Wim & Sara

Om 7u liep de wekker nog een laatste keer af deze vakantie.  Ook vandaag was het kwakkelweer...  Na het ontbijt werden de laatste spullen in de auto geduwd en de laatste dingen afgewassen.  Tegen 8u waren we vertrekkensklaar en gingen we nog afscheid nemen. Al snel zaten we op de autostrade, maar om de grens met Duitsland over te steken, stuurde de gps ons over de Fernpass.  Mooi was het wel.  Op de hoge bergen lag een vers laagje sneeuw: het leek wel poedersuiker! Na een dikke drie weken in Italië te hebben rondgereden, leken de Duitse en Belgische chauffeurs nu extra bekwaam, kundig en zelfs hoffelijk. Na 10 uur rijden, draaiden we de parking van de frituur op, voor onze traditionele thuiskomstkost. Na een korte Skype-sessie met omi en opi, gingen we nog een uurtje wandelen.  Nog even vasthouden aan het vakantiegevoel!  Het blijft hier verbazingwekkend lang klaar... Na onze wandeling staken we Lotteke in bed.  Wij lazen nog wat en kropen dan ook onder de wol.  Wat een zacht bed!

Aangezien het heel slecht weer zou zijn vandaag, hadden we de wekker niet gezet.  Het was dan ook al 9 uur toen we uit bed rolden.  Het had gedonderd en gebliksemd vannacht, maar tijdens het ontbijt scheen het zonnetje.  Om 10u15 vertrokken we om ons loopparcours van gisteren in omgekeerde richting te wandelen. Na een stuk op de weg kwamen we op een steil, smal paadje.  Toen het paadje breder werd, kwamen we op een belevenissenparcours, waar we met dennenappels moesten gooien, een springwedstrijd moesten houden met een vlo, een pad, een vos en een gems, een kegelspel, ...   Tijdens het parcours kwamen we in de wolken terecht en iets later begon het te regenen.  Het blote-voetenpad hebben dus maar niet op blote voeten gedaan... Gelukkig was de zware klim al achter de rug en moesten we enkel nog maar afdalen in de regen.  We waren wel kletsnat toen we terug bij het huisje waren. Nadat we lekkere soep hadden gedronken om op te warmen, reden we naar de Billa om brood te kopen.  Terug in he

Dat het vandaag niet zo'n goed weer zou worden, wisten we op voorhand, maar we hadden toch de wekker gezet om 8u, in de hoop nog een (kortere) wandeling te kunnen maken voordat het écht te slecht werd. Na een karig (eerste) ontbijt vertrokken we met de auto richting Gschnitz, maar niet zonder eerst te stoppen in de Billa, voor proviand voor tijdens de wandeling (dachten we).  Net op het moment dat we uitstapten: een lichtflits en daarna gedonder! Change of plans : inkopen doen voor vandaag en morgen, en terug naar het huisje.  De winkel leek - na de summiere winkeltjes van de afgelopen tijd - wel het paradijs.  We keken onze ogen nogal uit!  De inhoud van de kar was navenant. Terug in het huisje namen we een uitgebreider (tweede) ontbijt.  Wat een lekker brood!  Omdat het toch droog was (en er niet zo dreigend uitzag), besloten we te gaan wandelen, langs de Nößlach Hütte.  Het deed deugd om toch buiten te kunnen, ook was was het maar kort. Na onze wandeling gingen we onder ons twee

