.  Wij praatten nog een halfuurtje met de ouders van Fleur en gingen nog eens dag zeggen aan Daniel in hotel Saladina.  Het was al 20u45 toen Lotte in bed kroop.  Daarna laadden we de auto nog verder in en genoten we van een kraüterke.

Regendag

Nog voor 7u werden we wakker door de race-auto's die nog snel naar boven scheurden.  Om 8u zwol het geluid van motoren aan: de start van de wedstrijd, tijd voor ons om op te staan (verder slapen ging toch niet met al dat lawaai).  Tijdens het ontbijt was het soms dikke file voor de deur, omdat het verkeer werd tegengehouden, zodat de (overjaarse) heerschappen in hun bolide de bergen (letterlijk) onveilig (en lawaaierig) konden maken.

Het regende weliswaar (nog) niet, maar echt goed weer was het nu ook weer niet, dus bleven we eerst nog wat in het huisje.  Tijd om rustig te ontbijten, te spelen, oefeningen te doen,...  De vermoeidheid hangt er wel wat in...

We reden toch tot in Gaschurn, waar we eerst broodjes kochten en daarna de lift de berg op namen.  De top zat helaas in de wolken, dus herzagen we ons picknickplan maar snel.  We speelden (Lotte vooral) wel nog een beetje in het avonturenpark, maar gingen snel terug naar beneden, omdat het zo koud was.  Wat een contrast met gisteren!

Dan maar de Silvretta Hochalpenstraße op, waar we vreemd genoeg wél onder de wolken zaten.  Een snelle hap op een bank onder een dekentje en dan naar het winkeltje (voor patches voor op onze rugzak).  Tegen dan was het toch aan het regenen, dus reden we gauw weer naar beneden, boodschappen doen,...

Ondanks de race (wat een lawaai!) geraakten we zonder problemen bij ons huisje.  We speelden een paar gezelschapsspelletjes (Regenwormen en La Cucaracha).  Het regende nog een tijdje, terwijl de motoren bléven ronken.

Na het avondeten speelden we nog wat.  Nadat Lotte in bed lag, maakten we pudding en vulden we het Passenger Locator Form in (verplicht voor wie na 1 augustus terugkomt uit het buitenland).

Schmugglerpfad

Lotte kwam ons rond 8 uur wakker maken, maar we bleven nog een halfuurtje liggen.  Na het ontbijt trokken we naar het winkeltje in Gargellen om broodjes te kopen.  We namen de gondellift en om 10u20 konden we beginnen aan het Schmugglerpfad.  We begonnen direct met een klimmetje, op grote, brede wegen.  We zagen al snel een hermelijn lopen.  Het vinnige diertje sprong gezwind over de rotsen.

Na een afdaling werd het pad smaller en begonnen we aan een zware klim, die ongeveer twee kilometer lang was.  We waren blij toen we in Zwitserland aankwamen, want toen hadden we al een groot stuk van de klim achter de rug.  We genoten van een koek en begonnen aan het tweede deel van de klim.  We klommen voort op een smal pad, met een enorm diepe afgrond langs de twee kanten.  Het pad werd breder, maar ook een heleboel steiler.  We moesten ons soms naar boven trekken aan kabels, op andere momenten moesten we op handen en voeten naar boven klauteren.  We klommen veel sneller dan de meeste andere wandelaars en boven werden we beloond met prachtige uitzichten.

Na een smal paadje boven op de berg, begonnen we langzaam te dalen.  Op een mooi, breder plekje namen we de tijd om te picknicken.  Daarna daalden we verder af naar een mooi meertje.  We begonnen aan een nieuwe klim, waar we achter een bende lawaaierige Nederlanders zaten.  Gelukkig konden we die in het midden van de klim voorbij steken.  

Boven op de Gafierjoch (nog altijd in Zwitserland) hadden we een prachtig uitzicht.  Aan de Oostenrijkse kant zagen we de Schafbergsee (waar ze aan het werken zijn) en de Gandasee.  We daalden af naar de Schafbergsee en waren al tamelijk vroeg terug aan de lift.  We wandelden iets minder dan 5 uur (pauzes inbegrepen) op een wandeling die normaal 4u30 duurt.

Lotte speelde nog even in de speeltuin voor we terug naar beneden gingen.  In Gargellen kochten we een welverdiend ijsje.  In het huisje rustten we wat uit en na een douche reden we naar de Italiaan in Gaschurn.  Op het terras genoten we van een lekkere pizza.  Lotte kreeg alweer een gratis ijsje.  We maakten nog een kleine wandeling in Gaschurn (onder andere naar Maria Schnee).

