Beestenboel

Het zou vandaag bloedheet worden volgens de weersvoorspellingen... en ze hadden gelijk.  Met alle ramen open en met de ventilator aan hadden we nog relatief goed kunnen slapen, maar op de duur begon je zelfs al te zweten van op het bed te liggen.  Zuid-Europa kreunt onder de hitte (en wij erbij).  Meer dan lezen, uitpuffen en af en toe voor een geopende frigo gaan staan, zat er dan ook niet in, tot we op het idee kwamen om te gaan zwemmen.  De kustlijn is hier immers lang genoeg, er is vast wel een plekje voor ons. 

Kwamen wij van een kale reis thuis!  Ieder stukje strand was ingepalmd door campings, hotels, resorts en de parasolmaffia: tenzij je daar logeerde of geld neertelde voor een parasol, kwam je er niet in.  Wat een ontgoocheling!  Het enige lichtpuntje dat we toen zagen, was de supermarkt in Vieste.  Juist spijtig dat onze pot tomatensaus van de band rolde aan de kassa.

De terugrit verliep verder van de kust verwijderd, door een schaduwrijk bos.  We vonden dat al aangenaam en mooi, en dan liep er ineens een wolf de straat over.  Een wolf!  We hebben een wolf gezien!

Nog vervuld van contentement over de wolf, kregen we even later een klein meertje in het vizier.  Niet dat we erin konden zwemmen: we waren vooral begeesterd door de reiger die aan de rand zat en dan opsteeg, en door de drie wilde varkens die even verder - krulstaartje in de lucht - de weg over trippelden.

Even verder moesten we een smal baantje in: geasfalteerd, dat wel, maar we vroegen ons toch even af welke eindbestemming we hadden ingesteld in de gps.  Maar daar zagen we toch ineens Casa Stinco verschijnen.

Het waaide daar nogal, wat de hitte wat draaglijker maakte.  We vonden zelfs het fut om te kickeren.  Intussen zetten we alle ramen open om goed te laten opluchten, maar koken op een gasvuur genereert wel veel warmte.