Skivakantie 2019

Ook in 2019 trokken we naar Gaschurn om te genieten van de sneeuw.  Dit jaar kwamen we daar aan op het einde van de krokusvakantie en dat betekende dat we konden genieten van de Funkenabbrennung.  We maakten een mooie, maar zware sneeuwschoenwandeling in het Silbertal en konden voor het eerst in Schruns de dalafdaling naar het Silbertal doen (Piste 1e).  

Door het slechte weer werden de liften in de namiddag van de eerste dag gesloten en moest Lotte al direct de dalafdaling naar Sankt-Gallenkirch doen.  Maar gelukkig gaat het skiën beter en beter!

Het filmpje kan je hier bekijken!

Yacutinga - Foz do Iguaçu - São Paulo - Londen - Roosbeek

De laatste keer ging onze wekker om 8u af in Yacutinga.  Het was maar fris, bewolkt en regenachtig: tijd om te vertrekken dus!  Onze valiezen moesten we gewoon aan de ingang van het huisje zetten en ze kwamen ze oppikken met de jeep.

We mochten na het ontbijt en uitchecken nog een orchidee planten (i.e. vastbinden aan een boom) met Pluma Azul.  We namen afscheid van hem en van Cuchara en kropen allemaal in de camion, die ons tot in Comandante Andresito bracht.  Daar moesten we overstappen in twee busjes (met de valiezen erbij).  We hadden geluk dat in ons busje enkel rustige mensen zaten.

Na een rit van ongeveer 3u stonden we terug aan het tankstation, waar we vier dagen geleden waren opgepikt en nu een taxi op ons stond te wachten.  We namen afscheid van de rest en kropen in de taxi, die ons de grens over bracht naar de luchthaven van Foz do Iguaçu.  Daar waren we eigenlijk véél te vroeg, maar wat moesten we anders nog doen, zo met al die valiezen...  We waren blij dat we ze konden afgeven, al moesten we nog wat spullen transfereren om het maximaal toegelaten gewicht niet (te fel) te overschrijden.

De wegwijzers naar de food court bleken meer veelbelovend te zijn dan het schamele aanbod dat we vonden, helaas.  Veel winkeltjes waren er ook al niet, maar we vonden toch nog pins van de vlaggen van Argentinië, Paraguay en Brazilië.

De vlucht naar São Paulo was kort maar hobbelig (en met erg weinig beenruimte).  Gelukkig vonden we in deze luchthaven wél een restaurantje waar ze caipirinha hadden!  Nog eentje (en half) om het af te leren!

Daarna moesten we voor een dikke 11u het vliegtuig op, naar Londen.  De meeste tijd brachten we slapend door.  De hostessen bleven ons maar aanspreken in het Portugees, maar ondanks de lange tijd op het vliegtuig verbeterde ons Portugees er niet op.

In Londen hadden we erg veel tijd om het volgende vliegtuig te nemen, maar er was niet veel volk bij de paspoortcontrole en security (en we mochten ook overal via de fast lane, omwille van Lotte).  We vonden een sushirestaurantje in een rustige uithoek van terminal 5.

Toen we eindelijk - na zoveel omzwervingen - in Brussel toekwamen, hadden we gelukkig snel onze valiezen te pakken.  We waren heel blij om in de mensenmassa twee bekende gezichten te zien.  Rik en Erika waren zo lief geweest om ons te komen halen en naar huis te voeren.  Héérlijk om ons gewoon te kunnen laten vervoeren, zonder zelf nog veel te moeten nadenken.  In de auto vertelde Lotte nog honderduit, maar thuis liet ze zich toch zeer gewillig in bedje leggen.

Yacutinga

We hadden de wekker vandaag om 8u15 gezet, maar Lotte werd al wakker om 7u30.  Na het ontbijt werden we om 9u30 verwacht, en iedereen was voor één keer bijna op tijd.  We trokken naar het gebouwtje waar we eergisteren hadden geknutseld om rek- en strekoefeningen te doen.  Voor sommigen deed het deugd, voor anderen was het nogal pijnlijk.

Na een uurtje trokken we naar de keuken van Cuchara om pannenkoeken te maken:  eerst het deeg mengen en daarna bakken.  We mochten ze wel nog niet opsmullen, want vanavond eten we pannenkoekentaart als dessert.  Pannenkoeken omhoog gooien in de pan lukte bij de meeste Argentijnen niet zo goed.

Om 12 uur was het tijd om te eten.  Het duurde wat langer dan de voorbije dagen en we moesten om 14u15 alweer terug zijn, dus zo lang duurde onze middagpauze vandaag niet.

De andere ouders waren er vandaag niet bij omdat die gingen kano varen en de kinderen waren eigenlijk braver dan wanneer de ouders er wel bij waren.  We hadden een lange knutselsessie.  Mama en Lotte maakten een grote vlinder, Pluma Azul een grote tent.  Daarna werden alle kindjes in een dier geschminkt (Lotte in een vlinder).