In het huisje ging Lotte snel slapen (want het was al 20u30).  Wij zaten nog een ganse tijd buiten en zagen de eerste wolken komen.

Bielerhöhe

Na een lange en absoluut deugddoende slaap, stonden we even na 8u op,  Na ons ontbijt vertrokken we met de auto naar Bielerhöhe.  We maakten nog een tussenstop in Gaschurn voor verse broodjes en daarna kon het bochtenwerk van de Silvretta Hochalpenstraße beginnen.  Het landschap is hier zomer en winter betoverend!

Op Bielerhöhe was het erg druk: de parkings stonden goed vol en we moesten verder rijden tot in Tirol om een plekje voor de auto te vinden.

We trokken onze wandelschoenen aan, hesen de rugzakken op onze rug en wandelden naar het winkeltje om nieuwe belletjes te kopen voor aan onze skistokken (of voorlopig aan onze wandelrugzak).  Daarna staken we de straat over om écht aan onze wandeling te beginnen.

Aanvankelijk ging het over een breed pad, langs de Schleplift en door een paardenweide, maar daarna klim het onophoudelijk, over een smal paadje met veel stenen en soms ook water dat zich een weg naar beneden baande.  We zouden een rustige wandeldag houden en het was ook niet ver tot op de Bielerkopf, maar qua hoogtemeters kon het tellen.  Van daaruit zagen we de mensen als mieren de stuwmuur op en af trippelen.

We schreven in het Gipfelbuch bij het kruis en namen - ietsje hoger - uitgebreid de tijd om te eten in het zonnetje.  's Avonds zou ik merken dat mijn schoenen in mijn vel zijn gebrand (en ik permanent hoog opgetrokken bleke kousen lijk te dragen).

Langs dezelfde weg keerden we terug.  De afdaling ging vlotter dan gedacht en we stonden snel weer bij de auto.  We daalden terug af richting Partenen, met een korte pauze aan de Vermunt Stausee, waar we onze voetjes lieten herleven in het koele water.  Dat deed deugd!

We kregen een gezin van vijf in de gaten: snobs in overprijsde T-shirts.  Of we misschien een foto wilden maken van hen.  Euh... al ooit van Corona gehoord?  Liever niet dus!

Na zo'n warme wandeldag als vandaag trekteerden we ons in de Spar in Gaschurn op een welverdiend ijsje, dat we opaten tijdens een wandelingetje door het dorp.  We vonden het op de berg al warm, maar beneden is het nóg "erger" (en dan gaat het morgen nog enkele graden warmer worden)!

Terug in het huisje deed ik nog wat oefeningen.  Lotte deed aanvankelijk mee, maar ze verloor interesse en concentreerde zich verder op haar reisverhaal (en de zak chips).

Na een heerlijke douche aten we Berner Würstchen en daarna staken we ons berggeitje in bed.  Wij gingen onder ons tweetjes nog buiten op het terras zitten met een glaasje bubbels, terwijl de vleermuizen over vlogen en de uilen oehoeden.  We werden tijden de inzettende duisternis zelfs beloond met een indrukwekkende vuurbol.  Als het donkerder was geweest, was er vast een nalichtend spoor te zien geweest.

Kort na 22u gingen we ook slapen.

Gipfelweg Madrisella

We kropen om 8u30 uit ons zachte bed.  Na het ontbijt reden we naar Gaschurn om daar de Versettla-lift te nemen.  Voorbij het midden-station zagen we dat piste 60 helemaal open lag wegens werken.  Toen we boven waren, begonnen we direct met een zware (en lange) klim, via piste 64.

Vaak liepen we over een hoop steengruis: minder makkelijk, maar Lotte vond dat veel leuker.  Hoe meer we klommen, hoe mooier de uitzichten werden.  We zagen vaak de Kopssee liggen.  Iets voor de eerste top zagen we meer en meer kleine meertjes.  Na een uurtje klauteren waren we boven op de top van de Versettla, waar enkel een groot steenmannetje stond.  Het was nogal druk op de top, dus aten we een welverdiende koek iets verderop. 

We bleven niet te lang zitten en gingen op weg naar de tweede top.  Het ging maar heel eventjes naar beneden voordat we opnieuw serieus moesten klimmen.  Gelukkig was deze klim minder moeilijk.  Na in totaal twee uur wandelen stonden we boven op de Madrisella, aan het grote kruis.  Na een fotootje, snoepje en een tekstje in het topboek, begonnen we aan een niet zo gemakkelijke afdaling.  We zagen opnieuw een heleboel meertjes.  Lang duurde het dalen nu ook weer niet.  We kregen nog een moeilijke klim, vaak over smalle paadjes naar de Matschuner Joch.

