Monte Tremoggia & Monte Camicia

Aangezien het niet zo bloedheet zou worden als gisteren, hadden we de wekker maar gezet om 8u30, zodat we nog een mooie wandeling konden maken in de bergen.  Ook nu reden we naar Campo Imperatore, maar niet helemaal tot boven aan de sterrenwacht (zoals eergisteren), maar slechts tot aan de wandelparking bij Rifugio Fonte Vetica.  Het draaien en hobbelen over de Italiaanse wegen is Lotte deze keer helaas niet goed bekomen (gelukkig hadden we een emmertje mee).

Tegen half 12 waren we klaar om aan onze wandeling te beginnen.  De sprinkhanen sprongen voor onze voeten weg en de vlinders fladderden haastig weg.

De routebeschrijving en de gps-track waren nogal onduidelijk in het begin, zodat we echt aan het struinen moesten.  We moesten wel de opgedroogde rivierbedding uit om aansluiting te vinden op het échte bergpad en daarbij moesten we ons een weg banen door een naaldbos met veel dood hout.  Maar eenmaal we op het smalle bergpaadje zaten, ging het vlot de berg op.  Het was nooit steil of technisch.

Vanop Sella di Fonte Fredda hadden we een mooi uitzicht moeten hebben (bij echt mooi weer zelfs tot aan de Adriatische Zee), maar we zagen enkel wolken.

Tijdens de beklimming van de Monte Tremoggia werden we geteisterd door hevige wind, die probeerde ons uit evenwicht te brengen.  Op de top zelf vonden we bij het kleine topkruis wel wat beschutting, alleszins  genoeg om daar te eten.  We hadden toen wel al beslist om de tweede top te laten schieten, ook al zouden we wel heel dicht in de buurt komen.  De wind was gewoon te hevig.

We zagen bij de beklimming en afdaling (boven ca. 2300m) veel Edelweiß: erg klein maar (schijnbaar) extra wollig.  En toen zagen we op een graat, heel fotogeniek, een gems staan, heel rustig.  Later dook er nog een tweede exemplaar op, dat schijnbaar niet van de graat naar beneden durfde, tot Lotte hem vanop afstand met zachte woorden aanmoedigde.  Een heel bijzondere ontmoeting!

Niet veel later begonnen we al aan de finale afdaling, slingerend naar beneden, nooit echt moeilijk.  Het laatste stuk wilde Lotte traillopen, dus zij met de mama op gang, papa (met de zware fototoestellen) en twee meneren (die ons van haar zeker niet mochten inhalen) achterlatend.  We maakten nogal vaart!  Wat een plezier!

En zo reden we voor de tweede keer weg van Campo Imperatore, terug naar het huisje.  Daar lazen we nog wat en Lotte maakte een mooie tekening van vava.

We namen rustig de tijd voor een aperitiefje, een douche,... en begonnen alvast aan de valiezen.  Het wordt een lange rit morgen.

Na het eten was het alweer laat en stopten we onze vermoeide meid in bed.