We kregen een drankje en aten de pannenkoekentaart.  Daarna oefenden de kindjes een toneeltje, waar de aap werd gevangen door jagers.  Daarna konden we de officiële versie van  het toneeltje zien.  Iets voor 19 uur waren we terug in ons huisje.  We namen een douche en ruimden al wat op.  De elektriciteit viel nog eventjes uit.  

Om 20 uur gingen we eten, deze keer kregen we een ijsje als dessert.  Lotte ging Pluma Azul nog knuffelen voordat we in bed kropen.

Yacutinga

Om 8u werden we gewekt door de wekker en sprongen we uit bed.  We gingen ontbijten in de grote zaal en zorgden dat we om 9u klaarstonden voor de wandeling met Fernando.  Zoals altijd moesten we een halfuur wachten op de rest.  De gids, een Guaraní, toonde ons hoe zij vallen opzetten om grote en kleine vogels en zoogdieren te vangen.  Daarna werden we in de keuken verwacht bij Cuchara (Madera) om samen pralientjes te rollen en hamburgers van linzen te maken.  Deze kookworkshop had niet veel succes maar wij vonden het alleszins heel leuk en interessant.

Tegen 13u waren we klaar met eten en gingen we onder ons drietjes nog een beetje wandelen door het regenwoud.  We rustten ook nog een beetje uit in ons huisje, want het was erg warm en vochtig.  Tegen 15u moesten we terug in de keuken zijn om samen ijs te maken, maar we waren er al klaar mee toen iedereen er eindelijk was.

We vertrokken te voet met Fernando naar het dorpje van de Guaraní-Indianen.  Er werd gevoetbald, gespeeld, er werden acrobatentoeren uitgehaald,...  De vrouwen stalden hun artesanías uit en we kochten een kettinkje voor Lotte en een windklokje.  Ik voelde me enigszins ongemakkelijk omdat we de mensen gingen beloeren in hun eigen omgeving, maar wij waren voor hen evenzeer een toeristische attractie.  Lotte werd zelfs door kindjes over haar witte haren gestreeld.

In de lodge werden we onthaald met versgemaakte limonade en de zelfgerolde pralientjes.  Even later, toen het al donker begon te worden, kwamen de Guaraní naar de lodge om muziek te maken en te zingen.  Iedereen kreeg daarna een ketting omgehangen.  Het ritme werd aangehouden door drie kinderen die met een dikke stok op de grond klopten.  De vrouwen hadden wel enorm scherpe stemmen.

Om 20u werden we terug in de grote zaal verwacht voor het avondmaal en mochten we van de linzenburgers smullen.  Met onze hoofdlampjes keerden we terug naar ons huisje, waar we vrijwel meteen in bed kropen.

Yacutinga

Lotte maakte ons om 7u30 wakker.  Toen de wekker om 8 uur afliep, maakten we ons snel klaar.  Het had wat geregend vannacht, maar intussen scheen het zonnetje al.  We genoten van een lekker ontbijt en om 9u15 zaten we klaar voor de briefing.  Nadat iedereen was aangekomen en de computerproblemen waren opgelost, kregen we vanaf 9u30 uitleg over Yacutinga en de activiteiten voor de komende dagen.  

Daarna trokken we naar een gebouwtje om spelletjes te spelen om elkaar beter te leren kennen: met een bal naar elkaar gooien (en je naam roepen), spieren losgooien, diertjes nadoen, ...

We maakten een wandelingetje van ongeveer 2km door de jungle.  De gids (Pluma Azul, de blauwe veer) toonde ons (en de andere gezinnen) verschillende planten en vruchten.  Lotte was al snel leuke dingen aan het verzamelen.  We zagen het holletje van een zoogdier, roken verschillende geuren, proefden af en toe van de vruchten en werden geprikt door een heleboel vliegen.

Om 12 uur gingen we eten, het was opnieuw een uitgebreide maaltijd.  Om 13 uur waren we terug in het huisje.  Omdat de schattenjacht pas om 15 uur begon, hadden we nog heel wat tijd om in ons kamertje te spelen.  Om 15 uur wachtten we nog een halfuurtje op de helft van de andere gezinnen.  We stapten over een hangbrug naar een hutje waar een grote doos stond.  Die zat vol met knutselspullen.  We stapten eventjes verder naar een volgend huisje en konden knutselen met de spullen uit de doos en de spullen die we in de natuur hadden gevonden.  Lotte werd geschminkt in een vlinder.

Daarna trokken we naar het hoofdgebouw om koekjes te eten en moesten de kindjes geblinddoekt raden wat voor fruit of groenten ze vast hadden.  Wij kenden het meeste fruit niet (laat staan het Spaanse woord), dus dat was geen makkelijke oefening voor ons.  We maakten nog sapjes met het fruit en de groentjes: 1 wit, 1 oranje, en 1 roos.  

