Circuito Inferior & Garganta del Diablo

Rond 8u werden we - na een slapeloze nacht - gewekt door een vrolijk meisje dat gelukkig wel goed geslapen had.  Na wat geknuffel gingen we uitgebreid ontbijten en stapten we naar de terminal om een bus te nemen naar de (Argentijnse kant van de) watervallen.

Het was te merken dat het weekend was, want eerst moesten we lang aanschuiven voor de toegangstickets en daarna konden we niet op de trein, omdat die al overvol zat.  Dan maar te voet via de Sendero Verde, net als zoveel andere mensen.  Ook op het Circuito Inferior was er enorm veel volk.  Metalen loopbruggetjes en trapjes baanden een weg door het regenwoud en gaven ons de kans de watervallen te bekijken vanuit een lager perspectief.  Alweer een prachtig schouwspel, maar wel wat jammer van al dat volk, want dat doet toch wat afbreuk aan de natuurbelevenis.  Mensen verdringen elkaar om de beste foto's (vaak selfies waarop de watervallen zelfs niet / nauwelijks te zien zijn) te maken maar vergeten er zelf echt naar te kijken en van te genieten.  Maar ze hebben dan toch een "schone" foto van zichzelf op een locatie die er verder niet toe doet.  En zwijg me van die selfiesticks!

Dicht bij de watervallen werden we goed nat, maar dat droogde gelukkig snel op.  Terug bij het station moesten we erg lang wachten om de trein tot bij het eindstation te kunnen nemen.  We doodden de tijd met ons middagmaal, dat we nauwlettend in de gaten moesten houden om het niet door de neusberen te laten afsnoepen.  Ze worden door het personeel weggejaagd, maar de mensen blijven - ondanks de uitdrukkelijke vraag het niet te doen - eten geven aan die dieren.  Geen wonder dat ze blijven terugkomen.  Misschien zijn het eerder (sommige) mensen die moeten verjaagd worden.

Vanaf het eindstation brachten de metalen bruggetjes over de brede rivier ons tot bij het klapstuk van het park: de Gargante del Diablo, een soort hoefijzer waarover al dat water uit die rivier met veel geweld de diepte in stort.  Geweldig indrukwekkend!  Maar ook hier stonden we mensen rijen dik op het uitkijkpunt.

Gelukkig konden we snel terug de trein op naar de vorige halte, waar we via de Sendero Verde terug - in een lange stoet - naar de uitgang wandelden.  Daar vond ik voor het eerst vandaag vrouwentoiletten waar geen meterslange rij stond (Lotte kon gelukkig al iedere keer met papa mee).

We haalden nog even wat geld uit de muur en konden dan meteen de bus op.  We gingen naar de winkel om brood en water en kochten ons in een minuscule kiosk een (welverdiend) ijsje.

Na een heerlijke douche gingen we lekker en gezellig eten.  Daarna was het alweer tijd voor een bed.