Omdat we een lange rit voor de boeg hadden, stonden we al om 7 uur op.  Tegen 8u15 hadden we ontbeten, de afwas gedaan, de laatste dingen ingepakt en zelfs al een zonnewaarneming gedaan en konden we vertrekken op de Strade Bianche.  We reden nog een hele tijd op de smalle, kronkelende wegen voor we op de autosnelweg kwamen.   We zagen al snel de zee, maar zo een 40 kilometer voor Imola stonden we steeds vaker in de file.  We verloren zeker een uurtje en de file was pas voorbij toen we een auto, met daarachter drie politiewagens, op de pechstrook zagen staan. De rest van de rit verliep tamelijk vlot, zodat we om 17u45 bij ons huisje in Gries am Brenner stonden.  We werden hartelijk welkom gegeten.  Lotte ging dadelijk buiten spelen en kennismaken met de twee meisjes en de vier konijntjes, terwijl wij een Obstler kregen aangeboden.   Nadat de auto was uitgepakt, reden we iets terug naar een hotel/restaurant, maar er was geen plaats voor ons (en echt vriendelijk waren ze er eigenlijk ook

Aangezien het niet zo bloedheet zou worden als gisteren, hadden we de wekker maar gezet om 8u30, zodat we nog een mooie wandeling konden maken in de bergen.  Ook nu reden we naar Campo Imperatore, maar niet helemaal tot boven aan de sterrenwacht (zoals eergisteren), maar slechts tot aan de wandelparking bij Rifugio Fonte Vetica.  Het draaien en hobbelen over de Italiaanse wegen is Lotte deze keer helaas niet goed bekomen (gelukkig hadden we een emmertje mee). Tegen half 12 waren we klaar om aan onze wandeling te beginnen.  De sprinkhanen sprongen voor onze voeten weg en de vlinders fladderden haastig weg. De routebeschrijving en de gps-track waren nogal onduidelijk in het begin, zodat we echt aan het struinen moesten.  We moesten wel de opgedroogde rivierbedding uit om aansluiting te vinden op het échte bergpad en daarbij moesten we ons een weg banen door een naaldbos met veel dood hout.  Maar eenmaal we op het smalle bergpaadje zaten, ging het vlot de berg op.  Het was nooit steil of

Onze luie dag begon al om 8 uur toen de wekker ging.  Een halfuurtje later waren we al aan het lopen.  Het was al heel warm en er moest nogal wat geklommen worden: niet eenvoudig dus!  Op de grote weg werden we een tijdje lastiggevallen door een hond.  Gelukkig verdween die toen er iemand schreeuwend in een auto voorbij reed.  De wolken werden donkerder en tijdens de laatste klim begon het te regenen!  Net bij het huisje begon het zelfs te donderen!  Nadat we waren uitgezweet en net voor we een douche namen, begon het hard te regenen.  Tijd om buiten in de regen te gaan dansen!  Na een douche en ons laat ontbijt bleven we rustig in het huisje, genietend van de airco, want het werd nu wel heel warm buiten... Na het middageten speelden we wat spelletjes (barricade, zot verjagen, ...) en lazen we wat. We reden naar het winkeltje in Bisenti, maar omdat ze daar niet zo veel hebben, reden we door naar de Todis in Cesi.  Die supermarkt was wel iets groter, maar zo veel vonden we daar ook niet

We hadden gisterenavond nog zitten snuisteren in ons Rother-gidsje over de Abruzzen: blauwe wandelingen werden bij voorbaat geschrapt en gezien de voorspelde hitte vielen lange wandelingen en tochten op geringe hoogte ook al af.  Ons oog viel op de beklimming van de Pizzo Cefalone, maar daarvoor moesten we ongeveer anderhalf uur rijden tot in Campo Imperatore.  Toch maar de wekker gezet (om half 9).  Het had wel deugd gedaan om in de koelte te kunnen slapen. Maar zoals gezegd: het was een lange rit.  Niet dat het zo ontzettend ver was, maar het wegdek was erg slecht (in België zouden mensen durven klagen over putten in de weg, maar ze zouden beter hier eens op vakantie komen), met veel draaien en keren.  Doe daarbij nog een hoop fietsers (naar boven zwalpend of met ware doodsverachting afdalend) en het wordt helemaal gekkenwerk. Toen we uit het bos gereden kwamen, zaten we "ineens" op de Campo Imperatore, een Tibetaans-aandoende vlakte (dat kwam me correct voor, ook al ben ik