Rond 18 uur waren we terug in ons kamertje om te spelen en te douchen.  Om 20 uur gingen we eten.  Lotte smeerde zich nog helemaal in met body-melk voor ze ging slapen.

Puerto Iguazú - Yacutinga

We waren al rond half acht wakker en het zonlicht viel binnen in onze kamer.  Ook deze laatste ochtend hier at Lotte alle pannenkoeken op.

Tegen 10u sleepten we onze spullen naar de receptie, waar we ze - tegen betaling - nog enkele uren mochten laten staan.  Daarna trokken we - zonder echt plan - het stadje in om even voor de middag te eindigen bij het Mexicaanse restaurant van de gekke meneer van de eerste avond... alleen was de gekke meneer er nu niet en de cachaça was ook al op.  Gelukkig was het eten nog steeds lekker.

We keerden terug naar het hotel om onze valiezen op te halen en nog eens naar het toilet te gaan.  Rond half één begonnen we aan de wandeling van 1km tot aan het punt van afspraak, waar we zouden worden opgepikt om naar de Yacutinga Lodge te gaan.  Niet ver, maar wel veel sleep- en sleurwerk van ons alledrie!  We waren blij toen we er waren en nog blijer toen we onze valiezen konden afgeven.  Rond 14u mochten we in een busje kruipen, dat ons tot in San Andresito bracht.  Daar moesten we overstappen op een camion voor de laatste 12km tot aan de lodge.  Ondertussen hadden we gezelschap gekregen van andere mensen, waaronder een gezin met drie kindjes.  Na langdurig gestaar sloten ze aan het einde van de rit vriendschap.

In de lodge werden we ontvangen met verse limonade en chipa.  Onze valiezen stonden al in ons huisje toen we naar daar stapten door de jungle.  Een kleurrijke, warmgestookte kamer!

Tegen 18u zouden we een briefing krijgen maar omdat nog heel wat volk ontbrak, werd die uitgesteld tot morgen.  We hingen nog wat rond in het hoofdgebouw (boekjes lezen) tot 20u, toen het avondeten werd opgediend, een copieus maal.  We waren alledrie uitgeput en kropen meteen in bed.

Foz do Iguaçu

We werden wakker om 8 uur.  Na een ochtendknuffel gingen we al snel ontbijten en om 9 uur vertrokken we naar het busstation om de bus van 9u30 te kunnen nemen naar de Braziliaanse kant van de Iguazú-watervallen.  We stopten al snel om een Argentijnse stempel te krijgen.  Na nog vijf minuutjes rijden moesten we opnieuw uitstappen om een Braziliaanse stempel in ons paspoort te laten zetten.  Een klein uurtje na het vertrek stonden we aan de ingang van het nationale park.

Er was heel wat volk bij de ingang, maar het ging snel vooruit.  Eens we binnen waren, moesten we nog eens aanschuiven om een bus te nemen.  De bussen reden constant, dus zaten we al snel op de vlinderbus.  Twintig minuutjes later zaten we bij het begin van de wandeling.  Al snel kregen we een prachtig zicht op de watervallen (ze waren wel tamelijk ver).  Hier en daar konden we een tijdje blijven staan om te genieten van het uitzicht.  De coati's liepen voor onze voeten.

Helaas werd het al snel een heel pak drukker.  We kwamen dichter bij de watervallen waar we konden genieten van het spektakel.  Het spectaculairste uitzichtspunt was bij de Garganta del Diablo.  Daar stond een enorme mensenmassa aan te schuiven.  Veel van de mensen hadden een plastiekje over zich om zich te beschermen tegen het opspattende water.  Wij zagen er zo belachelijk niet uit en eigenlijk werden we niet eens zo nat.  De processie werd drukker en drukker en op de paadjes net voor het uitkijkpunt was het eigenlijk veel te druk.  Door wat te duwen en te trekken kon je uiteindelijk wel tot aan het spectaculaire uitkijkpunt raken.  Wij raakten er uiteindelijk ook.  Iedereen was maar selfies aan het nemen, zonder echt te kijken.  Wij kunnen gelukkig wel zeggen dat het daar echt heel mooi is.

Na het beklimmen van een heleboel trappen kwamen we na 3 km aan het einde van de wandeling.  We namen de bus terug tot aan de ingang van het park.  We aten terwijl we op de bus naar Argentinië wachtten.  De zon begon eindelijk ook weer te schijnen.  We namen de bus van 14 uur om 14u10 en waren iets na 15 uur terug in ons hotelletje.  Daar downloadden we de foto's en ruimden we al wat op.  We dronken de rest van onze fles wijn uit San Ignacio leeg en om 17u30 trokken we naar een Mexicaans restaurant in het centrum.  We aten lekkere buritto's / tortilla's en dronken een caipiriña.  Na het lekkere eten kregen we nog een tequila van het huis.  Terug in het hotel stopten we Lotte al vroeg in bed.