Kirkjubøur

Geen wekker vanmorgen, maar toen we rond kwart voor 9 opstonden, was Lotte al wakker en had ze de ontbijttafel al gedekt.  Heerlijk wakker worden zo!

Er waren wel redelijk wat wolken, maar ze hingen gelukkig een heel stuk hoger dan gisteren, dus zat een lange wandeling er wel in vandaag.  Ons plan: wandelingen 13 en 14 uit ons Rother-wandelgidsje combineren, helemaal tot in Kirkjubøur en dan weer terug.

Het beginpunt van de (eerste) wandeling was een bushalte (Millum Horna) op een tiental minuutjes rijden van het huisje.  Op een parallelwegje konden we parkeren en dan konden we op pad.  Gelukkig konden we snel van de "grote" weg af en even verder een smal maar steil paadje inslaan.  Dat bracht ons tot aan Reynsmúlalág, waar de vorige eeuwen openluchtvergaderingen werden gehouden.  Het deed ons een beetje aan IJsland denken.  Of hoe je - ondanks het slechte weer - toch écht voeling kan hebben met de natuur.  Zo spijtig dat dit verloren gaat, maar we proberen het zelf toch nog een beetje te koesteren.

Lange tijd was het pad redelijk plat, gemakkelijk.  Ik bleef toch een beetje op mijn honger zitten qua uitdaging, maar het uitzicht op de nabijgelegen eilanden Koltur en Hestur was wel schitterend.

Tenslotte kwam Kirkjubøur in zicht en begonnen we, zig-zag, af te dalen.  I.p.v. de verharde weg te nemen, klommen we in het gras langs de afrastering van de weides via een onduidelijk pad weer omhoog.  We bleven lang parallel aan de vallei stappen, maar we daalden uiteindelijk toch af.  Wel opletten voor de natte stukken!  Gelukkig was de vegetatie wel een aanwijzing daartoe.

Dichtbij de ruïne van de Sint-Magnus-kathedraal stond een bankje met zicht op het water, ideaal voor een picknick.  Na de lunch was de wannabe influencer nog steeds aan haar fotoshoot bezig.  Het hield het midden tussen belachelijke communiefoto's en al even idiote trouwfoto's.  Maar als ze getrouwd was, was het toch alleen op zichzelf dat ze verliefd was.  Droevig!

Na de ruïnes wipten we nog even binnen in de sobere Sint-Olafskerk.

De bus terug naar het beginpunt lieten we vertrekken en we begonnen aan deel 2.  We moesten daar alweer ergens inslaan waar een normaal mens geen pad ontwaart.  Zonder GPX track hadden we het zelf waarschijnlijk ook niet geloofd.  Maar hop, naar boven dus, ook nu weer een bedenkelijke oversteek over een afspanning.

De beschrijving las als "Doe maar wat en vind dan aansluiting op het pad."  Dat je dit best niet doet bij nevel: goed advies!

Op één of andere manier vonden we dan toch houten paaltjes die het laatste deel van de steile klim aangaven.  En daarna?  Trek uw plan!  Over een met stenen en rotsen bezaaide vlakte navigeerden we van steenmannetje naar steenmannetje, maar veel snelheid maak je op die manier niet.  Plezant, dat wel!  Af en toe schoot er een haas weg.

Hier en daar was het wat zompig, zeker naarmate je in de buurt van een meertje kwam.

Paaltjes; een afdaling; asfalt onder de voeten.  Mooi is dat niet, maar zo vlotte de afstand ineens wel een stuk sneller.  We volgden nog even de Sandá-rivier, waar we ineens omringd werden door grote zwermen insecten.  Om de kriebels van te krijgen.  Dan nog een finale klim en we stonden bij de auto.  Rugzak af!  Schoenen uit!  Dat doet deugd!

We passeerden nog even langs de winkel voor ingrediënten voor het avondeten... en een ijsje.  En dan een zalige douche om de pijntjes weg te spoelen, en een aperitiefje (lekkere citroenlimonade met veel ijsblokjes, die de diepvriezer helemaal zelf maakt).

Na het eten: zeteltje, boekje,...  Meer moet dan niet zijn.