Refuge des Merveilles - Roquebillière

Omdat het vandaag een lange dag zou worden, stonden we iets vroeger op.  Na het opnieuw zeer karige ontbijt vertrokken we al om 7u45.  En we begonnen opnieuw met een stevige klim, langs de stuwmeren van Lac Fourca, Lac du Trem en Lac de la Muta.  Er waren geen wolkjes te zien en het was windstil, zondat we prachtige reflecties van de bergen in de meren konden zien.

We werden op de klim bijgehaald door Sam en Ellen en toen we iets later langs Annemijn en Melle liepen (die zaten te rusten), was het tijd om een groepsfoto te nemen.  Het landschap was net als de voorbije dagen wondermooi.  We gingen weer allemaal onze eigen weg en na de Duivelspas konden we goed doorstappen op een brede, dalende weg.

We moesten plots een heel klein paadje nemen, maar dat paadje was amper nog te zien.  Toen we iets later aan het zoeken waren naar de juiste weg, zagen we Annemijn en Melle van de andere kant komen.  We wachtten op Sam en Ellen en probeerden samen het pad te vinden.  Dat was niet echt een succes en we waren dus meer aan het struinen dan echt aan het wandelen.

We zagen de oude vacherie aan de andere kant van een ravijn liggen.  Met veel geklauter raakten we eindelijk aan de andere kant en vonden we het pad terug.  Net voor we op een groter pad kwamen, werden we opgewacht door blaffende honden.  Gelukkig werden die snel door hun baasjes weggelokt.  We namen de 'grote' weg niet, maar een kleiner (en steiler) paadje.  Terug op de grote weg (en bij een niet bestaand paadje) namen we samen de tijd voor een picknick.  

Omdat het paadje er niet meer was, namen we de grotere weg.  Dat was een omweg, maar we moesten tenminste de weg niet zoeken.  Af en toe konden we een stukje van de weg afsnijden, maar we bleven toch altijd in de buurt van het grote pad.

We bleven stevig dalen en kwamen opnieuw op een kleinere paadje terecht.  We raakten Annemijn en Melle kwijt, maar wij bleven samen wandelen met Sam en Ellen.  Bij één van de eerste huizen die we tegenkwamen kregen we een fles ijskoud water van een vriendelijke mevrouw. 

Iets verderop zaten we opnieuw vast.  Blijkbaar was er bij de vorige storm een brug ingestort en was die nooit gerepareerd.  Het pad was vervallen, dus moesten we terug naar boven klimmen en een grote omweg maken via de 'grote' weg. 

Bij een bronnetje rustten we nog even uit.  We waren blij toen we eindelijk in Belvédère waren.  Dat is echt wel een leuk stadje met smalle, gezellige straatjes.  Wij bleven maar dalen en staken de Vésubie over en na een laatste klim kwamen we eindelijk, na 10u45 stappen (en met bijna 25 km in onze benen) aan in ons hotel in Roquebillière.  

Eerst lagen wij en Lotte op een andere verdieping, maar gelukkig konden we met Sam en Ellen van kamer wisselen, zodat we tenminste op dezelfde verdieping konden slapen.  Dank je, Sam en Ellen!

Wat een luxe!  Airco, zalige douche, zacht bed!  We lieten heel wat rommel uit onze rugzak achter en na de douche gingen we samen met Sam en Ellen een pizza eten.

Totaal uitgeput kropen we rond 22 uur in bed.