Wim & Sara

Zo slapen in een écht bed, met een échte matras en met een zacht deken: Dat doet zalig deugd, zeker na een zware wandeldag.  Niet dat alle pijntjes al waren verdwenen, maar we voelden ons wel klaar voor de laatste wandeldag. Even na half 8 zaten we met Sam en Ellen op een bankje op het plein voor het hotel de restjes van onze pizza van gisterenavond op te eten.  Een alternatief ontbijt, maar het smaakte wel.  Een halfuurtje later zwaaiden we onze rugzak weer op onze rug en gingen we op pad.  Een korte afdaling naar de Vésubie, oversteken en dan de klim naar Belvédère, door de smalle straatjes met her en der bronnetjes met drinkbaar water. Op een uurtje tijd stonden we boven en konden we de draad van de GR52A oppikken.  We waren wel blij dat we deze klim in de schaduw en ochtendlijke "koelte" konden afwerken. In de beschrijving stond er iets over "route panoramique" , maar veel hebben we daar eigenlijk niet van gemerkt.  Niet dat het geen mooi pad was, zo in...

Lotte werd in het midden van de nacht verward wakker: Ze wilde terug in het midden liggen... alleen lág ze al in het midden.  Even later trippelden we naar buiten om naar het toilet te gaan. Wat een sterrenhemel!  En minder koud dan verwacht. Even na 6u begon dan het dagelijkse ritueel: Wekkers begonnen af te lopen, waarna mensen zich uit hun slaapzak wurmden,...  Buiten  een haakje boven ons bed was er eigenlijk geen plaats voor de rugzakken, dus het was een beetje onhandig om in te pakken, maar we waren nog niet uit bed of ik had al een steenbok gezien. We gingen buiten onze tanden poetsen en ons wassen en gingen dan ontbijten.  Het ontbijt was nog steeds karig, maar het brood was tenminste al lekkerder. Tegen 8u gingen we op pad, bijna gelijktijdig met de vier ezels die, gepakt en gezakt, naar de vallei trokken om afval weg te brengen en nieuwe spullen aan te voeren. Wij moesten - tussen de steenbokken - het beekje over, omhoog klauteren en dan terugkeren lan...

Om 6u15 ging er al een wekker af, toch kroop er niemand uit bed...  Toen wij om 7 uur uit bed kropen, waren er al heel wat mensen opgestaan.  Het ontbijt was opnieuw karig, maar deze keer was er wel peperkoek. Om 8u15 vertrokken we gepakt en gezakt voor de derde dag van onze trektocht.  Nog voor we vertrokken hadden we al gemsjes gezien.  Na een eerste (kort) klimmetje besefte Lotte dat ze de kaart was vergeten in de hut.  Gelukkig duurde het zonder rugzak niet zo lang om terug te keren.  Intussen hadden Lotte en mama alweer gemsjes zien rondhuppelen. Ook al waren we officiëel aan een klim bezig, toch ging het goed vooruit omdat er veel stukken plat tussen zaten.  Pas de laatste kilometer richting Baisse du Basto was het zwaar klimmen, soms zelfs op handen en voeten.  Intussen hadden we al een heleboel gemsjes gezien, wat marmotjes en wat steenbokken. Het was druk boven op de top, maar we vonden toch een plekje om eventjes neer te zitten en al iet...

De wekker had ik om 7u niet horen afgaan, maar de zachte armen van mijn schatjes voelde ik wél.  Het ontbijt was vreemd genoeg erg karig (deze hut is immers met de auto bereikbaar). Tegen kwart over 8 stonden we, gepakt en gezakt, klaar om te vertrekken.  De heupen en sleutelbeenderen zijn nog wat beurs van gisteren, maar er is geen andere keuze dan onze rugzakken er weer op te laten drukken. Het zacht glooiende pad van in het begin ruilden we na een tijdje in voor een steeds sterker stijgend pad vol rotsblokken. Vlakbij een klein meertje zagen we een gemsje.  Het eerste van de trektocht!  Terwijl we een appeltje aten, vertelden we aan iedereen die passeerde en het wou horen waar ze het diertje konden zien. De finale klim naar Pas du Mont Colomb  was erg steil en we hielden gelijke tred met een Vlaams koppel.  Dat vond Lotte heel tof! Bovengekomen was er niet veel plaats om te blijven staan, dus begonnen we maar meteen aan de afdaling.  Die was ook nie...

We stonden om 6u30 op.  Na het ontbijt staken we de laatste dingen in de auto en om 7u30 vertrokken we, met het afval uit het raam richting de Alpen.  De rit was toch wat langer dan verwacht, onder andere over de Col de Vence.  We stopten eventjes om brood te kopen en reden uiteindelijk de vallei van de Vésubie in.  Mooi, maar het duurde nog eventjes voor we ons konden parkeren in St.-Martin-Vésubie. We smeerden ons in met zonnecrème, trokken onze bergschoenen aan en gooiden onze veel te zware rugzakken op onze rug.  We begonnen direct met een heel zware klim, eerst eventjes op een gewone weg, dan op een paadje met trapjes en daarna op een gewoon paadje.  We liepen de hele tijd door het bos, dus hadden we niet echt mooie uitzichten.   Net voor Collet Cotignol stopten we eens om te eten.  We hadden al serieus geklommen (en onze rug deed al pijn), maar we moesten nog een hele eind verder klimmen.   Bij elke stap sprongen er tientallen...

Mijn vrouwtje maakte me in het midden van de nacht wakker om naar de sterretjes te kijken.  De hemel zag er inderdaad heel donker uit, alleen jammer dat er zo veel licht uit de hut zelf kwam...  Om 6u15 werden we gewekt door twee mensen die buiten een wedstrijd zo veel mogelijk 'Genau' zeggen aan het houden waren.  Ik kroop nog eventjes bij mijn vrouwtje en om 6u45 kropen we uit bed om te gaan ontbijten.  Deze keer konden we gelukkig wel samen aan tafel zitten, maar warme chocomelk was er helaas niet. Om 8u10 vertrokken we voor de vierde dag van onze huttentocht.  We begonnen met een stevige afdaling richting de Lünersee.  We moesten goed opletten, want het pad lag vol met losliggende stenen.  Hoe lager we kwamen, hoe meer dagjestoeristen we tegenkwamen.  Rond de Lünersee konden we snel doorstappen.  Aan de Douglashütte en op de stuwdam stond er een stevige wind. We begonnen aan de enige zware klim van de dag naar de Lünerkrinne:  een st...