Roquebillière - Saint-Martin-Vésubie - Valensole

Zo slapen in een écht bed, met een échte matras en met een zacht deken: Dat doet zalig deugd, zeker na een zware wandeldag.  Niet dat alle pijntjes al waren verdwenen, maar we voelden ons wel klaar voor de laatste wandeldag.

Even na half 8 zaten we met Sam en Ellen op een bankje op het plein voor het hotel de restjes van onze pizza van gisterenavond op te eten.  Een alternatief ontbijt, maar het smaakte wel.  Een halfuurtje later zwaaiden we onze rugzak weer op onze rug en gingen we op pad.  Een korte afdaling naar de Vésubie, oversteken en dan de klim naar Belvédère, door de smalle straatjes met her en der bronnetjes met drinkbaar water.

Op een uurtje tijd stonden we boven en konden we de draad van de GR52A oppikken.  We waren wel blij dat we deze klim in de schaduw en ochtendlijke "koelte" konden afwerken.

In de beschrijving stond er iets over "route panoramique", maar veel hebben we daar eigenlijk niet van gemerkt.  Niet dat het geen mooi pad was, zo in het bos, maar we misten alle vijf de machtige uitzichten van de echte bergen van de afgelopen dagen.

Rond het heetste moment van de dag volgde de ergste/steilste, derde klim van de dag.  Traag maar gestaag kropen we naar boven, gebukt onder het gewicht van onze rugzak.

Bovengekomen ploften we onze rugzak (en onszelf) neer in de schaduw en deelden we koeken en snoepjes, als middagmaal.  Na een flinke afdaling konden we een lang stuk over beton/asfalt stappen: Minder interessant maar zo vlotten de kilometers wel veel sneller.

En daar lag dan ineens Saint-Martin-Vésubie.  De 7e klim van de dag bracht ons in de smalle, gezellige straatjes (met stromend water in het midden).  Daar moesten we afscheid nemen van Sam en Ellen.  Wij moesten nog even verder stappen tot bij onze auto.  Rugzak af!  Schoenen uit!  Knuffelen!  Traantjes bij Lotte, omdat ze Sam en Ellen al mist...  Sandalen!  Een boek!  Lotte had haar tweede sok nog niet uit of ze was al aan het lezen.

We hadden nog een goede rit te gaan, eerst door de vallei van de Vésubie, voorbij Roquebillière.  Toch alweer een flinke afstand afgelegd vandaag!

Rond half 9 reden we bij Valensole de oprit naar ons huisje op.  De lavendel was overal al geoogst (en op verschillende velden waren de planten zelfs gerooid).

We moesten een tijdje wachten eer de eigenares op de proppen kwam (tot ons grote ongeduld), maar ze nam vriendelijk de tijd om ons rond te leiden en uitleg te geven.

Wim laadde de auto uit, zodat ik al snel kon douchen met Lotte en dan aan het eten kon beginnen (we hadden onderweg boodschappen gedaan... en een ijsje gegeten).  Tegen dat het eten klaar was, was de auto leeg en was iedereen proper gewassen.

Snel de tafel afruimen, Lotte in bed, pastis uitdrinken en zelf ook in bed.  Een écht bed!