Aangezien de rit naar Castiglione Messer Raimondo niet zo lang was, hadden we de wekker gezet om 9 uur.  We konden niet zo goed in slaap vallen gisterenavond door de hitte.  Na het ontbijt en een zonnewaarneming, pakten we alles in en stouwden de auto vol.  We werden nog uitgebreid uitgezwaaid door de eigenaars voor we vertrokken uit Mattinata. We reden eerst naar Parco Lavino, waar we volgens ons 'Zwemmen in Italië'-boek een leuk zwemplekje konden vinden.  Na een korte wandeling zagen we het mooie, knalblauwe water.  Het rook er ook nogal naar rotte eieren, maar we konden nergens een plekje vinden om in het water te gaan.  De grotere rivier was ook geen optie, want daar waren ze met grote machines aan het werken.  We wandelden nog tot aan de oude molen (die niet echt spectaculair was) en keerden dan maar terug naar de auto.  Opnieuw een mislukte zwempoging dus... Iets meer dan een halfuurtje later probeerden we op een strade bianche ons huisje te vinden.  We keerden al hobbele

Het zou vandaag bloedheet worden volgens de weersvoorspellingen... en ze hadden gelijk.  Met alle ramen open en met de ventilator aan hadden we nog relatief goed kunnen slapen, maar op de duur begon je zelfs al te zweten van op het bed te liggen.  Zuid-Europa kreunt onder de hitte (en wij erbij).  Meer dan lezen, uitpuffen en af en toe voor een geopende frigo gaan staan, zat er dan ook niet in, tot we op het idee kwamen om te gaan zwemmen.  De kustlijn is hier immers lang genoeg, er is vast wel een plekje voor ons.  Kwamen wij van een kale reis thuis!  Ieder stukje strand was ingepalmd door campings, hotels, resorts en de parasolmaffia: tenzij je daar logeerde of geld neertelde voor een parasol, kwam je er niet in.  Wat een ontgoocheling!  Het enige lichtpuntje dat we toen zagen, was de supermarkt in Vieste.  Juist spijtig dat onze pot tomatensaus van de band rolde aan de kassa. De terugrit verliep verder van de kust verwijderd, door een schaduwrijk bos.  We vonden dat al aangenaam en

We hadden de wekker gezet om 9 uur, maar we werden al iets vroeger wakkergetsjirpt door de krekels buiten.  Rond 11 uur vertrokken we in de hitte richting Ischitella, een rit over de berg.  We kwamen loslopende paarden en geitjes met herder (en honden) tegen en soms was het wegje zo smal dat we langs de twee kanten tegen de takken reden. In Carpino vonden we een klein winkeltje, waar we gelukkig wat brood konden kopen.  Iets na 12 uur vonden we een plekje in Ischitella waar we konden parkeren.  Het was wel nog wat stappen tot het begin van de wandeling, maar we passeerden op het einde in ieder geval in de buurt waar de auto was geparkeerd, zodat de wandeling niet langer werd. Het eerste deel van de wandeling was door de stad, in de volle zon...  Niet echt interessant dus.  Gelukkig zaten we al snel op kleinere paadjes en na een afdaling sloegen we het dal van de Torrente Romandato in.  De beek was natuurlijk volledig opgedroogd, maar we hadden gelukkig veel schaduw (en nog meer muggen

Het was me ene nachtje wel: ettelijke keren moesten we het licht aanknippen, op jacht naar irritant zoemende muggen, het was onaangenaam warm, alles kriebelde en toen begon de kat nog te miauwen ook.  Gelukkig konden we tot 9u blijven liggen. Na het ontbijt werd er opgeruimd, ingeladen, afgewassen. We maakten op weg naar het volgende huisje nog een tussenstop in Alberobello, een stadje vol trulli... en helaas ook vol toeristen...  We parkeerden onze auto op een betaalparking met een vreemd verkeersbeleid (passagiers moesten er bij de ingang uit, maar mochten vervolgens wel meestappen, en je moest in achteruit parkeren) en trotseerden dan de hitte in de smalle witte straatjes.  Je mocht zowat overal eens binnenkijken, maar wij hadden natuurlijk al in een trullo geslapen... Toen we bijna bij het huisje waren, zagen we tot onze grote verrassing flamingo's en een heleboel ooievaars. Het huisje ligt in de outskirts  van Mattinata en je moet een smal baantje volgen om er te geraken.  We

