Zonsverduistering in Alcohuaz

Om 6 uur begon Lotte Sinterklaasliedjes te zingen in haar bedje.  Ze leek heel goed gezind en klaar voor de eclips.  Lotte kroop nog eventjes bij ons en rond 7u30 kropen we uit bed.  We namen de laatste spulletjes klaar en genoten van een ontbijtje.

Om 9 uur vertrokken we naar Alcohuaz, tot bij het huisje van Marnik en Karin.  Het was nog heel rustig op de weg (en op het aarde-wegje).  De huisbaas van Marnik en Karin voerde ons naar het begin van de klim.  Gelukkig maar, want zonder Rodrigo hadden we zeker een uurtje langer moeten wandelen. 

Onder een stralend zonnetje klommen we hoger en hoger.  Lotte haar beentjes begonnen pijn te doen, maar na twee uurtjes wandelen, met 450 meter klimmen op een dikke twee kilometer, kwamen we bij een mooi plekje waar de verduisterde zon te zien zou zijn.  Flink gewandeld van Lotte, want de laatste kilometer was echt wel zwaar.

Iets na 12 uur konden we ons installeren.  Het pick-nick dekentje werd gespreid en Lotte wisselde al snel haar lange broek voor een rokje.  We begonnen de rugzakken uit te laden en het fotomateriaal op te zetten.  We checkten voor de zekerheid nog eens of de zon toch niet achter de bergen zou zitten tijdens totaliteit.  Dat was gelukkig niet het geval.

Na een uurtje kwamen er nog wat mensen de berg opgekropen.  We aten ons middageten (de avocado was echt lekker!) en we genoten van het knappe uitzicht op de bergen en het mooie weertje.  Rond 15 uur zaten we echt niet meer alleen op de berg.  Ongeveer 50 mensen stonden verspreid op de rotsen.  Sommigen met een accordeon of een gitaar, soms ook eens iemand met een statief en een fototoestel.

Precies op tijd, om 15u23 verdween het eerste hapje uit de zon.  Na dit eerste spannende moment hadden we wel wat tijd om rustig te genieten van het steeds groter wordende hapje dat verdween uit de zon.

Ik zette de zon af en toe eens beter in het beeldveld van het fototoestel en door onze eclipsbrilletjes konden we het verloop van de zonsverduistering goed volgen.  We hadden een stukje karton met gaatjes waarmee we de zon konden projecteren.

Vanaf 80% werd het heel wat spannender.  Het licht werd specialer en specialer en het werd ook een stuk donkerder.  Het kleine zonnesikkeltje maakte onze schaduw heel onscherp.  Schaduwbanden kregen we niet te zien deze keer.  De temperatuur dook omlaag.

Toen ging plots het licht uit.  Het werd heel donker en ik was nog net op tijd om de diamantring te kunnen zien.  De langgerekte corona werd zichtbaar en iedereen stond met open mond te genieten. Wat een spektakel!  De verduisterde zon stond maar iets boven de bergen, waardoor ze een stuk groter leek dan wanneer ze hoog in de lucht staat.  We konden een sterretje zien boven de zon en ik had zelfs even de tijd om naar het betoverende licht op de bergen te kijken.  Al veel te snel zagen we alweer een diamantring en was de totaliteit helaas voorbij...

Mama, Lotte, Marnik, Karin, Twinkel, Kwinten en ikzelf... we hadden allemaal intens genoten en waren nog een hele tijd onder de indruk.  De zak chips werd opengetrokken en na wat moeite kreeg ik de fles bubbels ook open.  We genoten van ons glaasje en namen een groepsfoto.  Al snel verdween de zon achter de bergen.  Nog wat extra leuke fotootjes!

Karin, Twinkel, mama en Lotte begonnen al naar beneden te stappen.  Ze konden de ganse tijd genieten van de muziek van een accordeonspeler.  Marnik, Kwinten en ik ruimden alles nog op en we probeerden de eerste groep nog in te halen.  Dat lukte pas net voor we op de grote weg kwamen.  Wat een flinke stappers!

Op de grote weg begon Lotte nog te lopen.  Het werd al een stuk donkerder en voor we bij het huisje van Marnik en Karin waren, zagen we nog twee kleine baby-poesjes.  Op de berg zagen we nog lichtjes branden van de tragere mensen die nog onderweg waren.

In het huisje bekeken we de fotootjes snel, genoten we van een wijntje en wisselden we onze indrukken uit.  Lotte was intussen heel erg moe geworden, dus keerden we na wat gemanoevreer via het aarde-wegje terug naar ons huisje.  We kropen alledrie snel in bed.