Posts

Vandans - Roosbeek

We kropen om 7 uur uit bed en om 7u50 zaten we al in de auto, klaar om te vertrekken in de regen.  We reden langs het stuwmeer en daar was inderdaad een heleboel meer water in te zien.  De Ill was intussen een kolkende rivier geworden. Door de regen mochten we een deel in Duitsland maar 80km/u rijden, dus heel snel ging het niet altijd vooruit.  Het bleef regenen tot net voorbij Stuttgart, daarna bleef het gelukkig droog.  Na een rit met weinig verkeer (langs de Moezel) waren we al om 16u50 terug thuis.  We konden alle valiezen al uitpakken voor we frietjes aten.

Regendag

De héle nacht had het geregend, zwaar geregend, en ook overdag wist het van geen ophouden.  Uren aan een stuk zaten twee duifjes in elkaar gedoken in een boompje in de tuin te schuilen en ook wij bleven dan maar gezellig binnen.  Niet dat we ons verveeld hebben: we loodsten Lotte door een aantal tutorials  Scratch en we keken gezellig naar "Monsters Inc." Ondertussen regende het onophoudelijk...  Na een douche ritsten we de valiezen dicht en staken we al zoveel mogelijk in de auto.  Het zag er toch niet naar uit dat er een droog moment zou komen om dat te doen. 's Avonds reden we naar Bludenz, om sushi te gaan eten.  Het was erg druk in het restaurant en de kelners liepen rond als een kip zonder kop, maar het was wel lekker. Terug in het huisje staken we Lotte in bed en lazen we, met een glaasje Zirbenschnaps , nog een beetje.  En ondertussen regende het maar voort.

Steenbokken kijken op de Hochalpila

Afbeelding
We werden al om 7u15 wakker gemaakt door een geklop buiten.  Aangezien het serieus had geonweerd vorige nacht hadden we niet zo goed geslapen.  Rond 8 uur begonnen de kindjes onder ons lawaai te maken en kropen we ook maar uit bed.  Na een rustig ontbijt vertrokken we naar Sankt-Gallenkirch om op de Hochalpila te gaan kijken of er geen steenbokken zaten.  We genoten er van het uitzicht en konden mooi de bergen zien waar de hutten van de huttentocht bij lagen.  Toen we bijna wilden terugkeren zagen we een steenbok zitten, veel dichter dan verwacht.  De andere kant van het paadje zaten er nog.  In totaal zagen we wel 10 steenbokken.  Ze hadden blijkbaar een vermoeiende nacht gehad want ze bleven gewoon liggen, ook al kwamen er andere toeristen heel dichtbij.  Prachtige dieren!  Na iets meer dan een uur en meer dan 100 foto's keerden we terug naar beneden.  Niet te geloven trouwens hoe lang een steenbok plast! We keerden terug naar het huisje en na het middageten reden we terug richti

Heinrich-Hueter-Hütte - Latschau - Vandans

Afbeelding
Hoewel het vannacht had geonweerd en geregend, lagen de bergen er stralend bij in het zonnetje, toen we voor 7u uit het raam keken.  Zouden we dan toch - i.t.t. wat de weersvoorspellingen hadden laten uitschijnen - droog en in de zon de laatste etappe van onze huttentocht kunnen voltooien? Het bestelde yoghurt-met-musli-ontbijt viel voor Lotte en mij erg tegen: het bleek een massieve soort metselspecie waar menig bouwvakker jaloers op zou zijn.  De veilige keuze van papa (Nutella-ontbijt) bleek de betere optie... Tegen 8u stonden we, gepakt en gezakt, klaar om te vertrekken.  Nog even insmeren en we waren weg.  Deze hut gaf toch veel minder het échte berghuttengevoel. De wandeling begon met een afdaling over een breed pad naar het Rellstal.  We waren blij dat we hier en daar een afkorting over een interessanter, smal paadje konden nemen, al moest je wel een beetje opletten dat je dan geen koe tegen het lijf liep. Bij Alpengasthof  Rellstal begonnen we aan de eerste (en ergste) klim van

Totalphütte - Heinrich-Hueterhütte

Afbeelding
Mijn vrouwtje maakte me in het midden van de nacht wakker om naar de sterretjes te kijken.  De hemel zag er inderdaad heel donker uit, alleen jammer dat er zo veel licht uit de hut zelf kwam...  Om 6u15 werden we gewekt door twee mensen die buiten een wedstrijd zo veel mogelijk 'Genau' zeggen aan het houden waren.  Ik kroop nog eventjes bij mijn vrouwtje en om 6u45 kropen we uit bed om te gaan ontbijten.  Deze keer konden we gelukkig wel samen aan tafel zitten, maar warme chocomelk was er helaas niet. Om 8u10 vertrokken we voor de vierde dag van onze huttentocht.  We begonnen met een stevige afdaling richting de Lünersee.  We moesten goed opletten, want het pad lag vol met losliggende stenen.  Hoe lager we kwamen, hoe meer dagjestoeristen we tegenkwamen.  Rond de Lünersee konden we snel doorstappen.  Aan de Douglashütte en op de stuwdam stond er een stevige wind. We begonnen aan de enige zware klim van de dag naar de Lünerkrinne:  een stevige klim, vooral met deze hitte.  De st

Lindauer Hütte - Totalphütte

Afbeelding
Hoewel we werden gewekt door de regendruppels op het dak, was het alweer droog toen we tegen kwart voor 7 de luiken openden.  De toppen van de hoogste bergen lagen zelfs al in de zon! Hoewel je "pas" kon ontbijten vanaf 7u, was er kort na 6u al veel bedrijvigheid in de gang.  Dat ontbijt was trouwens een aanslag op de zintuigen: er was véél te veel volk in de te kleine ruimte, veel lawaai, overal aanschuiven en je overal moeten doorwurmen.  We konden zelfs niet aan dezelfde tafel eten! Kort na 8u konden we vertrekken.  Tot haar grote ontevredenheid stelde Lotte vast dat ze haar wandelstok was vergeten op de picknickplek van gisteren.  Te ver om terug te keren, niks aan te doen!  Na een tijdje stopte het geknor vanzelf, ook wel omdat we aan een pittige en lange klim naar de Öfakopf waren begonnen.  Ook de woordspelletjes verstomden na een tijdje...  Echt technisch was de klim niet, maar het blééf wel duren. Nadat we even op adem waren gekomen, daalden we gezwind en vrolijk zin

Tilisunahütte - Lindauer hütte

Afbeelding
Toen de wekker om 6u45 afliep slopen we stil de kamer uit om onze tanden te gaan poetsen.  We genoten van een lekker en uitgebreid ontbijt (met eitjes!).  Na het inpakken van de rugzakken waren we iets na 8 uur klaar om te vertrekken.  Het was al warm zo vroeg op de ochtend.  We keken naar de lange schaduwen op de bergen en passeerden al snel de Tilisunasee. We liepen langs een marmottenveld, maar ik had nogal moeite om een marmot te zien.  Uiteindelijk lukte het toch!  We begonnen aan de eerste klim richting het Schwarzhornsattel.  We zaten een tijdje achter 3 jonge vrouwen waarvan er één echt wel moeite had om een goede keuze te maken waar ze haar voeten moest neerzetten.   Na een korte afdaling kwamen we bij de Tobelsee: die was niet zo groot, maar we konden wel een mooie reflectie zien van de rotsige bergen op de achtergrond.  Toen er een vrouw zich uitkleedde en in het water sprong waren de reflecties natuurlijk verdwenen en de vele kleine visjes die aan de oever zwommen ook. We d