Ruïnes van Pompeï

De wekker ging pas/al om 9u.  Zo slecht geslapen, dat mijn uurwerk zelfs geen slaap herkend had in hetgeen ik vannacht heb gedaan.  Blaffende honden, vuurwerk(?), druk verkeer, de vuilkar,...: er waren genoeg redenen om slecht te slapen.

Na een karig ontbijt stapten we even na 10u ingesmeerd en met volle drinkzak de deur uit.  Onderweg werden we aangeklampt door mensen van toeristenbureaus: of we naar de ruïnes wilden gaan en dat het hier de hoofdingang niet was.  Mijn we hebben gewoon EEN ingang nodig en verder willen we gerust gelaten worden, dankuwel.

Van aanschuiven aan de kassa was nauwelijks sprake en we verbaasden ons erover hoe rustig het was (en dat voor een zaterdag).  Op de bekende plekken was het wel wat drukker en groepen wekken altijd wat ergernis op, maar het was doenbaar.

Met de Michelin-gids en een kaartje dat we bij de ingang hadden gekregen, gingen we op verkenning.

We begonnen met de imposante graven van de Necropolis van Porta di Nocera en vanop een uitkijkpunt kregen we een eerste (en volstrekt onvolledig) beeld van hoe de stad er ooit moet hebben uitgezien.  Je zou haast de tragedie van 79n.C. vergeten... totdat je ineens voor een vitrine staat met gipsen afgietsels van mensen die - tegen beter weten in - zichzelf in veiligheid probeerden te brengen.  Kinderen zochten bescherming bij een ouder, volwassenen wachtten het onvermijdbare af in foetushouding, anderen probeerden nog ergens onderin te kruipen,...  Maar dit was niks waarvoor je gewoon kon schuilen...

In vele huizen en tempels mochten we binnen een kijkje nemen.  We vergaapten ons aan de mozaïekvloeren, de muurschilderingen (vaak nog in rijke kleuren, voornamelijk zwart en donkerrood), de beelden,...  Zomaar even 2000 jaar oud maar nog zó sprekend.  De lessen Latijn kwamen helemaal tot leven, al helemaal toen ik in de Casa del Poeta Tragico plots voor de mozaïek van de hond stond, die me zo was bijgebleven, al die jaren: Cave canem (pas op voor de hond)!  Toen was ik al kinderlijk content (ik ben zelfs nog een teruggekeerd) en dan had ik die hop in dat donkere hoekje nog niet gezien (laat staan die twee andere exemplaren toen we op weg waren naar de uitgang).

Het amfitheater was een waardige afsluiter.  Pink Floyd nam hier in 1972 blijkbaar een documentaire op, zonder publiek, dus we wisten weer wat te doen in het huisje.

Het was erg warm vandaag, dus bijtanken aan de bronnetjes tussen de ruïnes was geen overbodige luxe geweest, zeker niet omdat we alweer een dikke 15km hadden afgelegd.

Na een welverdiende en broodnodige douche vertrokken we te voet om alvast treintickets te scoren voor morgen en een restaurantje te zoeken.  Pompeï toonde zich vanavond wel op haar lelijkst: buiten de gewoonlijke drukte van het verkeer, het afval op straat en op de stoep, het geclaxonneer,... kwam daar nu nog het Pompejaanse nachtleven bovenop: zwaar opgemaakte prille tieners, nauwelijks bedekte (of net niet helemaal bedekte) achterwerken, meiden in BH, jongens met een knoert van een ego,...  Verschrikkelijk!

De poké-bowls waren gelukkig wel lekker en de terugkeer door de menigte was niet erger (ah, nee, want ze zijn nog veel te jong om te drinken).

Toen we de poort bij het huisje open deden, maakte Lotte een vreselijke scène omwille van de aanwezigheid van een kleine, lieve hond.  De vrouw des huizes geneerde zich dat haar hond Lotte had bang gemaakt en wij geneerden ons om de situatie.

Tijd voor bed voor Lotte en voor ons om nog wat te lezen.  Mijn persoonlijke Mister Veluto schonk ons nog een minitasje limoncello uit (bij gebrek aan kleine glaasjes).