Naar Suðuroy

Om 8u begon de wekker stilletjes af te gaan.  Een uur eerder voelde ik me eigenlijk beter uitgerust.  Na het wassen en aankleden, gingen we al twee valiezen in de auto steken en daarna gingen we ontbijten.  Vandaag was het gelukkig veel rustiger in de ontbijtzaal.  Lotte had intussen ontdekt dat er ook pannenkoekjes waren.  Ze leek bang te zijn dat ze de rest van de dag geen eten meer zou krijgen...

Ruim voor 10u waren we uitgecheckt en waren we op weg naar de haven.  Pas om 10u konden we gaan voorsorteren in baan 1.  We moesten dus wel nog even wachten eer we in de buik van het schip mochten binnenrijden, want het vertrek was pas om 11u.  Nog even een pilletje tegen reisziekte...

De zeereis duurde twee uur, waarvan we de tweede helft op het dek achteraan doorbrachten.  Veel wind, koud,... maar het uitzicht op Lítla Dímun en Suðuroy zelf was te mooi om naar binnen te gaan.

Aangemeerd in de fjord waren we snel de boot af.  We rondden de baai naar het centrum van Tvøroyri, waar we onze auto achterlieten.

Via een asfaltbaantje klommen we omhoog.  We vroegen ons al een beetje af waarom de wandeling rood was ingekleurd volgens ons Rother-gidsje, maar spoedig werd het een smal paadje dat steil omhoog ging.  Zo konden we snel terrein winnen op het achterliggende duo, waarvan de man voortdurend luidkeels praatte.

Oranje paaltjes gaven ruwweg aan hoe we moesten stappen.  Het ging verder omhoog, maar we werden beloond met een prachtig uitzicht op Lítla Dímun, het enige van de 18 Faeröer-eilanden dat niet bewoond is.  En even later volgden Stóra Dímun, Skúvoy en Sandoy.  Ideaal voor een lunchpauze op de rotsen, terwijl het fototoestel materiaal verzamelde voor een timelapse.  En daar kwam het duo met taterende man dan eindelijk.

Even verder moesten we door een poortje en volgde er een steile afdaling over stenen, onregelmatige trappen.  Eerst het stijgende verkeer, dat hijgend bovenkwam, doorlaten...

Tussen de schapen door bracht het paadje ons bij het doel van de wandeling, het Hvannavatn-meertje.  Mooi, dat wel, maar ik was meer onder de indruk van het uitzicht op de eilanden en de klippen.

Toen we bij het meertje kwamen, stond het duo er ook weer.  Zij keerden - zoals bijna iedereen - terug op hun stappen, maar wij volgden een onduidelijk pad dat stevig omhoog ging.  Spek voor onze bek!

Tenslotte vonden we weer aansluiting bij het "nominale" pad.  Op het brede pad haastte het duo zich traag om de ferry terug naar Tórshavn nog te halen.  Of dat effectief gelukt is, zullen we nooit weten...

Het was een belachelijk kort stukje rijden tot aan het hotel.  Er was niemand bij de receptie, maar ze hadden wel een vriendelijk briefje (en de sleutel) achtergelaten voor ons.  Het hotel wordt in het boekje omschreven als "functioneel" en dat was het ook.  Geen poespas, maar het had wel alles wat we nodig hebben.  De douche is wel gewoon een gordijn in de badkamer, zodat na het douchen de badkamer echt volledig onder water staat.  Maar het deed wel deugd.

In de pitseria onder het hotel konden we onze innerlijke mens weer aansterken.  Dat konden we wel gebruiken.