Het was intussen al tamelijk laat geworden, dus zochten we een plekje om te picknicken.  Daarna begon de afdaling echt.  Eerst was het nog moeilijk op de steile paadjes en af en toe liepen we door een riviertje.  We kwamen bij een mooi meertje en van daar stapten we op een breed pad naar beneden.  Lotte en mama liepen (en giechelden) een stuk van de weg.  Aan de Alpe Nova bleef Lotte haken in de afsluiting terwijl ze die probeerde open te maken, met een bloedende knie tot gevolg.  

Het laatste stuk van de wandeling was nog een serieuze klim naar de Nova Stoba.  Op een 'grote' weg hielden we het tempo goed hoog, zodat we om 16 uur terug boven stonden.  De vrees om niet op tijd terug te zijn voor het sluiten van de lift (om 17 uur) was dus niet nodig.  We hadden 11 km gewandeld en een dikke 800 meter gestegen op net geen 5u30.  Flink gestapt dus!

Beneden in Gaschurn gingen we nog iets drinken in hotel Saladina.  Zo kregen we Patrick (en Daniel) nog eens te zien.  In het huisje maakte mama een lekkere Gröstel mit 'Suram Kees'.  Lotte kroop om 19u20 in bed.  Wij namen nog een douche en kropen ook vroeg in bed.  Ik las nog wat, maar mijn vrouwtje deed al snel haar ogen toe.

Lünersee

Om 8u stonden we op.  Lotte was even daarvoor al de living binnen gegaan en had de pudding (ons ontbijt) al ontdekt.

Het weer zag er niet bepaald veelbelovend uit, maar toch reden we naar het Brandner Tal, over talrijke brugjes en via een bochtige weg door het bos.

Het begon zelfs te regenen, maar met de moed der wanhoop parkeerden we ons aan het einde van het dal en namen de grote, (sinds juli) vernieuwde gondel de berg op.  Daar werden we getrakteerd op een fantastisch uitzicht op de Lünersee (een stuwmeer) en de ruwe bergen errond.

We begonnen aan de wandeling rond het meer in tegenwijzerzin, over een weinig uitdagend pad.  Op een hoogte zagen we de Totalphütte liggen en weer droomden we luidop van een huttentocht door de bergen.  Maar da's voor volgend jaar!  Nu vervolgden we onze weg rond de Lünersee, tot aan de Lünerseealpe.

Daar namen we een smal paadje, weg van het meer, de berg op, richting Gafalljoch, Zwitserland.  Zodra we bij de hut uit de buurt waren, zochten (en vonden) we een plekje om te picknicken, met enkele marmotjes in de buurt (zelfs een paar heel kleintjes).  Daarna vervolgden we ons pad de berg op, langs tamme koeien, tussen de (hoge) bloemen, een oud tolhuisje, over een paadje dat steeds steiler en geaccidenteerder werd.  En toen stonden we ineens bij een bord met Schweiz aan de ene kant en Österreich aan de andere kant.

Het uitzicht was prachtig, overal waar we keken: diep onder ons lag de Lünersee aan de Oostenrijkse kant en aan de Zwitserse kant zagen we in de diepte de koeien van het sappige groene gras eten (veel trager volgens twee lustige Herrschaften).  En dan die ruwe bergen, waarlangs uitnodigende paadjes omhoog slingerden!

Na een koekje op Zwitsers grondgebied, merkten we dat het weer aan het verslechteren was, dus daalden we de berg maar weer af langs waar we naar boven waren gekomen.  We kregen nog wel een buitje over ons, maar dat duurde gelukkig niet lang.

Toen we - via de andere oever - bijna de stuwdam hadden bereikt, slingerde het pad nog even stevig naar boven (en weer naar beneden) en met een dikke 9km op de teller kwamen we weer bij het vertrekpunt.

Lang moesten we niet wachten op de lift (ze gaat erg snel en het is ook niet zo ver) en al snel stonden we weer op de parking bij de auto.

Terug in het huisje deed ik wat oefeningen en na de douche was het al zo laat dat we besloten naar Gaschurn te rijden om bij de Italiaan te gaan eten.  Bij Lotte ging het licht stilaan uit (ze keek rond in het restaurant toen ik vroeg of haar licht aan het uitgaan was om te zien wat er met de verlichting gebeurde).  Bij het betalen, kregen we nog een drankje aufs Haus en Lotte kreeg niet alleen een lolly maar ook nog een ijsje van de vinnige.

Terug in het huisje staken we onze Bergsteigerin meer meteen in bed (het was al na 21u).