Entre-deux-Eaux - Monteriggioni

Het was nog maar kwart voor 8 toen de wekker al afging.  Het bed en de dekens waren nog zo lekker zacht...  We hadden echter een lange rit voor de boeg en we moesten eerst nog opruimen en inpakken, want daarvoor hadden we gisteren de moed/energie niet meer gehad.

Even na 9u hobbelden we onze oprit af, onder een bewolkte hemel.  Het voelde maar frisjes...

In de Elzas zagen we nog heel wat ooievaars, zomaar op de groene vlaktes naast de weg, op een gigantisch nest op één of andere kerktoren en sporadisch ook eentje in z'n elegante glijvlucht boven ons.

In Zwitserland lieten de hoge bergen lang op zich wachten, maar uiteindelijk werden we beloond met een prachtig zicht op massieve bergen (met hier en daar wat sneeuw), zoals we ze graag hebben.

De Gotthard-tunnel lieten we links liggen: we kozen de prachtige route over de pas, waarbij we de monsterfile om via de tunnel te gaan zomaar voorbij konden langs de pechstrook.  Het was expliciet aangegeven dat dat de bedoeling was, maar het voelde toch een beetje zondig.

Over de pas vroegen we ons heel lange tijd af of we nu ongemerkt Italië waren binnengereden (en dus onze mobiele data weer konden inschakelen) of nog in Zwitserland zaten.  Dat laatste dus, ook al was alles aangeduid in het Italiaans.

Na de doorsteek door de Alpen kwamen we in de Po-vlakte, waar het dus... ja... erg vlak was.  Aan de grens was de rijstijl van de gemiddelde chauffeur quasi-instantaan veranderd: snelheidsbeperkingen worden niet in acht genomen, geduld kenden ze niet... en het rechter rijvak weigeren ze te gebruiken.  Het was al na 14u eer we eindelijk aten, in de hitte, op een parking waar menig chauffeur zijn egoïsme etaleerde en waar de voeten van Lotte op het toilet mee gemopt werden door de poetsvrouw...

Tenslotte reden we door de Toscaanse heuvels, voorbij Firenze/Florence, helemaal tot in Monteriggioni.  Via godverlaten wegeltjes bereikten we het dorpje van een zakdoek groot.  Onderweg was het getsjirp van de krekels oorverdovend, maar in het dorpje hoorde je alleen maar de stilte.

We laadden de auto uit en keken wat rond op het domein.  Er stonden vijgen- en olijfbomen en je had een mooi zicht op de omliggende heuvels.

Tijd om eten te maken (mac & cheese) en de dorst te lessen.  Na het eten ging Wim eerst lopen.  Daarna liep ik hetzelfde rondje, maar ongeveer halverwege was het al pikdonker en moest ik me behelpen met het flauwe schijnsel van mijn gsm, terwijl het pad bezaaid lag met dikke stenen en het gras tot over mijn knieën reikte.  Maar ik heb wel twee vliegende herten en een ree gezien.

Ik was blij toen ik met mijn jeukende en opengehaalde benen bij het huisje kwam.  Ik werd al opgewacht.  We staken Lotte in bed en daarna spoelden we de kriebels eraf in de douche.