Jezuïetenmissies

Rond 8u werden we door Lotte gewekt.  Er was veel lawaai geweest, maar ze was erg vrolijk en lief, al zou dat spoedig omkeren tot een vlaag van ongehoorzaamheid (gelukkig van niet al te lange duur).  Op het terras onder het huisje aten we boterhammen met choco met een frisse tas melk.

Het was al goed na 10u toen we bij het huisje wegreden, naar de jezuïetenmissies van Santa Ana.  Het was nauwelijks aangegeven waar ze zich bevinden, wat toch wel vreemd is aangezien het hier om Unesco werelderfgoed gaat...  Bij de ingang kochten we onze toegangstickets voor de vier missies van Argentinië en daarna werden we verder geholpen door een vriendelijke gids, die echt zijn best deed om traag te spreken, zodat we zijn uitleg in het Spaans zeker zouden begrijpen.


Na zijn uitleg bij de maquette mochten we rondkijken in het museum en buiten naar wat restte van de jezuïetenmissie, die ooit onderdak bood aan 4500 mensen.  Over het grote centrale plein kwamen we bij de resten van de kerk met daarnaast het kerkhof.  De vervallen grafzerken en -huizen met hier en daar opengeschoven kisten wekte een wat lugubere sfeer op, ondanks de vele vlindertjes (en sanseveria's).


De gebouwen hier worden niet gerestaureerd, enkel gepreserveerd (i.t.t. San Ignacio Miní).  Dat betekent dat de bomen hier tussen de muren en de graven omhoogschoten, waarbij de wortels de stenen stevig omklemmen.


Na anderhalf uur stonden we weer bij de uitgang.  Onderweg naar de volgende ruïne (van San Loreto) stopten we in een restaurant voor een (onbedoeld) koud buffet.


Ook in San Loreto was nauwelijks een indicatie te vinden dat er zich hier werelderfgoed bevindt, en ook hier wordt alles bewaard i.p.v. gerestaureerd.  De ingang leek een exacte kopie van de voorgaande missie, maar de indeling daarachter was helemaal anders.  Wel dezelfde gebouwen maar op een andere plaats.  Opvallend veel zuilen hier, maar van het kerkhof bleef helaas niks meer over.


Onze laatste stopplaats, bij San Ignacio Miní, was ook nauwelijks aangegeven, maar voorts was het contrast erg groot: betalend parkeren (wel maar voor ~1€), kraampjes met (allemaal dezelfde) souvernirs, een virtuele tentoonstelling (met veel te veel geluiden door elkaar) en veel meer mensen.


Een centrale weg met weerskanten rijen lange gebouwen (genre concentratiekamp) bracht ons tot bij het grote centrale plein.  Door de betere staat van de ruïnes kwam de uitgestrektheid van het plein en de achterliggende gebouwen (met iconische toegangspoort) beter tot z'n recht.  Ook hier was er geen spoor meer van het vroegere kerkhof...


Na een goed uur rondwandelen door de werkplaatsen en woonhuizen vertrokken we terug naar ons huisje met zicht op de rivier.  Op ons balkon namen we rustig de tijd om te bekomen van onze dag (lezen, spelen,...).  We aten, namen een lekker warme douche en stopten Lotte in bed.  Wij trokken ons terug op de bovenste verdieping om nog wat te genieten van het mooie uitzicht en een boek.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het einde van de wereld

Regendag