We hadden de wekker om 9 uur gezet, maar de kat miauwde ons al iets vroeger wakker.  Na een lekker fruitontbijt en een pijnlijke vinger bij Lotte omdat de kat er in gebeten had, vertrokken we rond 10u30 richting Masseria Casamassima.  Onderweg zagen we het mooie en witte Locorotonda liggen. Om 11u45 vertrokken we voor onze wandeling, nadat we de auto op zijn Italiaans langs de kant van een smal wegje hadden geparkeerd.  Eerst liepen we door olijfboomgaarden, waar vooral de oude olijfbomen heel indrukwekkend waren. We passeerden enkele trulli en begonnen dan aan een pittige klim op een smal paadje, waar helaas opnieuw een heleboel prikkeplanten waren.  Er vlogen een heleboel vlinders, vooral de koningspage was heel opvallend.  Boven kwamen we bij een kluizenaarskerkje (Eremitei San Biagio).  Daar was gelukkig wat schaduw, zodat we konden eten. De afdaling was gelukkig over een paadje met minder prikkeplanten.  Al vlug zaten we opnieuw tussen de olijf- en amandelbomen.  Het pad begon opn

Voor een keer dat er buiten geen lawaai was, hadden we de wekker al om 7u15 gezet.  Het was superwarm geweest 's nachts: zelfs gewoon in bed liggen, deed een mens al zweten. Rond 20 voor 9 reden we van de lange oprit van het huisje, richting Messina.  Het was alweer erg chaotisch om te vinden waar we exact moesten zijn en uiteindelijk bleek dat ons ticket van vier dagen geleden ook voor de terugreis geldig was.  Gelukkig hadden we dat nog in de auto liggen. Tegen 10u reden we de overzetboot op en achter ons werden de deuren gesloten.  Tijd om op het dek te gaan uitwaaien! Toen we het vasteland hadden bereikt en de motor weer aanzetten, begon er vanalles te piepen: "motorstoring - storing emissieregeling."  Na een tijdje kwam daar ook de droge melding bij dat de auto binnen 1100km niet meer zou starten.  Om de 50km piepte het opnieuw en ging er dus ook zoveel af van het rijbereik.  Dat hebben we (thuis) ook al wel eens gehad en toen volstond het uiteindelijk om de boel te

We waren allemaal moe van de voorbije dagen, want ik werd pas wakker om 9u30 en mama pas een halfuurtje later.  Lotte was ook nog niet zo lang wakker.  Het was dus al laat toen we vertrokken richting Castiglione om aan de wandeling te beginnen langs de Alcántara. We begonnen met een stukje langs de rivier, maar dat duurde niet zo lang.  We konden genieten van het mooie Castiglione boven tegen een berg aangebouwd en de Etna die vandaag veel actiever was dan gisteren. Al heel snel kwamen we bij een mooi, vervallen Byzantijns kerkje (Cuba di Santa Domenica).  Langs 'grote' paadjes, af en toe over een niet meer gebruikte spoorweg, kropen we naar het hoogste punt.  Het werd nooit steil en veel hoogtemeters moesten we niet overwinnen maar door de hitte was het toch niet gemakkelijk. Na een stukje op een smal paadje, vol met bramen en distels, kwamen we weer bij de rivier.  Omdat hier veel schaduw was, stopten we om te eten (onder andere de rest van de pizza van gisterenavond).  We za